5. เจอคู่กรณี
837 Words
เช้าวันต่อมา_
"จ๊ะเอ๋เพลงพิณ...มาเรียนยังไงเนี้ย" โมเน่รีบเข้าทักทายทางด้านหลัง ตอนเพลงพิณกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ฟังดนตรีเพลินๆ ใต้ร่มไม้ ก่อนจะเหลือบมองบริเวณรอยบาดเจ็บตรงข้อเท้าของเมื่อวานนี้
"เราเรียกรถรับจ้างหน่ะ ไม่อยากหยุดเรียนตั้งแต่เปิดวันแรก" แม้จะเริ่มรู้สึกระบมตรงรอยช้ำ แต่มันไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับคนตั้งใจเอาคะแนนไปอวดบุพการีเพื่อบางอย่าง
ร่างบางในชุดนักศึกษา พอเบี่ยงปลายขาเรียวกระโปรงทรงเอตัวสั้นร่นขึ้น โชว์ผิวละเอียดตัดกับผ้าลินินสีดำ
"งั้นวันนี้ให้พี่ชายเราไปส่งอีกนะ ไหนๆ ก็ต้องกลับพร้อมกันอยู่แล้ว"
"อย่าเลย เมื่อวานเราแทบกลั้นหายใจในรถเชียว วันนี้ขอสูดอากาศบริสุทธิ์เต็มๆ ปอดหน่อยเถอะ" ขนาดกลับไปเธอยังสาปเขาไม่หยุด ยิ่งเวลาทายากับกินยาไม่มีลืม
"เราเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้ม๊าฟัง มะม๊ายังบอกเลยว่าเราต้องช่วยดูแลเพลงพิณอีกคน"
"เหอะๆ ขอบใจนะ แต่อยู่เฉยๆ แหละดีแล้ว" เธอวางโทรศัพท์ลงข้างตัว นำสุดเล่มบางขึ้นมาตรวจความพร้อมก่อนเข้าเรียน
"เพลงอยู่ที่คอนโดคนเดียวตลอดเลยไหม?" โมเน่ถาม รอบด้านเป็นพวกนักศึกษาชายต่างมารุมมองทางเพื่อนสาว ใบหน้าสวยเฉี่ยวมีเสน่ห์จนเธอแอบชื่นชม
"ใช่"
"งั้นก็ดีเลยสิ วันหยุดนี้ไปดูเราขายตั๋วกับพี่ชายไหม...สนุกนะ" โมเน่ยิ้มแย้มโน้มตัวมารอคำตอบ
"เอ่อ...เราต้องกลับบ้านหน่ะสิ กลับต่างจังหวัดด้วยไปคงต้องนอนค้างอีก" เพราะพี่ชายเพื่อนสาวดูร่ำรวยผิดปกติ เกินที่หนุ่มวัยรุ่นควรจะเป็น เธอไม่สมควรจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวอะไรมากมาย
"ว้า...เสียดายจัง ว่าแต่บ้านเพลงอยู่จังหวัดอะไรเหรอ"
ตุ๊บ~
"ดูสิ เราซุ่มซ่ามเหมือนกันนะเนี้ย เกือบทำโทรศัพท์ตกแตกแล้ว" ระหว่างที่ก้มไปหยิบโทรศัพท์เครื่องโปรด มือบอบบางรีบยกทาบหน้าอกข้างซ้าย หลังโดนยิงคำถามเจาะจงจนตัวเองไปไม่ถูก
"หยิบได้ไหมล่ะเพลง ให้เราช่วยไหม" เห็นเพื่อนสาวก้มไม่ยอมเงยขึ้นมาคุยต่อ เธอเลยจะก้มลงตาม
หมับ!
