6. งานไม่สำคัญ
1067 Words
คณะวิศวะโยธา
"กระดาษที่กูร่างโครงสร้างไว้ มึงไปแสกนเข้าเครื่องหรือยัง?" หัวคิ้วดกขมวดเคร่งจ้องไปที่ใบหน้าสองเพื่อนชาย ร่างสูงกระชับเสื้อช็อปสีกรม เอนพิงกายไปกับโต๊ะรอฟังคำตอบ
"คะคือว่า..." พอลละล่ำละลักเกินจะพูดออกไป ใช้ข้อศอกกระทุ้งให้ชนัตถ์ช่วยเอ่ยอะไรบ้าง
"งานกลุ่มมันไม่สำคัญ?" มิลตันยิ่งกดน้ำเสียงเข้มกว่าเดิม เขาเป็นประเภทจริงจังในเรื่องเรียน แล้วใส่ความตั้งใจในทุกงานที่ตัวเองทำ
ผิดกับสองเพื่อนชายที่ดูจะไม่สนใจ แถมยังปล่อยการเรียนไม่เอาจริง ในช่วงใกล้จะจบปีการศึกษาสุดท้าย
"คะคือพวกกูหน่ะแสกนเข้าโน๊ตบุ๊คไปแล้วเว้ย แต่มันติดปัญหาตรงที่รุ่นน้องเราเอาไวรัสมาปล่อย" ชนัตถ์เป็นคนให้คำตอบเอง
เพราะเมื่อเช้าคอมพิวเตอร์ขนาดพกพามันแบตใกล้จะหมด เขาจำเป็นต้องเสียบชาร์จไว้โดยไม่รู้จริงๆ ว่าจุดตรงนั้นมันมีปัญหามาก่อน
"แล้วมึงไม่บอกกูก่อนมาเรียนว่ะ จะไปออกแบบใหม่ส่งวันนี้ทันได้ยังไง?" มือใหญ่ยกนวดขมับครุ่นคิด ระดับรุ่นพี่คะแนนติดอันดับของคณะจะขาดส่งงานสำคัญ นั่นแปลว่าผลการเรียนปีสุดท้ายอาจลดลง
"แต่วันนี้อาจารย์เราแมร่งลาสอนนะเว้ย จะมาต่อก็ภาคค่ำ" พอลบอกอย่างรู้สึกผิด
"เรายืมโน๊ตบุ๊คเครื่องเปล่ามาใช้ก่อนปะล่ะ หรือจะให้คนเอาส่งมาดี?" ชนัตถ์ช่วยคิด ในช่วงเช้าการจราจรค่อนข้างติด คนของบุพการีนำมาให้ยังไงก็ไม่ทัน
"ไปห้องสมุดกับกูตอนนี้เลย!" มิลตันคว้าเอาเอกสารออกแบบโยนใส่สองเพื่อนสนิท เขารู้จักกับคนดูแลที่นั่นพอสมควร มันคงไม่ยากเท่าไหร่ถ้าจะใช้เครื่องมือเพื่อการเรียน
"ครับๆ " พอลรีบตอบรับราวกับกลัวท่าทีญาติของตัวเอง พยักหน้าให้ชนัตถ์ช่วยถือสิ่งของไปตามเช่นกัน
@ อีกด้านนึง
"ก่อนที่นักศึกษาจะเรียนวิชาแรก อาจารย์จะนักศึกษาทุกคนจับคู่กัน แล้วแยกย้ายไปค้นหาข้อมูลของบุคคลที่คิดค้นวิชาบัญชีคนแรกของโลก" อาจารย์ผู้รับหน้าที่สอนวัยห้าสิบปีกว่า ยืนในตำแหน่งเบื้องหน้ากระดานไวท์บอร์ด โดยเปิดจออิเล็กทรอนิกส์ตามคำพูด
"......" นักศึกษาทุกคนต่างตั้งใจฟัง ไม่ใช่เพราะอยากได้ความรู้อย่างเดียว แต่เป็นจากการที่กวดขันของอาจารย์ จนทำทุกคนในชั้นเรียนพร้อมใจสงบฟัง
"มีข้อห้ามเพียงเรื่องเดียว...คือต้องไม่ใช้โลกอินเทอร์เน็ตใดใดเลย ค้นหาข้อมูลตามที่อาจารย์สั่ง หากจับได้...เรามีปรับทัศนคติหลังเรียนกัน"
"โห่ว...!!!" พอทุกคนจะส่งเสียงราวกับท้อแท้ ต้องหยุดชะงักเมื่อแววตาฉาบเฉี่ยวตวัดมอง
"ให้เวลาชั่วโมงนึง จนกว่าจะหมดคาบ...แยกย้ายได้!"
