“อาหิวมากไหม”
“อือ...”
“ถ่ายไปกี่รอบแล้ว”
“น่าจะสี่ห้ารอบได้”
“เป็นแบบไหน เหม็นคาวไหม อึเป็นก้อนหรือเปล่า” ถามไปก็ปรุงข้าวต้มไป แต่คนที่อยู่บนโซฟาเริ่มหน้ามุ่ย
“เธอไม่คิดว่าฉันจะอายบ้างเหรอ ขวัญยังไม่เคยถามฉันแบบนั้นเลย”
“เอ้า?” เธอหันไปมองคนพูด ปกติผัวเมียไม่คุยกันเหรอ ตอนอยู่บ้านนอก ถ้าพ่อแม่ไม่สบาย ก็ต้องถามเอารายละเอียดไหมล่ะ ถ้าอาการหนักจะได้ไปหาหมอไง
“แล้วอาขวัญทำยังไง ตอนอาป่วย”
“นัดหมอ”
“คะ?”
“ขวัญมีเพื่อนเป็นหมอ เปิดคลินิก ถ้าป่วยก็จะนัดให้”
“แล้วอาขวัญก็พาไป”
“ไม่...ฉันขับรถไปเอง ขวัญไม่ค่อยว่างหรอก งานยุ่งตลอดเลย”
มือที่กำลังคนข้าวต้มชะงักไปหน่อยหนึ่ง คำตอบแสนธรรมดา แต่ทำไมเธอรู้สึกได้ว่าอาเหนือเศร้าจัง ราวกับว่าอาต้องการจากอาขวัญมากกว่านั้น
“แล้วเธอล่ะ ถ้าเธอไม่สบาย ทำยังไง”
“พ่อกับแม่พาไปหาหมอ ตอนแม่ไปติดต่อเคาน์เตอร์พยาบาล พ่อก็จะคอยเข็นรถให้ ถ้าป่วยจนเดินไม่
