10. ให้มันเก่ง
1078 Words
เช้าวันใหม่_
"ขาเราเริ่มดีขึ้นแล้ว โมเน่หยุดห่วงเราเถอะ เหมือนเราทำตัวเป็นภาระเลย" น้ำเสียงใสบ่นอุบอิบ เพราะเธอไม่รู้ว่าวันนี้เพื่อนสาวจะลากพี่ชายให้ขับรถมารับถึงหน้าคอนโดอีก
ร่างบางในชุดนักศึกษา พยามบีบให้ตัวเองเล็กลง เพียงพอต่อการนั่งเบียดในเบาะเดียวกัน
"เน่จะไม่ได้เจอเพลงตั้งหลายวัน ก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดาสิ"
"เรื่องแค่นี้?" ใบหน้าใสแต่งแต้มสีพีชเล็กน้อย ตามโทนอินเทรนในโลกอินเตอร์เน็ตหันมอง
"ใช่ แค่นี้แหละ"
"ให้มันได้อย่างนี้สิ! แล้วนายไม่ห้ามน้องตัวเองบ้างล่ะ" มีใครบ้างจะไม่หงุดหงิด เพราะเธอวางแผนการไปเรียนด้วยตัวเองเรียบร้อยแล้ว
"แทนที่จะขอบคุณ" ร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตแขนยาว ตามแบบฉบับนักศึกษาชายเพ่งสนใจเพียงท้องถนน
"พอกันเลยทั้งพี่ทั้งน้อง"
"ว่าแต่เพลงจะไม่อยู่ตั้งหลายวัน จะไม่เปลี่ยนใจไปดูเราขายตั๋วเหรอ?" โมเน่ยกมือดันแขนเพื่อนสาว ตอนเพลงพิณเอียงตัวเล่นโทรศัพท์มือถือจนบังกระจกมองข้าง
"เราถามจริงๆ นะเน่" แขนเรียววางลงบนตัก ตั้งใจพูดถามตามความสงสัยในหัวสมอง
"......"
"ไม่ได้รวยกันจากสิ่งผิดกฎหมายใช่ไหม เราไม่อยากคบคนโกหก" เรื่องจริงคือเธอไม่อยากทำให้บุพการีต้องคอยเดือดร้อนไปด้วย แล้วอีกอย่างการทำเรื่องผิดๆ จนร่ำรวยมันก็ไม่ได้ยั่งยืน
"หน้าตาเราไม่น่าเชื่อถือเหรอ งั้นขยับมาดูใกล้ๆ" คนบอกขยับตัวหมายจะดูใบหน้าเพลงพิณใกล้ๆ จนเธอต้องกดที่ปรับเบาะด้านข้างให้เอนลง
"เล่นอะไรเนี้ยโมเน่ หัวเราฟูเลย"
"นั่งกันดีๆ ไม่มีสมาธิขับรถ" น้ำเสียงเข้มเอ่ยเตือน ไม่ยักรู้ว่าคนตัวเล็กจะรู้วิธีปรับเบาะของรถรุ่นใหม่
"ว่าแต่เพลงปรับเบาะเป็นด้วยเหรอ เรายังปรับไม่เป็นเลยนะ"
"มือไปโดนไง พอดีเลยไหมล่ะ...เกือบโดนหอมแก้มแล้วเมื่อกี้นี้" ก็เป็นจังหวะลืมตัวต่างหาก ทั้งปรับขึ้นปรับลง แต่ดีที่คู่ปรับเธอไม่สงสัยอะไร
"ดูเพลงจะหวงตัวมากเลยนะ ไม่เคยมีแฟนเหรอ"
"ใครไม่มีแฟนก็แปลกแล้ว คนสวยซะขนาดนี้หน่ะ" เธอจะทำตัวแปลกประหลาดไม่ได้ ใครๆ ก็ผ่านการมีแฟนมาแล้วทั้งนั้น
"แต่เน่ยังไม่เคยมีนะ ป๊าดุพี่ชายก็หวง" โมเน่หันมองทางพี่ชาย
"เอาเรื่องเรียนให้รอดก่อนเถอะ ถึงจะใช้ชีวิตมาเยอะก็ใช่ว่าจะเก่ง" มุมปากหยักกระตุกยิ้มเย้ยหยัน
"คอยดูคะแนนเทอมนี้แล้วจะอึ้ง!"
"อึ้งอะไร! ตลึงกับความโง่เหรอ!" คนตัวสูงหันมาชำเรืองมอง ราวกับไม่มีทางเชื่ออีกฝ่าย
"นายสิโง่!"
