บงการรัก

หลายอารมณ์

เขาไม่ได้หวงเธอ เขาไม่ใช่สุภาพบุรุษอะไรนั่นด้วย เขาเพียงแค่ไม่ชอบใจเท่านั้น ถ้าไอ้เวรนี่ไปทำแบบนี้กับคนอื่นเขาก็คงจะไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก แต่เพราะอะไรไม่รู้ได้ ร่างกายของเขามันไปก่อนหัวสมองเสียอีก ทันทีที่เห็นจุดที่ไอ้เวรนี่ถ่ายเขาก็รู้สึกหัวเสียจนหงุดหงิดและทำแบบนั้นออกมา

"คือ ผมแค่อยากถ่ายคุณพิมพ์เฉยๆ ครับ ใครๆ เขาก็ถ่ายกัน"

"ที่ว่าใครๆ ก็ถ่ายกัน คือถ่ายนมเหรอวะ!"

"งั้นเอางี้มั้ย นี่ใครเมียมึงรึเปล่า เดี๋ยวกูจะได้ถ่ายนมเมียมึงบ้างดีมั้ย"

"สิงโต ปะ… ปล่อยเขาก่อนเถอะ คนมองหมดแล้ว" คนมอง แล้วไงวะ

"เธอจะให้ฉันปล่อยไอ้เหี้ยนี่ไปเหรอ เธอยอมเหรอวะ ให้มันถ่ายนมเธอไปให้คนอื่นดูอะ"

เขาหันกลับมาคุยกับคนตัวเล็ก เห็นว่าเธอค่อนข้างหน้าเสีย ให้ตายเถอะโดนขนาดนี้แล้วทำไมยังนิ่งอยู่ได้

"คุณทำจริงเหรอ ฉันแค่ให้คุณถ่ายเขาจะได้เอาไปลงในโซเชียลว่าเราเจอเขา แต่ไม่ได้ให้คุณถ่ายส่วนนั้นของเขานะ" หญิงสาวที่มากับชายคนนั้นเริ่มหันไปเอาเรื่องกับคนของตัวเอง

"สะ สิงโต" พิมพ์มาดายังเรียกเขาอยู่ แต่ดูท่าแล้วสิงโตจะไม่ยอมง่ายๆ ให้ตายเถอะเธอจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้วละ ตอนนี้แทบไม่มีคนกินข้าวแล้ว เพราะมีแต่คนมองมาที่เธอ และแต่ละคนก็ถือมือถือพร้อมถ่ายวิดีโอ

"เดี๋ยวพิมพ์จัดการเอง ปล่อยเขาก่อนนะ"

"ไม่! มันถ่ายนมเธอ ฉันไม่ยอม"

"สิงโต!" จิ๊! จะอะไรนักหนาวะ

"ปล่อยเขาก่อนนะ" ในเมื่อพูดด้วยดีๆ ก็แล้วแต่เขาไม่ยอม งั้นคงต้องลองใช้ไม้อ่อนกับเขาดู แค่ตอนนี้เท่านั้นแหละนะ เห็นว่าทำความดีหรอกนะเลยจะยอมลดราวาศอกให้

"ปล่อยเขาก่อนนะคะ เชื่อพิมพ์นะ" พิมพ์มาดาเดินเข้าไปจับแขนของเขา แล้วทำสายตาออดอ้อนจนมือหนาที่กระชากคอเสื้อของชายหนุ่มคู่กรณีค่อยๆ คลายลง

"ขอบคุณนะคะ น่ารักที่สุดเลย"

สองมือเรียวยื่นขึ้นหยิกแก้มของคนตัวสูง ทำเอาสิงโตไปไม่เป็นเลย อารมณ์โมโหเมื่อครู่เหมือนจะดับลงแล้ว แต่กลับมีอาการหัวใจเต้นแรงมาแทนที่ เขารู้สึกเหมือนกับว่าเลือดในกายของเขามันกำลังดิ้นพล่าน และสูบฉีดไปทั่วร่างกาย

