ชะตาต้องรัก

ดาบข้าให้ผู้ใดเห็นง่ายๆ กัน 3

“เจ้าคิดจะทำอะไรข้า” เขาสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวใกล้ตัว นึกย้อนเหตุการณ์เมื่อคืนเขานอนร่วมเตียงกับนางจิ้งจอกไร้อาย กลับเป็นเขาต้องอาย จับการเคลื่อนไหวได้กลับไม่กล้าลืมตาไม่อยากพบกับสายตาของนาง รอให้นางก้าวลงจากเตียง เขาถึงจะลืมตา ที่ไหนได้นางกลับคิดจะลวนลามเขา

“ท่าน...แม่ทัพ...ทะ...ท่านมาอยู่บนเตียงกับข้าได้อย่างไร ท่าน...ข่มเหงข้าหรือ” นางเอกเจ้าบทบาท แสดงบทบาทปัดป้องตัวเอง แสดงบทบาทการเป็นผู้ถูกกระทำ พอโดนจับได้ว่าแอบมองเขา นางจึงรีบโยนความผิดให้เขาทันใด

“เหลวไหล” ชายหนุ่มตวาดนางวาดขาก้าวลงจากเตียง เขานี่หรือคิดจะทำเช่นนั้นต่อนาง ข่มเหงนางละหรือ...อยู่กับนางเมื่อคืนเขารู้สึกป่วนไปทั่วร่าง กลิ่นนางหอมกรุ่น ปากนางฉ่ำราวกับขนมหวาน ดึงดูดใจเขาให้แตะต้องนาง หากว่าเขาไม่กล้าลงมือกับนาง ต่อให้ต้องการมากสักเพียงไร ความต้องการในตัวบุรุษทำเขาร้อนรุ่มตลอดทั้งคืน

จะว่าเขาหลับสนิทไม่เลย เขาไม่ได้หลับตลอดทั้งคืน เพียงแต่หลับตาข่มความรู้สึกร้อนรุ่มแปลกประหลาดเอาไว้เท่านั้น ท่านแม่ทัพผู้กรำศึกไม่ล่วงรู้เลยสักนิด ความรู้สึกร้อนทั่วกายนั้นเกิดจากต้องพิษ หรือเกิดจากความรู้สึกอะไรกันแน่

“เจ้าเป็นสตรีประสาอะไร ถึงได้กล้ายึดห้องนอนผู้ชาย”

“ห้องท่านหรือ” นางแสร้งเดียงสา

“เจ้า...ข้าสมควรทำอย่างไรกับเจ้า”

“ท่านให้ข้าอยู่ที่นี่กับท่าน กล่าวหาว่าข้าต้องรับผิดชอบท่าน ข้าเองก็ไม่รู้ต้องรับผิดชอบอะไรในตัวท่าน ในเมื่อท่านให้ข้าอยู่ ข้า...ข้าก็อยู่ตามความปรารถนาของท่าน” นางเน้นคำพูดความปรารถนา “นึกว่าท่านยกห้องนี้ให้กับข้า” นางช่างเล่นเป็นสาวน้อยใสซื่อได้เยี่ยมยอด เขาไม่ควรรีบสวมเสื้อทับ ปล่อยให้นางได้มองภาพเขาอยู่ในเสื้อผ้าบางเบาเช่นนี้อีกหน่อยก็ไม่ได้ ฟ้าช่างกลั่นแกล้งนางนัก

ชายหนุ่มใบหน้าชาดิกเกิดมาขนยาวเต็มที่ ไม่เคยคิดว่าตนจะพบกับสตรีไร้มารยาทนางนี้ นางช่างร้ายกาจราวกับนางจิ้งจอกร้อยเล่ห์ พอเห็นสายตาและเสียงพูดความปรารถนาจากปากดั่งขนมหวานของนาง เขารู้สึกร้อนผ่าวทั้งหน้าจนต้องหลบซ่อนสายตาไปจากสายตานาง

“พ่อบ้าน...” เขาคร้านในการแก้ปัญหาเกี่ยวกับนาง โยนเผือกร้อนให้พ่อบ้านสิ้นเรื่อง

“ขอรับนายท่าน” สตรีนางนี้หรือที่เย่าจื่อเล่าให้ฟัง นางยึดห้องยึดเตียงคุณชายของเขาเช่นนั้นหรือ นับว่าเป็นสตรีนไร้มารยาท บรรพบุรุษไม่สอนสั่ง ชายหญิงอยู่ร่วมห้องกันมีเพียงสามีภรรยาเท่านั้น

“จัดการกับนางแทนข้าที” เขาจนหนทางในการจัดการกับสตรี ทักษะเช่นนี้ถ้าเป็นกุนซือลั่วย่อมไม่มีปัญหา

