“หน้าที่ของคุณตอนนี้คือการดูแลเขมริน ขิมจิตตกคุ้มดีคุ้มร้ายแต่ก็ไม่เคยทำอันตรายใคร เพียงแต่บางครั้งเขาอาจหวงพี่ชายตัวเองมาก จิตใต้สำนึกของเขาคงบอกว่าในชีวิตมีแค่ผม...การทำดีเล็ก ๆ น้อย ๆ กับคนสติฟั่นเฟือนคงไม่ทำให้คุณถึงกับต้องลำบากเท่าไหร่ ตอนกลางคืนผมจะนอนที่นี่กับคุณ จัดที่นอนเตรียมไว้ให้ผมก็แล้วกัน!”
เมื่อบานประตูปิดลงปรายฟ้าจึงทรุดตัวนั่งกับพื้นห้อง รอบตัวยินเพียงเสียงแห่งความเงียบงันอยู่ในภวังค์อันว่างเปล่าของหญิงสาว ร่างบอบบางก้มลงมองแหวนเพชรวงเล็กที่นิ้วนางข้างซ้ายพลางทอดถอนหายใจออกมามากมายจนมิอาจนับครั้ง ดวงตากลมโตทอดออกไปนอกหน้าต่างไกลที่สุดก็แค่ปลายไม้เอนไหวในป่าแห่งนี้ เธอไม่ได้เป็นเจ้าสาวแต่กลับต้องทำหน้าที่ดูแลอดีตคนรักของเจ้าบ่าวแทน ความรู้สึกอยากหลบลี้หนีไปให้ไกลบัดนี้ลดลงกว่าครึ่ง ทางเลือกที่มีอยู่น้อยนิดก็เหลือเพียงสองแพร่งให้ก้าวเดิน หากคิดจะหนี
