11. ลองได้พูด
1014 Words
ช่วงเที่ยง_
"รอบนี้พวกเราจะกินอะไรกันดีนะ เพลงช่วยเลือกหน่อย" โมเน่เอ่ยถาม ยามถึงช่วงเวลาพักกลางวัน
"อะไรก็ได้ แต่เราไม่ร่วมโต๊ะกับพี่ชายเน่แล้วนะ" เพลงพิณรีบเก็บสัมภาระใส่กระเป๋าสะพาย พอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อช่วงเช้าก็ไม่อยากพบหน้าคู่กรณีอีก
"โอเค เราเข้าใจไม่มีปัญหาหรอก"
"ขอบใจนะเน่" ใจนึงก็เริ่มสงสารเพื่อนสาว ที่มีเพื่อนไม่ถูกชะตากับพี่ชายตัวเอง ซึ่งเธอไม่ใช่คนเริ่มต้นเรื่องราวก่อน
"ไปกันดีกว่า วันนี้เน่ไม่อยากเศร้า อยากเก็บน้ำตาไว้วันหยุดที่ไม่เจอเพลงต่างหาก"
"อย่ามาแอบมีใจให้เรานะ อกหักนะขอเตือนไว้ก่อนเลย" จนอดหมั่นเขี้ยวไม่ไหว เอื้อมมือไปบีบแก้มโมเน่ แล้วรีบวิ่งไปหน้าลิฟท์ ที่เวลานี้พวกอาจารย์ต่างลงไปก่อน
"นั่นไงน้องมึง โมเน่ทางนี้!!!" เป็นพอลรีบดีดตัวลุกขึ้นยืน ตอนเห็นน้องสาวเพื่อนสนิท ไม่สนใจเหล่านักศึกษากำลังนั่งทานอาหารบริเวณนั้น
"ดูน้องมันแอบพวกเรานะเว้ย มีอะไรป่ะวะ" ชนัตถ์พูด ท่าทีของสองรุ่นน้องต่างไปจากเมื่อวาน
"มึงอยากรู้?" น้ำเสียงเข้มถาม เงยหน้าขึ้นมองยัยเด็กปากร้ายที่โดนปราบพยศไปช่วงเช้า กำลังแสร้งมองไม่เห็นน้ำใจของพอล
แต่ในทางกลับกัน พวกนักศึกษาชายต่างสนใจมองร่างบาง ในความสวยและสดใสวัยปีหนึ่ง
"เอาไงดีเพลง พวกพี่เขาเรียกเราไม่หยุดเลยนะ" โมเน่จับข้อมือเพื่อนสาวบอก ยิ่งเป็นคนสนิทกันดีด้วย พาลให้เกิดความกังวล
"ได้สิเน่ จะให้เราไปร่วมโต๊ะกันก็ได้" เธอดันไปสบตาคมอ่านความหมายนั้นออก คงจะคิดว่าเธอต้องกลัวเขาไปแล้ว
สองเท้าเล็กเลยเดินไปพร้อมโมเน่ พนมมือไหว้ทักทายทั้งพอลกับชนัตถ์ ยกเว้นใครอีกคนฝั่งตรงข้ามที่ว่าง
"พี่ก็นึกว่าเราไม่อยากมานั่งด้วยกันแล้วซะอีก"
"เพลงนึกว่าพวกพี่อยากเป็นส่วนตัวกันต่างหาก ไหนๆ โรงอาหารวันนี้ที่ว่างก็เยอะอยู่" เธอไม่ลืมถอดกระเป๋าวางบนโต๊ะ คราวนี้หยิบธนบัตรให้พอกับรายจ่าย
"ไม่เกี่ยวเลย พอมีคนร่วมโต๊ะกินข้าวหลายๆ คนสนุกดี" พอลพูด
"งั้นเดี๋ยวเพลงกับเน่มานะคะ เราตั้งใจว่าจะกินสุกี้กันวันนี้"
"ครับ" ชนัตถ์ยิ้มกว้าง พลางกระดิกนิ้วสั่งให้คนที่มุงหน้าร้านเป้าหมาย แยกตัวกันห่างๆ ร้านนั้น
"คนอื่นจะกลัวพวกเราไหมเนี้ย" น้ำเสียงใสรีบกระซิบบอกเพื่อน ตอนมาหยุดหน้าร้านที่อยากทาน
"เอาน่า...เรื่องปกติของพวกพี่เขาแหละ"
"งั้นเน่รออาหารก่อนนะ เราไปสั่งชาไข่มุกให้อีก"
"ได้สิเพลง ร่างกายขาดน้ำหวานพอดี"
"ชานมไข่มุกสองแก้วค่ะ" เพลงพิณรีบตะโกนให้พนักงานได้ยิน เผื่อมีคนตามหลังมาแซงคิวตัดหน้าไปก่อน
