อย่าให้รู้ว่าแอบแซ่บ!

อย่าให้รู้ว่าแอบแซ่บ! ผู้แต่ง อัญจรี พิสูจน์อักษร อัญจรี ภาพปก ลภัสรดา ภาพพื้นหลัง Nalin x Wynx สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ผู้มีจารีตมิควรหยิบยก คัดลอกแบบหรือดัดแปลง ส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้ รวมทั้งการถ่ายทอด ถ่ายเอกสาร สแกน ถ่ายภาพ ในรูปแบบหรือวิธีการใดๆ ทั้งปวง โดยไม่ได้รับอนุญาตจากผู้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษร อย่าให้รู้ว่าแอบแซ่บ! [1] หลานสาว EBOOK มาแล้วจ้า คอนโดฯ ขนาดสามห้องนอน ใหญ่โตกว้างขวางมากกว่าที่ พราวฟ้า คิดไว้ ด้วยความที่เป็นเด็กบ้านนอก ฐานะค่อนข้างยากจน นี่เลยเป็นครั้งแรกที่การมองจากชั้นยี่สิบห้าของคอนโดฯ หรู ทำให้เธอตื่นตาตื่นใจ เธอไม่เคยเข้ากรุงเทพฯ และแม่ก็ฝากฝังให้เธอมาอยู่กับลูกพี่ลูกน้องของพ่อ อาขวัญที่เธอจำได้ เป็นคนยิ้มสวย ใจดี และพอเจอกันอีกครั้ง อาก็ยังเป็นแบบนั้น “พราวกลัวความสูงหรือเปล่า” พราวฟ้าหันไปมองคุณอา อาขวัญคนสวยถามพร้อมรอยยิ้มหวาน ดวงตากลมโตของอายังทอประกายสดใสไม่คลาย “นิดหน่อยค่ะ มองจากตรงนี้มันสูงมาก” เธอพยักพเยิดใส่ผนังกระจกใสที่มองลงไปเห็นวิวเบื้องล่างชัดเจน “เดี๋ยวก็ชิน ระเบียงที่นี่กว้างมาก ตอนดึกๆ ก็วิวสวยอย่าบอกใคร ออกไปยืนจิบไวน์ตรงระเบียงนี่บรรยากาศโรแมนติกโคตรๆ” พราวฟ้ามองไปยังระเบียงที่อยู่นอกประตูกระจก ตรงนั้นมีโต๊ะกลมกับเก้าอี้สองตัว รูปทรงคล้ายๆ เก้าอี้ที่วางตามชายหาด ความทะลึ่งตึงตังของเธอ ดันวาดภาพที่อาขวัญกับสามีใช้เก้าอี้แค่ตัวเดียว ท่ามกลางสายลมเย็นกับพระจันทร์ที่สาดส่องมาตรงระเบียง อาทั้งสองต้องเคยสนุกกันที่ระเบียงแน่ๆ “ที่นี่มีสามห้อง ห้องของพราว ก่อนหน้านี้พี่เหนือเขาใช้เป็นห้องเก็บข้าวของ อาก็พยายามเก็บออกบ้างแล้ว แต่บางอย่างก็ยังเหลืออยู่ พวกหนังสือหุ้นกับกล่องหุ่นยนต์ หนังสือเชิญประชุมผู้ถือหุ้นอะไรนั่นแหละ ไม่รู้สำคัญหรือไม่สำคัญ อาก็ไม่กล้าทิ้ง เอากองๆ ไว้มุมห้อง พราวก็จัดๆ เอาแล้วกัน” ขวัญข้าว แนะหลาน พาเดินเข้าห้องที่ประตูอยู่ตรงข้ามผนังด้านข้างของห้องเธอ มีบันไดขึ้นชั้นสองกั้นอยู่ ตรงสุดทางเดินมีห้องน้ำ เธอกับหลานต้องใช้ด้วยกัน “อาก็นอนอยู่ห้องตรงข้ามนี่แหละ” “อ้อ...ค่ะ แล้วข้างบนเป็นอะไรคะ ห้องทำงานเหรอ” “อ่า...จ้ะ พี่เหนือมักจะขลุกอยู่ในนั้นทั้งวันทั้งคืน ถ้าไม่มีธุระก็ไม่ต้องขึ้นไปหรอก ถ้าช่วงไหนหุ้นตก เขาจะหงุดหงิดเป็นพิเศษ” “อ้อ...ค่ะๆๆ” “แล้วเรื่องงานว่ายังไง” “เริ่มงานอาทิตย์หน้าค่ะ” “ไม่เรียนต่อแน่เหรอ” “ขอทำงานเก็บเงินก่อนค่ะ” “เอาที่อาก่อนก็ได้ ค่าเทอมค่าอะไร” “โอย...แค่นี้ก็เกรงใจจะแย่แล้ว เดี๋ยวพราวจัดการเองค่ะ ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า” “โอเค...