เขมราชหายใจหนักและกอดรัดร่างของเธอแน่นราวจะให้ปริแตกไปตามอารมณ์อันพลุ่งพล่านก่อนเค้นความรู้สึกบอกเล่าต่อไปด้วยความคั่งแค้น
“หมอช่วยเด็กในท้องของขิมไว้ไม่ได้...ผมมองเธออย่างสิ้นหวังและกลับมาพบจดหมายลาตายที่บ้าน ขิมขอโทษพี่ชายของเธอและบอกว่าอ่อนแอเกินจะทานรับการถูกคนรักทอดทิ้งไปอย่างไร้เยื่อใย เธอไตร่ตรองดีแล้ว วางแผนดีแล้วที่จะปลิดชีวิตของตัวเองและนำพาดวงวิญญาณอีกดวงไปกับเธอด้วย แต่เขมรินกลับรอดพ้นเงื้อมมือมัจจุราชปล่อยให้วิญญาณดวงนั้นล่องลอยหายไปไม่มีวันกลับ คุณคิดว่ามันยุติธรรมแล้วหรือกับผู้หญิงคนหนึ่งอุตส่าห์ทุ่มเทความรักให้ไอ้เดนมนุษย์ในคราบเทพบุตรและสุดท้ายก็ไม่เหลืออะไรเลย ขิมกลายเป็นคนจิตตก เพ้อพกอยู่กับความฝันที่ห่างไกลออกไปเรื่อย ๆ และผมต้องเป็นคนคอยวิ่งตามเก็บเศษฝันที่ตกหล่นพวกนั้นเพื่อให้ขิมยังมีชีวิตอยู่ในความเลื่อนลอย”
“คุณเขม...” ปรายฟ้าคร
