บงการรัก

มาตามนัด

ห้างxxx [11.00 น.]

ชายหนุ่มเดินไปเดินมาอยู่นานแสนนานเขารอเธอที่หน้าห้างหรูกลางเมืองตั้งแต่เก้าโมงตามเวลานัดหมาย แต่ยายแม่มดนี่เล่นเขาแล้ว นี่มันสิบเอ็ดโมงแล้วยังมาไม่ถึงอีก เขาโทรไปตามเธอมาแล้วสองครั้ง ครั้งที่สองเธอทำเสียงหงุดหงิดใส่เล่นเอาเขาอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อย ปกติเขาไม่เคยต้องรอใครแบบนี้มาก่อน หากคู่นัดหมายของเขาไม่มาตามนัดเขาก็เทและกลับบ้าน แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรทำไมเขาถึงยอมรอเธอตั้งสองชั่วโมง

สิงโตล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงด้านขวาแล้วหยิบเอาโทรศัพท์มือถือออกมาอีกครั้ง เขากดเข้าไปที่เมสเซนเจอร์แล้วกดโทรออกหาพิมพ์มาดา รอสายอยู่นานก็ไม่มีคนตอบรับ สิงโตเริ่มร้อนรนใจอีกครั้ง อย่าให้เขาต้องตามหาเธอเลยเพราะถ้าได้เจอตัวเมื่อไหร่เขารับรองได้เลยว่าเธอไม่ปลอดภัยแน่!

ตึก… ตึก… ตึก…

สิงโตกดตัดสายที่โทรออกเขายืนกำมือแน่นจนสั่ง หมายจะปาโทรศัพท์มือถือเครื่องหรูทิ้งเพื่อระบายความโกรธที่มีต่อหญิงสาว แต่ในขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เขาจึงหันกลับไปเห็นเป็นพิมพ์มาดามาด้วยเสื้อผ้าสบายๆ เธอใส่เสื้อครอปสายเดี่ยวเล็กๆ สีดำกับกางเกงยีนเอวสูงรัดรูปเข้ากับรูปร่างของเธอได้เป็นอย่างดี และรองเท้าผ้าใบสีขาว มือหนึ่งถืออมยิ้มยืนกอดอกมองเขาด้วยสายตาเรียบเฉย

"ทำไมเธอมาช้า!"

ใจหนึ่งก็เต้นอย่างไม่รู้สาเหตุ แต่อีกใจก็โมโหที่เธอมาช้าเหลือเกิน สิงโตเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋ากางเกง เขาไล่สายตาดูเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอีกครั้ง ก่อนจะเดินเข้าไปหาเธอแล้วกระชากแขนเรียวของเธอเข้าหาตัว

"ฉันนัดกี่โมง!"

"เก้า"

"แล้วนี่มันกี่โมง"

"สิบเอ็ด"

"ทำไมมาช้า"

พิมพ์มาดาเลื่อนสายตามองจ้องไปที่มือของสิงโตที่จับข้อมือของเธอเอาไว้ เขาบีบข้อมือของเธอจนเธอรู้สึกเจ็บ และใช้เพียงแค่สายตามองปรามคนตัวสูงเท่านั้น วันนี้สิงโตมาในชุดสบายๆ เช่นกัน แต่ที่ดูแปลกตาไปหน่อยคือเหมือนกับว่าวันนี้เขาจะเซ็ทผมมาใช่ไหมนะ เขาใส่เสื้อยืดสีขาวไม่มีลาย กับกางเกงยีนขายาวที่พอดีกับตัวเอง

"รอรถไฟฟ้านาน"

"ทำไมมารถไฟฟ้า ทำไมไม่ขับรถมา"

เขาจำได้นะว่าเธอมีรถส่วนตัวอยู่น่ะ ทำไมถึงเลือกมารถไฟฟ้าไม่เข้าใจจริงๆ

"ก็รถมันติด ฉันไม่ชอบขับรถตอนรถติด แล้วนายนัดฉันมามีอะไร"

