ชายหนุ่มคลายมือจากการเกาะกุมก่อนจะก้าวเข้าไปหาบุคคลซึ่งนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ไหวติง ร่างสูงใหญ่คุกเข่าลงต่อหน้าสตรีที่ปรายฟ้าเห็นว่ามีความละม้ายคล้ายเขมราช ใบหน้างดงามทว่าซีดขาวใต้กรอบเรือนผมดำขลับและดวงตาคู่นั้นช่างเลื่อนลอยราวไม่รับรู้ถึงการมาของเขาและเธอ เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวมองเห็นประกายอบอุ่นฉาดฉายขึ้นในแววตาของเขมราช หรือนี่คือ เขมริน น้องสาวที่เขาเคยกล่าวถึง
“ขิม...เป็นไงจ๊ะ วันนี้ขิมตื่นแต่เช้าเลยนะ”
รอยยิ้มอ่อนหวานจุดขึ้นบนริมฝีปากหนาได้รูปบนใบหน้าคมคายที่ปรายฟ้านึกว่าจะไม่มีโอกาสได้เห็นจากผู้ชายจอมโอหังอย่างเขาเสียแล้ว
“พี่เขม...พี่เขมไปไหนมา ขิมมานั่งรอพี่เขม พี่เขมก็ไม่มาสักที...พี่เขมไปไหนมา”
ใบหน้าของผู้ที่อยู่เบื้องหน้าเขมราชราวได้รับความเจ็บปวด คำพูดซ้ำไปซ้ำมาเริ่มทำให้ปรายฟ้าตระหนักแน่ในบางสิ่งว่าผู้หญิงคนนี้สติอ
