EP 2/1 เฝ้าไข้ NC เบาๆ
1103 Words
[2]
เฝ้าไข้
ช่วงค่ำวันเดียวกัน
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆๆๆ
เสียงกดรหัสเปิดประตูดังสนั่นในความเงียบ เหนือนทีมองคนที่ลากสังขารเข้ามา สภาพพราวฟ้าดูแย่เอามากๆ เขาจ้องหล่อนอย่างพิจารณา กระทั่งหล่อนทรุดฮวบลงตรงตู้รองเท้า
อาหนุ่มวิ่งไปหาหลานสาว แทบจะกระโดดข้ามพนักพิงของโซฟา สองมือประคองหล่อนขึ้นจากพื้นและพบว่าตัวหล่อนร้อนผ่าว
“พราว? พราวฟ้า!?”
“อา...อาเหนือ พราวหนาว...หนาว...” บอกคนที่ประคองกันอยู่ เขาอุ้มเธอขึ้นมา พาเธอไปที่ห้อง วางลงบนเตียง เธอหายใจหอบถี่ มันหนาวมาก แต่ในหัวร้อนจนสมองแทบระเบิด
เหนือนทีมองคนที่หน้าแดงก่ำ แม้แต่ปากก็แดงกว่าปกติ ลมหายใจของหล่อนมันฟ้องว่าหล่อนมีไข้ มันหอบถี่มากกว่าที่เป็น เขารีบไปหาน้ำหายามาให้ ขวัญข้าวยังไม่เคยให้เขาต้องดูแลขนาดนี้เลย
“ลุกมากินยาก่อน” บอกคนที่นอนซมบนเตียง แต่อีกฝ่ายไม่ขยับ เขาเลยต้องนั่งลงข้างๆ แล้วประคองท้ายทอยหล่อนขึ้นมา
“อ้าปาก อ้า...อย่างนั้น ค่อยๆ จิบน้ำ อีกอึกสิ จิบเยอะๆ หน่อย”
เขาสั่งและคนไข้ทำตาม หล่อนไอโขลกๆ เพราะหายใจไม่ทัน
“เธอ...เช็ดตัวเองได้ไหม”
ไม่มีเสียงตอบรับจากคนจับไข้ เหนือนทีกำลังต่อสู้กับความดีความชั่วในหัว แล้วในที่สุด ฝั่งความดีก็เป็นฝ่ายชนะ เขาเตรียมกะละมังใบพอเหมาะ ใส่น้ำเย็นมาวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง โยนผ้าขนหนูผืนเล็กใส่ลงไปในนั้น ก่อนจะหันมาจัดการพราวฟ้า เขาถอดชุดทำงานของหล่อนออก เหลือไว้เพียงชุดชั้นใน พยายามไม่ใส่ใจความอวบหยุ่นของสรีระฝาแฝดที่ซ่อนอยู่ใต้บรา พยายามไม่แลเจ้าความอวบอูมที่อยู่ตรงหว่างขาของหล่อน แต่สุดท้ายเขาก็ทำไม่ได้
พยาบาลจำเป็นอย่างเขาก็มีหัวใจ มีความรู้สึก ยิ่งห่างหายเรื่องอย่างว่ามานาน มันก็ไม่ยากเลย ที่จะมีอารมณ์กับร่างเกือบเปลือยของคนเป็นไข้ ดูหล่อนสิ แดงไปทั้งตัว คงเพราะพิษไข้สินะ
“ไม่ๆๆ เช็ดตัวสิ เช็ดตัว” บอกตัวเองมั่นเหมาะแล้วเริ่มเช็ดตัวให้พราวฟ้า มันมากเกินไปในสิ่งที่ทำ เขารู้ แต่ก็ทนมองหล่อนนอนซมไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น การได้แตะเนื้อต้องตัวพราวฟ้า ก็เป็นสิ่งที่ยากจะหักห้ามใจ เหมือนว่าผิวเนื้อนุ่มๆ ของหล่อน ดึงดูดให้เขาเข้าหา ดึงดูดให้เขาทำกับหล่อนมากกว่าการเช็ดตัว
พราวฟ้าปรือตาขึ้นมองเมื่อรู้สึกถึงไอเย็นที่มากระทบร่าง เธอมุ่นคิ้วเป็นปม เมื่อเห็นอาเหนือกำลังเช็ดตัวให้ ทั้งเนื้อทั้งตัวของเธอเหลือแค่ชุดชั้นใน และหลายๆ ส่วนของชุดชั้นใน มันก็เปียก เนื้อผ้านี่ลีบติดผิวไปหมด
“อยะ...อย่า...อาคะ...” เธอส่งเสียงออกไป อากำลังกรีดนิ้วลงตามส่วนเว้าส่วนโค้งของร่างกายเธอ ปลายถันพลันหดแข็งในทันทีที่ปลายนิ้วร้อนลากผ่าน หน้าท้องบิดมวนในวินาทีที่ฝ่ามือใหญ่ของอาลูบไล้อย่างยั่วเย้า
เหนือนทีไม่ได้อยากเป็นผู้ชายไร้สำนึก ที่ทำเรื่องบ้าๆ กับหลานสาวของขวัญข้าว แต่เขาอดใจไม่ไหว พุ่มทรวงอวบใหญ่ที่เขาเคยคาดเดาไซซ์ มันเป็นของจริง เสื้อชั้นในแบบไร้ฟองน้ำ ช่วยย้ำเตือนว่าทรวงอกผลิพุ่งของหล่อน ไม่มีส่วนใดเติมแต่ง ปลายถันที่หดแข็งสื่อให้รู้ว่าคนป่วยก็มีอารมณ์ ยิ่งกว่านั้น กางเกงชั้นในตัวจิ๋วที่กำลังเปียกลู่อยู่ระหว่างซอกขา ก็ยิ่งทำให้เขาอยากกลายร่างเป็นไอ้เลวไอ้ชั่ว ที่ทำทุกอย่างอย่างที่ใจต้องการ มันสวยมาก เนินโหนกนูนช่างอวบอิ่มและนุ่มฟู เขาแตะเบาๆ อย่างตะลึงลาน กลีบสาวไม่ยอมแบ่งแบะแม้ว่าเขาจะดันท่อนขาหล่อนให้แยกจากกัน
“อา...อาคะ...”
