เขมราชชะงักตัวเองลงเมื่อได้ยินคำอ้อนวอนปนสะอื้นของปรายฟ้าตัดพ้อเขาอยู่ในอ้อมแขน แม้สายน้ำเย็นเยียบหากหัวใจของเขากลับรุ่มร้อนหนักหาใช่จากความพยาบาทในคราวแรก ทุกคราที่น้ำตาของหญิงสาวหลั่งไหลเสมือนบั่นทอนกำลังใจของเขาทุกครั้ง เขมราชกระชับอ้อมแขนแข็งแกร่งกักเก็บเธอไว้แนบแน่นเมื่อใบหน้างดงามที่กำลังโหยให้เหนี่ยวรั้งความรู้สึกของเขาราวมีบางอย่างดึงดูดให้เขมราชโน้มใบหน้าคมคายลงไปหาอีกครั้ง ปรายฟ้ามิได้มีทีท่าปฏิเสธริมฝีปากและลิ้นหนาที่ส่งผ่านเข้ามายังกลีบปากอิ่มเป็นหนที่สอง อาจเพราะอ่อนล้าจากการขัดขืนซึ่งไม่ว่าจะอย่างไรมิเคยกระทำได้สำเร็จเลยแม้สักครั้ง หญิงสาวยอมรับความรู้สึกแปลกใหม่ด้วยความตื่นเต้นแม้สำเหนียกได้ในความโกรธแค้นที่ยังเผาไหม้หัวใจของเขาก็ตาม
ลิ้นเล็กเริ่มรู้ทิศทางเมื่อเขารุกหนักและเธอก็ไม่ได้นิ่งเฉยให้เขาดูดดุนควานหาความฉ่ำหวานแต่เพียงฝ่ายเดียว ปรายฟ้าไม่เคย