พิมพ์มาดาส่งยิ้มหวานๆ ให้กับสิงโต เธอค่อยๆ ปล่อยมือออกจากใบหน้าหล่อของชายหนุ่ม แล้วเดินมายืนข้างหน้า ในขณะที่ชายหนุ่มคนนั้นยังยืนก้มหน้าเพราะกลัวความผิด พิมพ์มาดาเดินเข้าไปใกล้อีก เธอส่งยิ้มหวานๆ ให้กับคนนั้นอีกครั้งก่อนจะยื่นมือไปจับที่ไหล่หนาของเขาแล้วจัดการยกขาขึ้นใช้หัวเข่ากระแทกไปที่ใจกลางความเป็นชายจนชายคนนั้นล้มลงไปนั่งคุกเข่ากองอยู่ที่พื้น

เขาเคยโดนมาแล้ว จุกอย่าบอกใครเลยล่ะ

"ขอโทษฉัน"

"คุณเตะผมแล้วถือว่าหายกัน"

"ฉันบอกให้ขอโทษฉัน"

หญิงสาวที่มาด้วยกันถึงกับหน้าเสีย เมื่อเห็นสายตากดดันของสิงโต ไหนจะคนด้านหลังที่พากันยกกล้องมือถือขึ้นมาถ่ายวิดีโอเอาไว้ หญิงสาวรีบนั่งลงคุกเข่าข้างๆ คนรักของตัวเอง แล้วยกสองมือกระพุ่มไหว้ขอโทษ

"เราสองคนขอโทษนะคะคุณพิมพ์"

"แต่การที่คุณพิมพ์ทำแบบนี้ คุณพิมพ์จะเสียชื่อเสียงนะคะ"

"ฉันไม่สนหรอกค่ะ เพราะฉันขายคุณภาพสินค้า ฉันไม่ได้ขายชีวิตส่วนตัว"

พูดจบเธอก็จูงมือสิงโตเดินออกมาจากร้านโดยไม่สนใจใครเลย แต่ขณะเดียวกัน สองคนนั้นก็ถูกคนอื่นเดินมารุมด่าทอจนเสียงออกมานอกร้าน ไม่นานนักก็เห็นมีผู้จัดการร้านเดินออกมาจัดการกับไทยมุงตรงหน้าจนเรียบร้อย

"นี่"

"อะไร"

"ขอบคุณฉันสักคำสิ"

"ทำไมฉันต้องทำงั้นละ"

"ฉันช่วยชีวิตนมเธอไว้นะ"

"ฉันไม่ได้ขอนี่" เธอกวนโมโหคนตัวสูงไปงั้นแหละ อันที่จริงก็อยากขอบคุณเขาเหมือนกันที่หูตาไว แต่เหมือนจะไปโดนต่อมโมโหของเขาเข้าแล้ว ก่อนที่พ่อคุณเขาจะระเบิดอะไรออกมาพิมพ์มาดาเลยหันกลับมาแล้วถามเขาน้ำเสียงเบาๆ ว่า

"อยากกินอะไรเดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง"

หะ!

ผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเธอจะมาเลี้ยงผู้ชายอย่างเขาได้ไง ในชีวิตนี้ของนายสิงโตเคยแต่เจอผู้หญิงที่บอกว่า เลี้ยงข้าวหน่อย กระเป๋าใบนั้นดี กระเป๋าใบนี้โดน หรือไม่ก็เวลาไปกินข้าวก็จะนั่งเฉยๆ แล้วให้เขาเป็นคนจ่าย นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคำว่าจะเลี้ยงเขาจากปากของผู้หญิง เธอนี่มันเป็นคนประเภทไหนกันนะ

"เอาน่า อย่าคิดมากเลย คิดว่าเพื่อนเลี้ยงเพื่อนแล้วกันเนอะ" เพื่อนป้าเธอสิ ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนโว้ย อยากเอาเฉยๆ