ระหว่างนี้ก็พักผ่อนไปก่อน ในห้องน้ำมีเครื่องซักผ้า ใช้ได้เลย ขยะหรืออะไร ทิ้งในห้องครัว มีถังขยะอยู่ข้างตู้เย็น ถ้าเอาขยะไปทิ้งบ่อยๆ จะดีมาก ลงลิฟต์ไปชั้นล่างสุดจะมีที่ทิ้งขยะอยู่ขวามือ อย่าลืมใส่ถุงดำมัดปากให้เรียบร้อย” “ค่ะ เดี๋ยวพราวจะช่วยทำงานบ้านด้วยค่ะ” “นั่นแหละที่อยากได้ยิน ช่วยอาหน่อย งานอาเยอะมาก” ขวัญข้าวบอกหลานสาวที่เหมือนน้องเสียมากกว่า พวกเธออายุห่างกันสิบปี เธอยี่สิบแปดแล้ว ส่วนหลานเพิ่งสิบแปดเท่านั้น “ขอบคุณนะคะที่ให้พราวมาอยู่ด้วย ถ้าเงินเดือนออกแล้ว พราวจะรีบย้ายออกนะคะ” เธอยกมือไหว้อาสาว รู้สึกเกรงใจมากๆ เพราะอาก็มีสามี เธอจำหน้าสามีอาได้รางๆ มันสี่ห้าปีแล้วที่พวกเขาแต่งงานกัน “ไม่ต้องเกรงใจน่า ไม่ต้องย้ายออกก็ได้ ดีซะอีก อาจะได้มีเพื่อนคุยบ้าง คนข้างบนเขาไม่ค่อยชอบคุย” เธอชี้ใส่บันไดที่เชื่อมกับชั้นสอง “อาทำงานไม่เป็นเวลา ต้องดีลงานกับพวกดาราก็อย่างนี้แหละ” “เป็นผู้จัดการดารานี่สนุกไหมคะ” “ไม่เลยจ้า วุ่นวายมาก แต่ถ้าไม่มีอะไรทำจริงๆ ก็มาทำกับอาได้นะ อาจะได้เหนื่อยน้อยลง” “โอ้ว...เอาไว้...จะคิดดูนะคะ” ตอบแบบแบ่งรับแบ่งสู้ ถ้าต้องทำงานจนไม่มีเวลาให้ตัวเอง มันก็ไม่ไหว ขอไปทำงานแบบเวลาราชการดีกว่า อย่างน้อยก็ยังมีเวลาพักบ้าง “มีห้างอยู่ใกล้ๆ นั่งแท็กซี่ไปได้ ส่วนครัว พราวก็ใช้ตามสบาย เพราะอา...ทำกับข้าวไม่เป็น ฮ่าๆๆ” การหัวเราะร่าอย่างหน้าชื่นตาบานตอนบอกว่าตัวเองทำกับข้าวไม่เป็น ทำให้พราวฟ้าเห็นความน่ารักของคุณอาคนนี้ สามีของอาโชคดีมาก ที่ได้กอดคนสวยและน่ารักอย่างอาขวัญทุกคืน เธอลากกระเป๋าไปวางข้างตู้เสื้อผ้า เปิดออกดูยังเห็นป้ายราคาติดอยู่ข้างใน น่าจะเพิ่งเอามาตั้งไว้ พอพิจารณาทั้งโต๊ะเครื่องแป้ง ที่นอนหมอนผ้าห่ม น้ำตาก็อยากจะไหล ทุกอย่างราวกับถูกเตรียมไว้ให้เธอ “อา...ไม่เห็นต้องเตรียมอะไรไว้มากขนาดนี้เลย พราวจะมาอยู่แค่แป๊บเดียวแท้ๆ” “เถอะน่า นานๆ ได้ซื้อของแต่งบ้านสักที รู้สึกสนุกน่ะ” “อาเหนือจะว่าเอา” “โอย...เขาจะว่าอะไรได้ เขาไม่สนใจเรื่องชาวบ้านหรอก” “เอ่อ...แล้วเขารู้ใช่ไหมคะว่าพราวจะมาอยู่ด้วย” “อุ๊ปส์!” ขวัญข้าวทำท่าเหมือนโดนจับได้ แต่ยังมีรอยยิ้ม ไม่ได้แสดงออกว่าเดือดเนื้อร้อนใจ เธอจัดการได้แหละ ทุกอย่างเลย สองสาวคุยกันเพลินๆ เสียงเดินลงบันไดก็ดังมาให้ได้ยิน ก่อนที่บุรุษในชุดกางเกงนอนลายตาราง กับเสื้อฮู้ดสีเทาจะปรากฏให้เห็น พราวฟ้ารีบยกมือไหว้ เขาดูต่างออกไป ไม่เหมือนผู้ชายผิวสีแทนที่เธอเคยเห็นเมื่อสี่ปีก่อน หน้าตาเขาเหมือนคนไม่ค่อยได้นอน หัวก็ยุ่งนิดๆ มาดเซอร์ และพอผิวเขาดูขาวขึ้น เขาเลยดูไม่แก่ลงสักนิดเลย เหนือนที มองหลานสาวของขวัญข้าวอย่างพิจารณา วินาทีแรกที่รู้สึกคือ ‘หน้าอก’ เจ้าหล่อนมันใหญ่มาก ให้ตายสิ! เขาควรมองหน้าสวยๆ ตาคมๆ กับปากอิ่มเอิบนั่น ไม่ใช่เอาแต่ลดสายตามองหน้าอกหน้าใจของหล่อน หล่อนสวมใส่เสื้อผ้ามิดชิด ไม่ได้เปิดเปลือยเนื้อหนังสักนิดเดียว แต่กลับทำให้เขาใจสั่นได้ เขาคงหมกมุ่นกับงานมากเกินไป จนไม่ได้แตะต้องผู้หญิงใช่ไหม เลยมีอาการแบบนี้ ใช่...ต้องใช่แน่ๆ จู่ๆ ลำคอก็แห้งผาก และรู้สึกอยากจะ ‘ทำ’ แบบนั้น อยากจะโจนจ้วงสู่ความคับแน่นและชุ่มฉ่ำ ให้ตายสิ! ยิ่งพอสานสบสายตาใสซื่อคู่นั้น เขาก็ยิ่งละอาย นี่เขาคิดอะไรอยู่ บ้าบอชะมัด! EBOOK มาแล้วจ้า ที่ MEB ราคา 149 บาท นะคะ