"นี่ค่ะ"
"ทำไมได้เร็วจังล่ะคะ" แต่ทว่าพนักงานสาวดันนำมาเสิร์ฟ ราวกับรู้ว่าต้องทำไว้ล่วงหน้าแล้ว
"มีคนมาสั่งไว้ให้ค่ะ จ่ายเรียบร้อยแล้วนะคะ"
"หื้ม...ใครจะกล้ากิน" ร่างบางรีบหันตัวมองรอบบริเวณ ใครกันนะมารู้ความคิดเธอได้ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นเท่ากับการจะกินของคนแปลกหน้า
"คุณมิลตันสั่งไว้ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ร้านเรารักษาความสะอาด"
"เอ่อ...ไม่ใช่เรื่องนั้นค่ะ งั้นฉันหยิบไปเลยนะคะ" พอได้ยินชื่อบุคคลมีน้ำใจ แทบไม่เชื่อเลยว่าจะเป็นเขา
"ทำไมวันนี้ได้น้ำเร็วจัง" โมเน่ถาม ตอนเพื่อนสาวเดินมาที่ร้านอาหาร
"จังหวะไม่มีคิวหน่ะ วันนี้เรารอเดินไปพร้อมกันดีกว่า" คนตัวเล็กยอมดูดหลอดชิมน้ำหวาน ก่อนจะหันไปมองที่โต๊ะมุมสุดท้าย พบใบหน้าหล่อคมก็มองมาเช่นกัน
มันทำให้เกิดความสับสน ว่าเขาคิดจะทำอะไรขึ้นมาอีก
"หู้ย...เพิ่งรู้ว่าร้านนี้ทำน่ากินจังเนอะ" พอลรีบเงยมองถ้วยสุกี้น้ำทั้งสองถ้วย มีวัตถุดิบดูน่าทานและไอร้อนกำลังโชย
"เชิญที่ร้านนะคะ แม่ค้ากำลังว่างเลย" เพลงพิณบอก จับเลื่อนถ้วยอาหารมาตรงเบื้องหน้าตัวเอง ก่อนจะขยับทิ้งกายนั่งลงโดยใช้มืออีกข้างปิดชายกระโปรงกันเห็นวับแวม
"กะว่าจะชิมสักหน่อย" พอลส่ายหน้าให้กับความงกเจ้าของถ้วยอาหาร
"บ้านมึงอย่างกับมหาเศรษฐี จะไปแย่งน้องมันกินทำไม?" ชนัตถ์พูด
"มึงไม่รู้หรือไง เวลาแย่งกันกินมันอร่อยจะกว่าเยอะนะมึง"
"นั่นมันพี่พอลค่ะ เพื่อนเน่ไม่มีทางกินจานรวมกับใคร...เพลงรักสะอาดมากๆ ค่ะ" โมเน่พอรู้นิสัยเพื่อนสาว จนทำให้เพลงพิณอึ้งไปเลย ไม่คิดว่าจะจำรายละเอียดเธอได้ดี
"พี่ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยนะครับ ดูสิน้องมันจะรู้สึกแย่เลยไหมนั่น" ชนัตถ์หันมาทางเพลงพิณ ที่จู่จู่นั่งนิ่งไปปริยาย
"แมลงหวี่จะบินเข้าปากแล้ว!" น้ำเสียงเข้มบอก
"อุ้ย! ต้องขอบคุณพี่มิลตันนะคะที่เตือนสติเพลง" เธอเองก็แสร้งพูดจาหวานไพเราะให้เข้าหู ยกเว้นแววตาที่ยังรู้สึกเคืองเรื่องเมื่อเช้า
"ไม่เป็นไร...สติไม่ค่อยดี พี่ไม่ถือ" คนตัวสูงลุกยืนขึ้นพร้อมจานอาหาร ไม่ลืมหยิบขวดน้ำเปล่ายี่ห้อเดิมติดตัวไปด้วย
"ลองได้พูดทีไร น่าหาอะไรอุดปากทุกทีเลย!"
"ใจเย็นๆ สิเพลง กินกันเถอะเดี๋ยวไม่อร่อยนะ"
"ก็ได้" ผู้ร่วมโต๊ะอาหารต่างหลุดหัวเราะ ยกเว้นเธอที่อารมณ์เสีย แต่ก็ต้องเลือกกินดับอาการหิวในท้องกำลังเรียกร้อง
.....................................
- Writer
