อย่าให้รู้ว่าแอบแซ่บ!

EP 1/5 หลานสาว

“อ๊า...ขวัญจ๋า ขวัญ...โอ้ว...ซี้ดดด...”

เขาส่งเสียงครางเป็นชื่อขวัญข้าว ทั้งที่ในหัวมีแต่ภาพเปลือยของพราวฟ้า แล้วในที่สุด หลังจากที่สาวลำเอ็นจนท่อนแขนขึ้นกล้ามเด่นชัด เขาก็เสร็จ เสร็จอย่างรุนแรง ต้องเอากางเกงชั้นในของพราวฟ้ามาเช็ดหัวหยักที่เยิ้มไปด้วยน้ำขาวขุ่น เขาหายใจหอบแรง รู้สึกปลอดโปร่งอย่างที่ไม่ได้รู้สึกมานาน และพอเช็ดเสร็จก็เก็บซ่อนเจ้าลูกชายให้เรียบร้อย พอมองไปที่กางเกงชั้นในของพราวฟ้า ก็เห็นว่าเลอะไปด้วยน้ำกาม

“บ้าฉิบ!” สบถดังๆ แล้วรีบซักกางเกงชั้นในให้สะอาด ซักไปก็รู้สึกซ่านสยิว ทุกคราวที่แตะโดนเป้าของกางเกง มันอดคิดไม่ได้ว่าส่วนนั้นจะได้จูบกับเนินสงวนของพราวฟ้า เขารีบทำทุกอย่างให้เสร็จ บิดกางเกงชั้นในขึ้นตากแล้วเปิดประตูออกมา

เหนือนทีทำเป็นประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นพราวฟ้าที่หน้าประตู

“เอ้า? จะเข้าห้องน้ำเหรอ”

“ค่ะ”

“ก็เข้าสิ” เขาหลีกทางให้

พราวฟ้าก้าวเข้าไป เธอไม่ได้ปิดประตูเพราะแค่จะมาเอาผ้าลงเครื่องซัก เธอหยิบเสื้อผ้าที่เปียก และน่าแปลกที่กางเกงในมันไม่ได้หมาดชื้นเหมือนเสื้อที่เธอตากไว้ด้วยกัน มันเหมือนว่าเพิ่งถูกบิดขึ้นจากน้ำ

เธอมองไปที่ประตู เห็นเงาอาเหนือแวบๆ หรือว่าอาจะ...

“อาไม่ได้ยุ่งกับเสื้อผ้าพราวใช่ไหม”

“ไม่นะ ทำไมเหรอ”

“เปล่าค่ะ ช่างเถอะ”

เหนือนทีใจเต้นตึกๆ แสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ แล้วเอ่ยเรื่องอื่นเสีย

“มีสปาเกตตีอยู่ในไมโครเวฟ ถ้าหิวก็กินแล้วกัน”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” ตอบเพียงเท่านั้นแล้วดึงเสื้อผ้ามาลงเครื่องซัก เธอจะเถียงอะไรได้ ในเมื่ออาบอกว่าไม่ได้ทำ ช่างเถอะ ถือซะว่าเธอไม่ได้ถามก็แล้วกัน

พราวฟ้าเอาผ้าลงเครื่องแล้วเดินออกจากห้องน้ำมา เหนือนทีนั่งอยู่ที่โซฟา กำลังดูข่าวรอบค่ำ เธอเอาสปาเกตตีออกจากไมโครเวฟ ม้วนกินเส้นอย่างไม่ค่อยรู้รสนัก

เมื่อก่อนตอนกินข้าวก็กินกับพ่อแม่ตลอด กับข้าวอะไรอร่อย แม่ก็ตักให้ ในวงมื้อค่ำ แม่จะคอยถามว่าวันนี้เป็นอย่างไร มีการบ้านไหม ทะเลาะกับเพื่อนหรือเปล่า พ่อกับแม่จะถามเธอแทบทุกวัน นึกถึงแล้วมันเหงาแปลกๆ พ่อกับแม่เอ็นดูลูกสาวเสมอ แต่คนที่ที่ทำงาน ไม่เอ็นดูเธอเลย

พราวฟ้ากินไปน้ำมูกน้ำตาไหลไป รสชาติของการโตเป็นผู้ใหญ่ มันขมเหลือเกิน

“ถ้าเผ็ดก็กินโค้ก อย่ามาสูดน้ำมูกฟืดๆ รำคาญ”

เหนือนทีบ่นแต่ไม่หันไปมอง คนที่น้ำตาไหลก็หาทิชชูมาซับน้ำตา เสียงสูดน้ำมูกดังมาพรืดใหญ่ ก่อนที่มื้อค่ำจะจบลงเร็วกว่าที่เป็น

พราวฟ้าเข้าห้องปิดประตูเงียบ เหนือนทีเดินมาดูที่ครัว เขาวาดปลายเท้าไปเหยียบตรงแท่นเหยียบของถังขยะ เพื่อให้ฝามันเปิด พอมองลงไปก็เห็นสปาเกตตีเหลืออยู่ครึ่งค่อน

“ก็ยังดีที่กิน”

ฝาถังขยะถูกปิดลง เหนือนทีเดินขึ้นชั้นสอง ยังเหลือบมองห้องที่อยู่ข้างล่าง ไม่ได้ยินเสียงร้องแล้ว คงจะนอนแล้วละมั้ง