"ใครเพื่อนเธอ ฉันเป็นรุ่นพี่เธอนะ"

"แค่ปีเดียวเอง ยอมหน่อยไม่ได้เหรอ"

"ไม่ได้ เธอต้องเรียกฉันว่าพี่โตด้วยซ้ำ"

"ไม่เอาอะ ไม่เรียก สรุปยังไง จะกินข้าวกับฉันมั้ย"

เขาทำหน้ามุ่ยก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินเข้าไปในร้านอาหารอีกร้านหนึ่ง ทั้งสองคนนั่งลงสั่งอาหาร ส่วนสิงโตก็มองไปรอบๆ ผู้คนมองมาทางเขาอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ละเมิดความเป็นส่วนตัวเหมือนสองคนนั้น

"ทำอะไร"

"ถ่ายงานไง ไหนๆ ก็ออกมาแล้ว ก็ต้องทำงานหน่อยสิ"

หญิงสาวหยิบเอาครีมทาผิวขนาดพกพากลิ่นสตรอว์เบอร์รีขึ้นมา พร้อมกับหยิบขาตั้งกล้องโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าของเธอ เธอจัดการทุกอย่างจนเรียบร้อยแล้วกดถ่ายวิดีโอ

เธอมองหน้าของสิงโตดีๆ อีกครั้งก่อนจะพิจารณาใบหน้าหล่อเหลาของเขา ถึงเขาจะตี๋แต่ก็เป็นทรงที่นิยมเลยเชียวแหละ ใบหน้าก็เรียบเนียนราวกับผู้หญิง พิมพ์มาดาเลยกดครีมทาผิวออกมาทาที่มือเรียวของตัวเองแล้วยื่นไปตรงหน้า

แต่ก็ไม่รู้ว่าด้วยความรู้งานของเขาหรือเพราะอยากลวนลามเธอกันแน่ เขาก็จับมือของเธอเอาไว้แล้วค่อยๆ กดจมูกดม พร้อมกับพูดออกมาเบาๆ ว่า

"หอม"

"จริงเหรอ ดีเลย" เธอเดินไปกดหยุดวิดีโอแล้วเก็บอุปกรณ์ก่อนจะกดเล่นวิดีโอนั้นอีกครั้ง เธอคิดว่าจะเอาไปตัดต่อสักหน่อยเพราะแบบนี้เห็นใบหน้าของสิงโตชัดเกินไป เธอแค่อยากได้ภาพที่ว่าเขาก้มลงหอมที่มือของเธอเท่านั้น

"ดูดีเลย"

"ขอดูบ้างสิ" สิงโตเดินมาฝั่งที่เธอนั่ง สะกิดเธอให้ขยับไปหน่อย แล้วเขาก็นั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดียวกันกับหญิงสาว กดดูวิดีโอเมื่อครู่อีกครั้ง แล้วระบายยิ้มอ่อนๆ ออกมา

"นี่ ฉันคิดค่าจ้างนะ"

"จ้างอะไร ไม่เห็นหน้านายสักหน่อย"

"ไม่เห็นอะไร เห็นเต็มๆ เลยเนี่ย"

"เดี๋ยวฉันไปตัดต่อไง เห็นแค่จมูกกับปากชมพูๆ ของนายเอง"

"นั่นแหละ ฉันคิดค่าจ้าง"

"โห อะไรอะ ทำไมขี้งก มื้อนี้ฉันก็เลี้ยงข้าวแล้วไง" ไม่รู้สิ ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เธอถึงทำให้เขามีหลากหลายอารมณ์จัง นี่เหรอยายแม่มดของใครต่อใคร ที่แท้ก็เป็นแค่ลูกแมวซนๆ ที่บ้างานตัวนึงเท่านั้น

"ฉันคิดค่าจ้าง จบนะ" ตาบ้านี่! ขี้งกชะมัดเลย!