"ฉันหิว" ช่างมันเถอะ! ช้านิดๆ หน่อยๆ อย่างน้อยเธอก็มาแล้ว แม้ใจจริงอยากจะอาละวาดเธอมากแค่ไหนก็ตามแต่เธอดูไม่เหมือนผู้หญิงที่เข้าหาเขา หรือคนที่เขาเคยคบหาเลยแม้แต่น้อย ทุกคนมักตามใจเขา และเกรงกลัวเขา

"พูดธุระสำคัญของนายมา อย่ามาทำให้ฉันเสียเวลา" อะไรวะ มาห้างก็ต้องกินข้าวปะวะ

"ไม่มี"

"จิ๊! ไม่มี แล้วนัดฉันมาทำไม"

"ก็บอกว่าไม่มีเพื่อนกินข้าว ไม่ได้ยินหรือไง"

"หึ ไม่แปลกใจเลย"

"อะไร"

"ก็เพราะนายนิสัยไม่ดี เลยไม่มีใครคบใช่มั้ยละ" สิงโตชะงักเล็กน้อย เขานิ่งไปเพียงครู่แล้วกระชากแขนเรียวของพิมพ์มาดาเข้ามาหาเขาอีกครั้งเธอเซถลาไปตามแรงดึงจนใบหน้าหวานชนเข้ากับแผงอกของเขาอย่างจัง

"โอ๊ย! เจ็บนะ" เธอเงยหน้าบ่น แต่แล้วเมื่อเงยหน้าขึ้นสายตาของเธอก็ประสานกับสายตาของเขาราวกับว่าสิงโตกำลังจ้องมองเธออยู่ไม่ให้คลาดสายตา เธอรู้สึกว่าเธอทำตัวไม่ถูก และรู้สึกเหมือนถูกเขาสะกดจิตยังไงไม่รู้จะก้มหน้าหนีก็ทำไม่ได้ ทำได้เพียงแค่ยืนเงยหน้ามองเขาที่ก้มหน้าลงมามองเธอเท่านั้น

"ฉันมีคนคบ" เหตุการณ์เมื่อครู่เงียบอยู่นานกว่าสิงโตจะยอมพูดออกมา เขากดยิ้มมุมปากแต่คาดว่าเธอไม่น่าเห็นเพราะเธอเหมือนได้สติแล้วก็รีบหันหน้าหนีเขาไปแทน

"ไม่ถามเหรอว่าใคร"

"ไม่ได้อยากรู้ จะไปกินข้าวไม่ใช่เหรอไปสิ"

สิงโตเลื่อนมือลงมาจับกับมือของเธอเอาไว้ เขาพาเธอเดินร่อนไปจนทั่วห้าง ร้านนั้นก็ไม่ดี ร้านนี้ก็ไม่โดน เหมือนว่าเขาจะหิว แต่ก็ไม่ยอมเลือกร้านอาหารสักทีแถมยังจ้องเธอตาเป็นประกายอยู่ตลอดจนเธอรู้สึกอึดอัด

"กินร้านนี้แล้วกัน" อยากกินข้าวมากนักใช่ไหม เดี๋ยวรู้ฤทธิ์อีพิมพ์

"หะ! ร้านนี้เหรอ ไม่เอา"

"จะไม่เอาได้ยังไง นายพาฉันเดินร่อนไปร่อนมาทั่วห้างแล้วนะ แล้วตอนนี้ฉันก็ปวดขามากแล้วด้วย ถ้านายไม่กินก็ไปกินร้านอื่น ฉันจะกินร้านนี้!"

ดุจังวะ!