“บ้าจริง? นี่ฉันห่วงเด็กนั่นอยู่เหรอ ไม่เอาสิไอ้เหนือ อย่าไปคิดถึงเด็กนั่นสิ”

ก็ได้แค่บอกนั่นแหละ เพราะคืนนั้นทั้งคืน เขาก็เอาแต่คิดถึงใบหน้าแสนเศร้าของพราวฟ้า คิดถึงเสียงสูดน้ำมูก เสียงร้องไห้ของหล่อน และแน่นอน คิดถึงกางเกงชั้นในของหล่อนด้วย ชักอาการหนักแล้วเรา

ปังๆๆ

เสียงเคาะประตูถี่ๆ ดังจนคนที่นอนอยู่ต้องลากสังขารขึ้นมาเปิด ศีรษะที่ปวดตุบๆ สื่อให้รู้ว่าเธอกำลังเป็นไข้ เธอเปิดประตูค้างไว้ มองคนที่ยืนอยู่อย่างไม่เข้าใจ เขาดูหน้ายุ่งๆ และดูอึ้งด้วย

“เอ่อ...อาเธอให้มาปลุก กลัวว่าเธอจะไปทำงานสาย”

“...ค่ะ แต่วันนี้พราวเข้างานบ่ายโมง น่าจะยังไปทันค่ะ”

เหนือนทีพลิกข้อมือดูนาฬิกา

“แต่นี่มันเที่ยงแล้ว”

“คะ!?” เธอร้องออกมาตาเบิกโต นาฬิกาบนท่อนแขนเขาบอกอย่างนั้นจริงๆ

“ไปอาบน้ำ เดี๋ยวฉันไปส่งเอง เร็วๆ เลย”

พราวฟ้านึกขอบคุณในความมีน้ำใจของอาเขย ถ้าขับรถไปเองก็น่าจะทัน มันใช้เวลาไม่นานนักหากใช้รถส่วนตัว

เหนือนทีส่ายหน้าให้คนที่เพิ่งปิดประตูลง ไม่ใช่เพราะระอาที่หล่อนตื่นสาย แต่ระอาเพราะแม่คุณมาเปิดประตูให้เขาโดยไม่สวมเสื้อคลุม เสื้อในคงไม่ได้ใส่ หัวนมนี่ชี้หน้าเขาเชียว

“บ้าจริง! แกจะยุ่งวุ่นวายทำไมวะไอ้เหนือ” ถามตัวเองแต่ไม่ได้คำตอบ และพอเอ่ยอาสาว่าจะไปส่ง ก็ต้องขึ้นไปหยิบเสื้อคลุมมาสวม ปกติเขาแทบไม่แต่งตัวอะไรมากมาย เพราะไม่ได้ไปไหน บางวันไม่อาบน้ำด้วย ก็อยู่แต่ในห้องแอร์ไง แทบไม่ได้กระดิกตัว มีแต่สมองเท่านั้นแหละที่ได้ใช้งานมากว่าส่วนอื่นของร่างกาย

“เธอไหวแน่นะ” เขาถามเมื่อเห็นสีหน้าของคนที่เดินออกจากห้องมา หล่อนอยู่ในชุดทำงานเรียบร้อย แต่หน้าตานั้นแสนจะโทรม

“ค่ะ ไหวค่ะ ขอโทษที่รบกวนนะคะ ขอบคุณอาขวัญด้วยที่โทรมาบอกอา ไม่งั้นพราวไปทำงานไม่ทันแน่ๆ”

เหนือนทีไม่ตอบอะไร หล่อนพูดแล้วกระแอมอีกสองสามที เสียงหล่อนไม่ปกติ มันแหบกว่าทุกวัน เขาพาหล่อนลงลิฟต์ไปยังลานจอดรถด้านล่าง ขึ้นรถแล้วรีบขับออกมาจากคอนโดฯ

ตลอดทางที่นั่งรถมา กระทั่งถึงที่หมาย พราวฟ้าเอาแต่นั่งหลับ เหนือนทีต้องเขย่าแขนหล่อนให้ตื่น หล่อนลงรถไปทั้งที่ตัวอุ่นจัด เขาห้ามก็ไม่ฟัง

“ช่างแม่ง! ไม่ใช่เรื่อง อยากลากสังขารไปลำบากก็แล้วแต่” บ่นไล่หลังคนที่เพิ่งลงจากรถไป และตลอดทั้งวัน สมาธิของเหนือนทีก็ผูกติดอยู่กับหลานสาวที่ชื่อพราวฟ้า

เขาไม่สามารถเลือกหุ้นตัวดีๆ เพื่อซื้อขายทำกำไร สมองมันตื้อไปหมด จนสุดท้ายก็ต้องปิดโน้ตบุ๊ก ปิดคอมฯ แล้วลงมาหาอะไรกินข้างล่าง เขากินมื้อเที่ยงตอนบ่ายสาม และขวัญข้าวยังไม่กลับมา เขาโทรหาและได้ความว่าหล่อนอาจจะกลับมาคืนนี้ตอนดึกๆ

เขากินมื้อเที่ยงเสร็จ เพื่อนสนิทก็โทรมา มีนัดเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนอีกคนที่ผับแห่งหนึ่ง เขาจะไม่ไปเลย หากว่าไม่ใช่กลุ่มเพื่อนที่สนิทจริงๆ ก็ไปทีไรพวกมันเอาแต่ถามถึงขวัญข้าว และบางครั้งความเป็นจริงมันก็ขมเกินกว่าจะเล่าให้เพื่อนฟัง