9. คู่กัด
974 Words
ตุ๊บ !
"อิ่มชะมัด" เสียงใสบอกหลังทานอาหารเสร็จพร้อมกับดื่มน้ำหวานจนหมดแก้ว ส่วนบุคคลที่นั่งตรงข้ามยังทำหน้าตาย จ้องอย่างกับจะฉีกเธอเป็นชิ้นเนื้อได้
"เห็นโมเน่บอกว่าน้องเพลงเป็นเด็กต่างจังหวัด แต่ใช้ของแพงๆ ทั้งนั้นเลย แสดงว่าต้องรวยมากล่ะสิ" ชนัตถ์ถาม ในฐานะที่เขาเป็นลูกนักการเมือง ยิ่งอยากหาคนรู้จักไว้ทุกที่
"ของปลอมค่ะ แค่เลียนแบบดันเหมือนจริงไปหน่อย" ดวงตากลมกระพริบปริบ เธอก็ลืมไปเลยว่าฝากให้พวกเขาดูแลกระเป๋า ไม่ยักรู้ว่าเพื่อนสาวจะเล่าเรื่องส่วนตัวให้คนอื่นฟังด้วย
"สมัยนี้ของปลอมก็สวยกว่าของจริงเยอะแยะนะ" โมเน่พูดเสริม
"ราคาเบากว่ากันเยอะด้วย" มือบางรีบนำกระเป๋าสะพายวางบนตัก รูดซิปปิดให้สนิทกันป้ายข้างในเล็ดรอด
"อย่างนี้ก็ต้องรู้จักรถสองแถวล่ะสิ เป็นไงมันวิ่งเร็วไหม" พอลถาม
"รถสองแถว...หมายถึงรถบัสเหรอ?" มือบางรีบเอื้อมไปสะกิดเพื่อนสาวใต้โต๊ะ
"ไม่ใช่เลยเพลง รถสองแถวคันสีแดงๆ หน่ะ เมื่อก่อนเรายังแอบป๊าขึ้นเลย มันสนุกดี"
"รถคันสีแดง? ก็รถเมล์หน่ะสิ เรารู้จักนะ" ใบหน้าสวยยิ่งพยักขึ้นลงตอบมั่นใจ ยกเว้นคนรอบข้างที่หรี่ตามองเธอเป็นจุดเดียว
"มันเป็นแบบนี้หน่ะ ไม่เคยขึ้นบ้างเหรอ" พอลเลยล้วงเอาโทรศัพท์มือถือ ค้นหารูปทางโลกอินเทอร์เน็ตให้รุ่นน้องดู
"อ้อ...แถวบ้านเพลงไม่มีค่ะ มันเข้าไม่ถึง" เธอพูดแล้วยิ้มทำอย่างปกติให้ทุกคน
"กันดานขนาดนั้นเลยเหรอเพลง?" โมเน่นึกเห็นใจ
"บ้านนอกอะเนอะ จะเอาอะไรมากเล่า...ปกติเรานี่เดินเข้าไปอีกไกลเลยนะกว่าจะถึงบ้าน"
"แต่เด็กบ้านนอกส่วนมากจะใช้ชีวิตเก่งนะ ขนาดรถสองแถวเพลงยังไม่รู้จักอีก คงจะกันดารสุดแล้วล่ะ" คนบอกจับมือเพื่อนสาวบีบให้กำลังใจ แสดงว่าเพลงพิณต้องกระตือรือร้นเรื่องเรียนมาก ถึงสอบเข้ามหาลัยชื่อดังและดันตัวเองมาอยู่สังคมดีๆ
"เราว่ากินไอติมต่อกันเถอะเน่ จะได้รีบขึ้นเรียนไง" คนบอก แกะช้อนพลาสติกจากถุงมาตักไอศครีมรสสตอเบอร์รี่ ปกปิดอาการบางอย่างไม่ให้เพื่อนสงสัย
"อร่อยเนอะเพลง"
"ใช่ อร่อยสุดๆ เลย" เธอเงยขึ้นไปมองคนจ่ายเงินให้ ตอนแรกสั่งแค่ชาไข่มุก แต่อีกฝ่ายรอพนักงานหยิบน้ำเปล่าให้ เธอเลยฉวยโอกาสสั่งคนขายอีกคน รวมจ่ายในบิลทีเดียว
"ถ้ามันอุดปากให้เงียบได้ก็ยินดี" น้ำเสียงเข้มบอก พยักหน้าให้สองเพื่อนชายลุกขึ้นตาม เพราะเขาก็ต้องรีบกลับคณะตัวเอง ไปทำงานส่งอาจารย์เช่นกัน