“ชู่ว์...ตัวเธอร้อน ต้องถ่างขาออกแบบนี้ มันจะได้ระบายความร้อน ไม่รู้เหรอ”
พราวฟ้าไม่รู้จะทำอย่างไร มันทั้งกลัว ทั้งตื่นเต้นระคน เธอเห็นแววกระหายในดวงตาคู่นั้น เธอรู้ว่าเขาต้องการอะไร เธอไม่ใช่เด็ก และแม้จะอยู่บ้านนอกคอกนา แต่ก็พอจะรู้เรื่องแบบนี้อยู่บ้าง ความดีความชั่ว มันไม่อยู่ในหัว เมื่อปลายนิ้วของอาเหนือ กรีดลงที่รอยแยกของกลีบสาว
“โอ...มันอุ่นจนร้อนเลยพราว”
“อาคะ อย่า...”
“ถอดสิ เธอต้องถอดเสื้อผ้าออกให้หมด เดี๋ยวฉันช่วยนะ เธอจะได้หายไข้ไวๆ ไง” เหนือนทีหน้ามืดตามัว ดึงเอากางเกงชั้นในของพราวฟ้าออกจากท่อนขา ความอวบอิ่มนุ่มฟูปรากฏแก่สายตา กลีบพูแห่งความสาวที่ร้อนผ่าว ช่างยั่วเย้าให้เขาลิ้มลอง
พราวฟ้ายันกายขึ้นไปพิงหัวเตียง ตอนนี้เธอกึ่งนั่งกึ่งนอน มองคนที่แทรกตัวเข้ามาที่หว่างขา สองมือของอาลูบไล้ต้นขาจนเธอขนลุกซู่ พยายามดันร่างอาออกไป แต่ทำได้ยากนัก พิษไข้ทำให้เธออ่อนเรี่ยวแรง และพิษราคะก็กำลังรุมเร้าจนสติส่วนดีหลบลี้ตีจาก
ปลายจมูกของเหนือนทีอยู่ห่างจากกลีบสาวไม่ถึงครึ่งฝ่ามือ เขาได้กลิ่นอันเย้ายวนของมัน กลิ่นอุ่นๆ กลิ่นที่ไม่เหมือนกลิ่นน้ำหอมใดๆ แต่ชวนให้เอาหน้าเข้าไปซุกไซ้ เอาสันจมูกเข้าไปครูดถูแรงๆ เขาจุมพิตเนินเนื้อนุ่มนูน ใช้ปลายลิ้นแบ่งแบะกลีบพูแห่งความสาวออกจากกัน มันสีชมพูจนเกือบแดง อาจเพราะหล่อนกำลังมีไข้ เขาลองลิ้มเจ้าเม็ดเล็กๆ ที่อยู่ตรงกลาง มันบวมเป่งขึ้นมาเมื่อเขาขบเม้มและดูดชิม
“ขนาดไข้ขึ้นก็ยังมีอารมณ์สินะ เด็กหื่น” ว่าคนจับไข้แล้ววางแผ่นลิ้นลงไป น้ำลายใสๆ ไหลย้อยอาบกลีบสาวอันนุ่มฟู เขาปาดเอา ตวัดเขา ลิ้มรสชาติของพราวฟ้าอย่างชายที่กระหายราคะมาแรมปี
อร่อย...ช่างมันลิ้นมันปากจนยากจะถอดถอน รสชาติของพราวฟ้าเหมือนของหวานที่เพิ่งทำเสร็จใหม่ๆ ชวนให้ยกซดไม่ให้เหลือแม้แต่น้ำกะทิสักหยดเลย
- Writer