"....." ฝ่ายคนนั่งกลางถึงกับทำตัวไม่ถูก เกิดมาพี่ชายยังไม่เคยโดนใครด่าแรงเช่นนี้
"อยากปีนเกลียวฉันนักใช่ไหม!" รถสปอร์ตคันหรูเหยียบเบรกกระทันหันบริเวณหน้ารั้วมหาวิทยาลัย ท่ามกลางทุกสายตาผู้คนระแวกนั้นมอง
"แล้วนายล่ะ มาด่าคนอื่นว่าโง่ก่อน ฉันควรพูดขอบคุณกลับเหรอ" ใบหน้าสวยมันเห่อร้อน ดันให้เพื่อนสาวนั่งหลังพิงเบาะ เธอจะได้จ้องคู่กรณีชัดๆ
"นั่นมันเรื่องของจิตสำนึกเธอ! ถ้ารำคาญมากก็ลงรถฉันไป"
"ไม่ค่ะ! ต่อให้นายยิ่งอยากเอาชนะฉัน ฉันก็ยิ่งอยากเอาชนะนายคืน!"
"...เน่ว่าใจเย็นๆ ก่อนนะคะ เน่กลัวแล้วด้วย" ฝ่ายคนกลางรีบเอ่ยห้าม จับตัวพี่ชายให้เอนหลังพิงเบาะ เกิดมายังไม่เคยเห็นเขาอารมณ์เสียสุดๆ ได้ถึงเพียงนี้
"ไปเร็วสิ จะถึงเวลาเรียนแล้ว" ร่างบางเบี่ยงลำตัวไปข้างรถ มีอย่างที่ไหนหากเธอลงตอนนี้ คงจะมีแต่คนหัวเราะเยาะ
"นั่น! พลับนี่คะ พี่มิลตันจอดก่อน!"
"แล้วจะไปไหนล่ะเน่?" น้ำเสียงใสรีบถาม จู่จู่เพื่อนสาวจะลงรถแล้ววิ่งตามนักศึกษาหน้าหวานคนนั้น
"เราลืมเอาของไปคืนหน่ะ แต่พี่มิลส่งไปเพลงให้ถึงคณะนะคะ" คนบอกรีบข้ามฝั่งมาเปิดปิดประตูลงไปเอง ไม่รอฟังคำตอบเพื่อนสาว
"ถ้าลำบาก...."
บรื้น~ บรื้น~ ความเร็วเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า จนขับเหวี่ยงไปมาถึงปลายทาง
"อยากฆ่ากันทางอ้อมไม่มีผิด!" มือบางยกทาบหน้าอกข้างซ้าย หัวใจแทบหยุดเต้นเกือบลืมสูดลมเข้าในปอด
"เมื่อกี้เธอปากดีใส่ใคร" โครงหน้าคมเอียงมอง
"ความจำเสื่อมไปแล้ว จะรีบลง!" บรรยากาศชวนหวาดหวั่น เธอพึ่งเห็นสายตาคมเอาจริงในครั้งแรก ทำรุ่นน้องอย่างเธอต้องสงบเสงี่ยมเจียมตัว
"เดี๋ยว!"
หมับ!
"อื้อออ!!!" แรงกระแทกจูบบนผิวปากบาง สัมผัสอันน่ารังเกียจพยามขโมยจูบครั้งแรกของเธอ ทำดวงตากลมเบิกโพลงกว้างจ้องใบหน้าหล่อคมระยะใกล้
กำปั้นน้อยพยามทุบใส่บ่าคนตัวสูง ที่กำลังอยากเอาชนะเธอด้วยวิธีของคนไร้ความคิด
"ให้มันเก่งอีกสิ!" น้ำเสียงเข้มพูดกรอกผ่านไรฟัน แล้วก้มลงกระแทกจูบหนักใส่ริมฝีปากบอบบาง ขบเม้มลงซ้ำๆ แม้ว่าอีกฝ่ายจะเม้มปิดต่อต้าน
เขาไม่ได้รู้สึกอะไรต่อเพศตรงข้าม เหมือนพวกชายหญิงที่ทำกัน แต่เพราะอารมณ์เดือดดาลที่คนตัวเล็กริอาจกล้าผยองใส่
ตุ๊บ! ตุ๊บ!
"นายเล่นบ้าอะไร!!!" พอทันทีที่เป็นอิสระ หลังมือบางรีบยกถูรอบผิวปากอย่างขยะแขยง ยังเห็นบนใบหน้าอีกฝ่ายมีคราบลิปสติกเฉดสีเดียวกันกับของเธอ
"เมื่อกี้ที่ฉันยอมเธอก็เพราะว่าเน่อยู่ แต่ถ้าเมื่อไหร่มีอีกรอบ...เธอได้ร้องไห้แน่เพลงพิณ!" เขาก็ทำเช่นเดียวกันกับเธอ หยิบเอาทิชชู่มาเช็ดรอบปากหยัก ไม่ได้รู้สึกลุ่มหลงในสัมผัสอ่อนนุ่มคล้ายผิวเด็ก
"ไอ!!!" สายตาคมที่น่ากลัวกว่าเดิม จนเธอต้องหยุดพูดแล้ววิ่งลงจากรถอย่างโมโห ในเมื่อบรรยากาศมันเป็นใจให้เขาคือผู้เหนือกว่า
.....................................
ใครที่สงสัยว่ามิลตันเป็นรุ่นลูกของใคร ?...แวะไปอ่านเรื่อง คนที่ไม่สมควรรัก นะคะรุ่นพ่อแม่มันไม่แพ้กันเลย
- Writer