"ถ้าหัวโขกอีกสมองคงเข้าที่" เสียงเข้มดังขึ้นพร้อมกับยื่นมือหนาไปจับมุมขอบโต๊ะหินอ่อน ช่วงที่ศรีษะเล็กกำลังจะเงยมาพูดคุย
มิลตันเหลือบมองตรงปลายเท้าเพลงพิณ พบว่าวันนี้ยังพันผ้ากระชับแน่นบริเวณรอบผิวยังแดงกล่ำ
"แค่เสียงก็รู้เลยว่าเป็นนาย ผู้ชายอะไรไม่น่าเข้าใกล้ชะมัด!" รูปหน้าสวยเอียงมองสนใจทางอื่น เขยิบตัวให้มีที่ว่างสนใจเพียงน้องสาวเขาคนเดียว
"ฉันโตกว่าเธอตั้งกี่ปี! หัดสอนมารยาทเพื่อนบ้างนะ" ร่างสูงเอ่ยตำหนิทางน้องสาว แล้วโยนกระเป๋าขนาดเล็กใส่พวกเครื่องเขียนให้
"ฉันมีแน่ล่ะมารยาท แต่ไม่ใช่กับนาย!" มันน่าโมโหแต่เช้าของวัน ร่างบางกระแทกลมหายใจเหนื่อยหน่าย
"อย่าพึ่งทะเลาะกันสิคะ โมเน่ชวนเพลงไปดูเราขายตั๋วแล้ว แต่เพลงต้องกลับบ้านต่างจังหวัดพอดี" คนบอกก้มหน้าราวกับผิดหวัง
"ก็ดี ไม่ได้อยากเจออยู่แล้ว" เขารู้ว่ามารดาต่างหากที่บอกน้องสาว ให้ชวนรุ่นน้องปากจัดคนนี้ไปด้วย เพียงเพราะอยากรู้จักคนรอบข้างที่โมเน่สนิทสนม
"มันน่านักนะ!"
"ว่าแต่...พี่มิลตันเลิกเรียนกี่โมงคะ เราต้องไปส่งเพลงพิณอีกนะ เมื่อเช้าก็นั่งรถรับจ้างมาคงลำบากน่าดู" คนบอกพยามเปลี่ยนเรื่องดึงความสนใต
"รถรับจ้างคงแพงเอาเรื่อง" สายตาคมไล่มองรูปลักษณ์ร่างบาง มุมปากหยักกระตุกยิ้มราวเรื่องขบขันทันที
"เคยขึ้นแล้วเหรอคะ?" ใบหน้าสวยเชิดมอง ยกแขนเท้าคางเรียวจ้องโครงหน้าหล่อคม
"ขึ้นบ่อย" ร่างสูงโน้มตัวลงสู้ เขาก็ไม่ได้กลัวอะไรแค่ผู้หญิงตัวเล็กเท่าลูกแมว หากมีไม้เรียวคงฟาดใส่ให้หายอวดดี
"เน่ว่าพี่มิลตันไปเรียนเถอะนะคะ โมเน่กลัวครูจะว่า" ฝ่ายน้องสาวรีบเดินมาทางจุดที่พี่ชายยืนอยู่ ประเดี๋ยวอาจารย์ชั้นบนจะหักคะแนน ครั้นได้ยินเสียงนักศึกษาทะเลาะกันตั้งแต่วันแรกเปิดเรียน
"ดีนะเนี้ย เน่ขอไว้หน่ะ" คราวนี้เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ต่ออีกรอบ หลังได้กลิ่นมิ้นท์อ่อนลมหายใจจากของเขา
แต่เธอก็ไม่ได้หวาดหวั่นอะไรสักหน่อย แค่ผู้ชายคนนึงนิสัยเสียกับผู้หญิง ไม่น่าดึงดูดเพศตรงข้ามสำหรับเธอเลย
"หึ...แล้วเจอกันตอนเย็น" ร่างสูงบอกส่งท้าย แล้วตวัดหางตามองใบหน้าสวยเพียงชั่ววินาที เดินก้าวขายาวไปทางใต้ตึกคณะ มีพวกนักศึกษาสาวส่งเสียงทักทายไม่หยุด
"เราว่าเรียกรถรับจ้างอีกก็ดีนะเน่"
.......................................................
- Writer
