4. คบไม่ได้
956 Words
กึ่ก!
"......" สองมือบอบบางแทบอ่อนแรงไปชั่วขณะ เธอเห็นรถสปอร์ตคันหรูเมื่อเช้า มาจอดอยู่หน้าตึกคณะ แล้วเพื่อนสาวก็ดูกระตือรือร้นจะวิ่งไป
"เพลงพอจะลุกได้ไหม หรือให้เราช่วยพยุงดี" โมเน่เลือกจะถามก่อน มันคงไม่ดีถ้าไปจับลำตัวอีกฝ่ายโดยไม่ได้รับอนุญาต
"ที่โมเน่บอกว่าพี่ชายมารับ...คือรถคันนี้เหรอ?" นิ้วชี้เรียวสวยยกเล็งไปที่ลานจอด เธอพยามภาวนาในใจว่าให้คนขับไม่ใช่เขาคนปากเสีย
"ใช่หน่ะสิ รถคันนี้พี่ชายเน่พึ่งได้ใหม่เมื่อเช้าเองนะ มีสีเดียวในมหาลัยด้วย"
"ไหนเพื่อน?" มิลตันเดินมาตามน้องสาว แต่ต้องแปลกใจที่เห็นเพลงพิณนั่งอยู่ด้วย หรือจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น เลยไม่ได้ใส่ใจอะไร
"นี่ไงคะเพื่อนโมเน่ เพลงพิณ..นี่พี่ชายเราเองที่เล่าให้ฟังไง" โมเน่หันซ้ายขวา แต่คนทั้งสองราวกับมีข้อความหลากหลายในแววตา
"ใจดีมากเลยเหรอพี่ชายเน่หน่ะ?" น้ำเสียงใสถึงกลับย้อนถามซ้ำ เรื่องเล่ามันช่างต่างจากที่เธอเจอ
"เพื่อนที่โดนรถเชี่ยวคือยัยนี่อ่ะนะ? ฉันไม่มีทางไปส่งเธอหรอก" ร่างสูงยกมือกอดอก ส่งสายตาเย้ยหยันให้หญิงสาวหมั่นไส้
"พี่มิลตันรู้จักเพลงพิณด้วยเหรอ ทำไมโมเน่ไม่รู้ล่ะ?"
"จะไม่รู้จักได้ไง นายนี่ต่างหากที่ขับรถจะชนเราหน่ะ!" นักศึกษาสาวจะดีดตัวลุกมาต่อว่า ข้อหาที่ทำให้เธอหมดความสนุกทั้งวัน แต่โมเน่ช่วยจับแขนห้ามไว้ก่อน
"อย่าบอกนะคนที่โมเน่กับเพื่อนสาปทั้งวัน...ฮิฮิ" กลายเป็นเรื่องตลกสำหรับคนฟังซะมากกว่า รีบเข้าไปช่วยเพื่อนสาวถือของทันที
"เราเรียกรถกลับบ้านเองดีกว่า โมเน่กลับเถอะ" ร่างบางเบี่ยงหันไปทางอื่น
"ใครจะอนุญาตให้เธอขึ้นรถฉันต่างหาก อย่าสำคัญตัวผิด" เขาเองยังรำคาญเลย ถ้าต้องฝืนขับรถมีเสียงแสลงรบกวนหู
"ได้ไงคะ เราเป็นต้นเหตุนะพี่มิลตัน ให้โมเน่ไปส่งเพื่อนที่บ้านเถอะ"
"ไม่ดีหรอก ไม่อยากใช้อากาศร่วมกัน" แค่เห็นมุมปากคู่กรณียกยิ้มเยาะเย้ย มันน่าฟาดกำปั้นใส่ราวกับมดแมลง
"โธ่..พี่ชายที่แสนดีของน้อง" โมเน่ลากเสียงอ่อน รู้สึกผิดอีกหลายเท่า ถ้าต้องทิ้งเพื่อนสาวลำบากในการที่พักอาศัย
"หนึ่ง" เสียงเข้มพูด จ้องเขม็งใส่ใบหน้าสวย ริอาจทำน้องสาวสุดที่รักมองเขาเป็นคนใจร้าย
"นับทำไม?" หัวคิ้วเรียวบางขมวดถาม