ท่าเรือ_
"วันงานป๊าจะให้คนมาเพิ่มบนเรืออีกเท่านึง" ลาไคบอกกับลูกชายคนโต โดยมีภรรยารักยืนอยู่เคียงข้าง บริเวณลานเทียบท่ายามเย็น ร่ายล้อมด้วยบอดี้การ์ดจำนวนมากคอยอารักขา
"ตกลงตามที่ป๊าเลย ส่วนบอดี้การ์ดอย่าลืมไปเฝ้าจุดอื่นๆ ด้วย" มิลตันบอกจริงจัง ทิ้งคราบนักศึกษาเมื่อช่วงบ่ายมาช่วยบิดาจัดการงานของวงศ์ตระกูล
"เหนื่อยหน่อยนะงานนี้" ผู้เป็นพ่อบอก ลูกชายทั้งเรียนไปด้วยและทำงาน มันค่อนข้างหนักสำหรับคนอายุรุ่นนี้
"สนุกมากกว่า ป๊าไม่ต้องห่วง"
"ม๊าสั่งงานน้องเราไว้ โมเน่คงไม่ลืมหรอกใช่ไหม" พิพิมถาม ยังไม่ทิ้งรูปลักษณ์ของอดีตสาวสวย แม้อายุจะเกือบห้าสิบกะรัตเต็มที
"ครับ เห็นเตรียมตัวตลอด"
"แล้วนี่น้องเราล่ะ ไปซนตรงไหนเหรอ" พิพิมถาม
"ยังโทรคุยกับเพื่อนไม่เสร็จ" เขาเห็นน้องสาวติดต่อทางโทรศัพท์กับเพลงพิณนับชั่วโมงได้ ไม่รู้ว่าเพศสตรีมีเรื่องอะไรให้น่าคุยกันนานขนาดนั้น
"เพื่อนคนนั้นหน่ะเหรอที่ลูกขับรถเฉี่ยว" พิพิมยังถามต่อ เพราะลูกสาวเป็นคนมาเล่าให้ฟัง
"เรียกว่าขี่จักรยานแจ๋นตัดหน้ารถดีกว่าครับ" รถสปอร์ตคันหรูเขาไม่ได้มีรอยถลอกตรงไหน ยกเว้นคันจักรยานมหาวิทยาลัย ที่ส่งให้ลูกน้องซื้อคันใหม่ไปเปลี่ยนแทน
"งั้นลูกก็ชวนมางานด้วยกันสิ ม๊าจะได้รู้จักเพื่อนโมเน่ไปในตัว"
"อย่าดีกว่า ผมไม่อยากปวดหัว" ร่างสูงโปร่งเดินใกล้เรือลำใหญ่ ตีตราเครื่องหมายอักษรย่อชื่อเล่นของเขา วางมือใหญ่ลูบสัมผัส
"ถ้าว่างก็ออกแบบให้ม๊าอีกสักลำ ม๊าอยากทำบ้านไว้บนนั้น จะได้พาพวกเราไปเที่ยวกัน" ผู้เป็นแม่เดินมาโอบกอดลูกชาย เขาทุ่มเทความฝันจนลำเรือตรงหน้าสำเร็จ แล้วพร้อมเปิดใช้งานในวันสำคัญ
"พี่มิลตันคะ! พี่มิลตัน!" เสียงเรียกจากน้องสาวทำเขาและมารดาหันมอง
"จะวิ่งอะไรขนาดนั้นลูก เดี๋ยวก็ได้หกล้มไปจะยุ่งอีกนะ" ท่านหันมาเตือนลูกสาว บางครั้งก็เรียบร้อยและกระโดกกระเดก
"ก็เน่มีเรื่องถามพี่มิลตันค่ะ ถ้าไม่รีบวิ่งมาเดี๋ยวลืมอีก"
"ว่าไง"
"เพลงพิณขอเลขบัญชีพี่มิลตันค่ะ จะโอนคืนค่าขนมให้" เธอจับแขนพี่ชายบอก ก้มหน้าลงหายใจหอบเหนื่อยหลังวิ่งมาไกล
"ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้ทำบุญนานแล้ว" เขาเห็นว่าโทรศัพท์เครื่องน้องสาวยังไม่ตัดวางสายสนทนา รู้ว่าคนทางนั้นเองได้ยินทุกประโยคจากคำพูดเขาดี
"เอ่อ...แน่ใจใช่ไหมลูก"
................................
- Writer