"เออ กินก็ได้"

เธอเดินนำไปก่อน แล้วนั่งลงที่โต๊ะตัวใน เนื่องจากว่าเธอค่อนข้างที่จะมีคนติดตามค่อนข้างมาก เธอจึงต้องระวังเป็นพิเศษ แต่ทว่าก็ไม่รอดพ้นสายตาของคนที่เป็นจุดสนใจอย่างเธอ

มีใครบางคนยกมือถือขึ้นมาจงใจจะแอบถ่ายรูปที่เป็นรูปภาพส่วนตัวของเธอ

ฟึบ!

เพล้งงง!

"สิงโต!" สิงโตที่เดินตามเข้ามาเขาเห็นว่ามีชายหญิงคู่หนึ่งกำลังจ้องมองมาทางพิมพ์มาดา ทั้งสองคนพยักหน้าให้กันก่อนที่ฝ่ายชายจะยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาหมายจะแอบถ่ายรูปภาพส่วนตัวของเธอไปลงในสื่อโซเชียล

แต่ทว่าก็ไม่ได้รอดพ้นจากสายตาของสิงโตได้เลย เขาเห็นในตอนแรกแค่เอะใจ แต่ยังไม่ได้คิดอะไรเพราะเข้าใจว่าเธอเป็นจุดสนใจของสังคมอยู่บ้าง แต่พอเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเขาถึงได้เห็นว่าชายหนุ่มคนนั้นกำลังกดถ่ายวิดีโอของเธออยู่

สิงโตไม่สนใจใครทั้งนั้น เขาเดินสาวเท้าเข้าไปแล้วดึงโทรศัพท์มือถือลองของชายนั้นขึ้นมาเขาเขวี้ยงโทรศัพท์มือถือของชายคนนั้นลงพื้นจนโทรศัพท์แตกกระจายละเอียดยิบ

คนในร้านต่างก็หันมามองเป็นตาเดียว เป็นจังหวะที่พิมพ์มาดาเองก็ตกใจแล้วรีบเดินมายืนข้างๆ สิงโต

"นาย"

"หุบปาก! ไม่ต้องพูด!" เขาหันมาดุคนตัวเล็กแล้วใช้สายตาที่ไม่พอใจจ้องมองชายคนนั้นอย่างเอาเรื่อง

"มึงทำอะไร"

"คนนี้สินะ ที่ง้อคุณเมื่อวาน ไม่น่าละทำไมคุณถึงงอน ถ้ามีแฟนสันดานแบบนี้ก็เลิกๆ ไปเหอะฉันขอเตือน"

หญิงสาวที่มากับชายคนนั้นพูดขึ้น เธอจ้องมองทั้งพิมพ์มาดาและสิงโตด้วยแววตาที่ไม่พอใจเหมือนกัน

"อาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน พิมพ์ขอโทษนะคะ แล้วก็ขอโทษแทน เอ่อ… แทนเขาด้วย"

เธอจับที่แขนของสิงโตเอาไว้แล้วกล่าวขอโทษชายหญิงคู่นั้นเรื่องจะได้จบๆ ไป แต่ทว่าฝ่ายหญิงของฝั่งนั้นเหมือนจะไม่ยอม

"สรุป เป็นแฟนกันจริงๆ สินะคะ แล้วทำเป็นแอ๊บตั้งนานนะว่าโสด" นี่น่าจะเป็นพวกตามติดคนมีชื่อเสียงแบบไร้มารยาททางสังคมสินะ

"ฉันบอกให้เธอหุบปากไง อย่าพูด" เขาก้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างใบหูเธอ สิงโตดันมือของพิมพ์มาดาให้ออกห่าง แล้วก้าวไปข้างหน้า กระชากคอเสื้อของชายคนนั้นมาแล้วถามขึ้นเสียงดังเพราะเขาเองก็เห็นว่า ในร้านเริ่มมีคนยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายภาพเหตุการณ์บ้างแล้ว

"เมื่อกี้มึงทำอะไร แอบถ่ายนมคนอื่นมึงคิดว่าเท่เหรอวะ"