"ไปๆ เรารีบขึ้นรถกันเนอะ เดี๋ยวโมเน่นั่งคั่นกลางเอง" พอสบโอกาสคนบอกรีบเกี่ยวแขนเพื่อนสาว ก่อนจะยื่นกระเป๋าสองใบให้พี่ชายช่วยถือ มุ่งตรงยังรถสปอร์ตสีฉูดฉาด
"แน่ใจนะ...บ้านเราถนนกันดารเชียว" เธอเริ่มจะลังเลในการที่ให้คนขับรถรู้จักถิ่นพักอาศัย
"เดี๋ยวจ่ายค่าแท็กซี่ให้ จะได้จบๆ " มิลตันยิ่งส่ายหน้าไม่เข้าใจกับท่าทีของหญิงสาว เตรียมจะเอากระเป๋าสตางค์ในกางเกงยีนส์ข้างหลัง
"ช้าก่อนค่ะ! เราจะเงียบๆ กันนะ" ฝ่ายน้องสาวรีบก้มศรีษะเข้าไปนั่งในรถก่อน ถึงจะให้เพื่อนสาวนั่งข้าง เป็นเบาะราคาแพงขนาดใหญ่พอดีกับหญิงสาวตัวเล็กสองคน
เพลงพิณเองก็ไม่ส่งเสียงใดอีก นอกจากบอกเส้นทางคร่าวๆ ให้โมเน่รู้ จนกระทั่งมายังจุดหมาย แม้จะผ่านถนนลูกรังหลายตลบ
"คอนโดนี้เหรอ?" เพื่อนสาวทำตาลุกวาว เพราะแค่ชื่อสถานที่ไม่มีใครไม่รู้จัก ค่อนข้างหรูหราสมฐานะพวกไฮโซ
"เอ่อ...เราแค่มาพักชั่วคราวหน่ะ" เธออุตส่าห์หลอกเขาให้ขับรถมาเส้นทางลำบาก แต่ไหงถึงได้มาจบที่หน้าคอนโดตัวเองซะได้
"แล้วใครคือเจ้าของล่ะเพลงพิณ มาเช่าอยู่หรือของญาติ"
"คือตอนนั้นมันเป็นโปรลดราคาในเน็ตหน่ะ เราเลยรีบจองไว้"
"รู้งี้โมเน่น่าจะขอม๊าจองไว้บ้างเนอะ"
"จริง?" หัวตาคมเข้มเพ่งมองคู่กรณีที่สร้างภาระให้เขาตลอดวัน
"ก็จริงสิ พ่อแม่เราถึงถึงมีตังค์มาจ่ายได้" ดวงตากลมเริ่มลอกแลก ไม่มีแม้แต่จะหันไปทางคนขับ ที่ตอนนี้รอเค้นเอาความจริงบางอย่าง
"จริงสิ เราลืมถามว่าพ่อแม่เพลงพิณทำงานอะไร ดูแล้วคงจะรวยน่าดู"
"ชาวบ้านธรรมดาเอง มันแค่เรื่องฟลุ๊คหน่ะ ว่าแต่พ่อแม่เน่ล่ะไม่เห็นเล่าให้เราเลย" ร่างบางเอนไปทางเพื่อนสาวเบี่ยงเบนความสนใจ กับจ้องเข้าในสายตาคมคู่สีน้ำตาลอ่อน
"ขายตั๋ว" มิลตันตอบ ยกมือเสยผมลวยๆ พร้อมกับกดปลดล็อครถ
"ตั๋วอะไรหน่ะ ขับรถหรูได้ด้วย" หรือว่าพวกเขาจะทำเรื่องผิดกฎหมาย พยามสื่อสารให้เธอเข้าใจเช่นนั้น
"คาดคั้นให้ได้อะไรขึ้นมา ลงไปซะ ฉันจะรีบกลับบ้าน"
"ชิ! อันเชิญกลับบ้านดีๆ นะคะ" เธอส่งยิ้มเล็กน้อยให้มิตรภาพของวันนี้ ก่อนจะหันไปทางคนขับปากเรียวยกคว่ำแทน คว้าเอากระเป๋าสะพายลงรถไปเพียงลำพัง
"เพลงพิณน่ารักนะคะ แต่ดูแปลกๆ เนอะพี่มิลตัน" รถสปอร์ตคันหรูเคลื่อนออกจากด้านหน้าคอนโด แล่นบนถนนกว้างที่เพลงพิณจงใจหลอกเขา
"คบไม่ได้ อย่ายุ่งอีกดีที่สุด"
........................................
- Writer