"เจอแบบนี้ใครมันจะไปกล้าลองดีเนอะ" เพลงพิณรีบเดินเขย่งปลายเท้า พาเพื่อนสาวอย่างโมเน่ออกจากห้องเรียนก่อน
พึ่งรู้การเรียนระดับมหาวิทยาลัย ยังน่ากลัวเท่ากับมัธยมปลาย ที่มีคุณครูเข้มงวดพร้อมจะหักคะแนนทุกเมื่อถ้าเผลอทำผิด
"ทางเดียวที่เราจะรู้คำตอบก็ต้องเป็นห้องสมุดหน่ะสิเพลง แต่มันอยู่ตรงไหนของมหาลัยล่ะทีนี้?" คนบอกยังยกมือลูบขนแขน อย่างกับเจอเรื่องผวานาทีก่อนหน้า
"เราก็ลงไปถามพวกรุ่นพี่เราวันนั้นไง ยังทำกิจกรรมช่วยอาจารย์อยู่ข้างล่างนี่" เพลงพิณรีบจับมือเพื่อนสาว แอบใช้ลิฟท์สำหรับผู้ฝึกสอนลงไปชั้นล่าง ถือคติที่ว่าค่าเทอมราคาแพงทุกคนย่อมมีสิทธิ์
"นั่นไงพี่แชมป์กับพี่อิ๋ม!!!" เป็นโมเน่รีบวิ่งไปหารุ่นพี่ชายหญิงสองคนก่อน หากลากคนเจ็บไปด้วยจะเป็นการทรมานเธอซะเปล่าๆ
"พวกเรายังไม่ขึ้นเรียนอีกเหรอ พี่เห็นอาจารย์ไปข้างบนแล้วนะ" อิ๋มรุ่นพี่เอ่ยถามก่อน จดจำเพลงพิณได้ดีจากอุบัติเหตุวันรับน้อง
"คืออาจารย์ให้พวกเราไปหาข้อมูลของคนที่คิดค้นวิชาบัญชีค่ะ"
"ทุกปีเลยจริงๆ อาจารย์ไม่ให้รอดสักปีหรอก" แชมป์รุ่นพี่หนุ่มอีกคนเดินมาร่วมวงสนทนา ส่งยิ้มทักทายสองรุ่นน้องอย่างเป็นกันเอง
"แสดงว่าพวกพี่ก็รู้คำตอบสิคะ" เพลงพิณรีบบอก ราวกับเจอเฉลยโจทย์สำคัญ
"ใช่พวกพี่ทุกคนต้องรู้ แต่เราต้องไปหาคำตอบกันเองนะ ไม่มีใครบอกหรอก" อิ๋มบอกอย่างรู้ทัน
"โธ่....ไหนว่าจะช่วยรุ่นน้องทุกอย่างไงคะ" โมเน่ถาม สองขาแทบอ่อนแรง ขนาดพึ่งลงมาถึงข้างล่างก็หมดไปหลายนาทีแล้ว
"ถ้าพี่ช่วยเรา แล้วเราจะจำได้ไหมล่ะ"
"งั้นช่วยบอกทางไปห้องสมุดก็ได้ค่ะ พวกเพื่อนๆ เรายังไปไม่ถูกกันเลย" ร่างบางหันมองทางคนอื่น พวกเขายืนดูเธอราวจะขอให้ช่วยด้วย
"ตามพี่ขึ้นรถไฟฟ้าไปก็ได้นะ พี่กำลังจะเอางานของอาจารย์ไปเก็บพอดี" แชมป์บอก แต่ทุกคนต่างมองไปที่รถไฟฟ้าของสถาบันมีที่นั่งจำกัดไม่กี่เบาะ
"ส่วนคนที่เหลือไปเบิกรถจักรยานได้นะ ให้เวลาก่อนชั่วโมงนึง เดี๋ยวพี่ไปเคลียร์ให้" อิ๋มผายมือไปด้านข้างตึก มีจักรยานอีกหลายคันสำหรับเดินทางในมหาวิทยาลัย
พอเห็นรุ่นน้องหน้าใหม่ มันทำให้พวกเขานึกถึงวันแรกที่เข้าเรียนเหมือนกัน ก็มีรุ่นพี่คอยช่วยเหลือห่างๆ
"ขอบคุณแทนเพื่อนๆ นะคะ ไปกันโมเน่ เราขาเจ็บขอนั่งหลังคนขับเลยนะ" เพลงพิณอดแสดงความดีใจไม่มิด รีบเขย่งปลายเท้าเดินไปที่รถคันเป้าหมาย โดยมีโมเน่ขึ้นนั่งอยู่ข้างๆ
"พร้อมกันหรือยังนะน้องๆ วันนี้พี่จะพาซิ่งในมอเราซะหน่อย" แชมป์รีบโบกมือรับหน้าที่เป็นไกด์พาทัวร์อีกด้วย เพราะวันรับน้องเกิดอุบัติเหตุ เลยไม่ได้พาใครออกจากคณะมาแนะนำสถานที่สำคัญ
"ไปให้ไวเลยค่ะ ขอทันเวลาอาจารย์นะคะ"
................................................
- Writer