“ขอรับ” พ่อบ้านประสานน้อมรับคำสั่ง

ต่อให้ท่านแม่ทัพจัดการอะไรได้ทุกสิ่งอย่าง เว้นสิ่งเดียวคือการรับมือกับสตรี ล้วนไม่ใช่ความถนัดถนีของท่านแม่ทัพโดยแท้

“หาน้ำมาให้ข้าล้างหน้าด้วย อ้อ...ให้นางทำ” เขาต้องล้างหน้าด้วยน้ำอุ่นทุกเช้า พอสั่งพ่อบ้านตู้หันไปมองสตรีเจ้าปัญหา จึงคิดใช้งานนางไม่ต้องว่างป่วนเขาได้อีก

รับใช้คนอื่นนี่นะ ชีวิตนางมีคนคอยทำสิ่งเหล่านี้ให้ ตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งเข้านอน ให้นางทำให้เขาเช่นนั้นหรือ บุรุษผู้หล่อเหลาถือดีอย่างไรกล้าใช้นาง

“ท่านใช้งานข้าอย่างอื่นสิข้ายินดี” นางสืบเท้าเข้าใกล้เขา กล่าวคำหนึ่งออกมาเพื่อหยอกเย้า ฉับพลันสายตานางเห็นหน้าเขาแดงก่ำ จับทางได้ว่าเขาช่างเป็นคนน่ายั่วโทสะยิ่งนัก

“เจ้า !!!” ท่านแม่ทัพโกรธทันใด คำพูดจากปากนางเพียงน้อยนิดกลับทำให้เขาคิดไปไกล จนสามารถแสดงอาการโกรธเคืองได้

“ข้าทำไม”

“พานางออกไป แล้วทำตามคำสั่งของข้าซะ ไม่เช่นนั้นรับรองข้าจะไม่ไว้หน้า”

“คนอย่างท่านกล้าลงมือกับผู้ที่อ่อนแอกว่าหรือ”

“ถ้าเป็นเจ้าก็ไม่แน่” เขากัดฟัดกรอด สตรีผู้นี้น่าตายมากกว่าน่าอยู่ มือใหญ่แข็งแรงสะสะบัดชายชุดพรึบหันหนีไปจากนาง ดวงหน้ามสร้อนผ่าวไม่ต่างกับถูกไฟลวก บุรุษระบือนามไยต้องหลบซ่อนใบหน้าจากสตรีร่างเล็กนิดเดียว “เจ้ามันหญิงบ้า” ฟางเจี๋ยเกิงสบถต่อว่านางแผ่วพร่า

แต่ไหนแต่ไหนเขาผู้องอาจมักถูกสตรีแทะโลมไม่เว้นแต่ละวัน กลับไม่เคยไหวหวั่นต่อการแทะโลมจากสตรีเหล่านั้น ใครกล้าสร้างให้เขามีรูปร่างต่างจากหน้าตา รูปร่างกำยำแข็งแกร่งล่ำสัน มีกล้ามเนื้อหกชิ้น ส่วนหน้าตานั้น กลับอ่อนหวาน มีผิวพรรณขาวสะอาด งดงามดุจสตรี นัยว่าจะงดงามกว่าสตรีบางคนที่เข้ามาฝึกเป็นทหารหญิงเสียอีก

นางบ่ายเบี่ยงต่อคำสั่งพ่อบ้านอยู่นาน กระทั่งคำขู่จะไล่นางออกจากจวน นางถึงสลดยอมอ่อนข้อต่อคำสั่ง รับอ่างน้ำมาถือไว้ในมือ สิ่งที่ทำให้แปลกใจ ไม่ใช่แค่น้ำหนักของอ่างน้ำทำจากไม้หนาหนัก แม้ยังไม่บรรจุน้ำลงไปก็ยังหนักอึ้ง จนเรียวแขนเล็กๆ ไม่เคยแตะต้องงานประเภทนี้เกือบหัก พอบรรจุน้ำน้ำหนักของอ่างไม้เพิ่มขึ้นอีก

หากว่าสิ่งที่อยู่ต่อหน้านางสร้างความประหลาดใจให้กับนางไม่ใช่น้อย น้ำใสอุณหภูมิอุ่นพอเหมาะ ลอยกลีบดอกโบตั๋นสีชมพูน้ำล้างหน้าหรือ บุรุษหนุ่มเข้มแข็งหน้าดุดัน จะต้องล้างหน้าด้วยการลอยดอกไม้เพื่ออะไร

“ทำไมต้องมีดอกไม้ ท่านแม่ทัพชื่นชอบน้ำลอยดอกไม้หรือพ่อบ้านตู้ ท่านแม่ทัพสั่งหรือ” นางรู้จักชื่อพ่อบ้านหนวดขาว วัยกลางคนจากปากเขาเอง

“ท่านแม่ทัพไม่ได้สั่ง ข้าสั่งเอง ข้าต้องการให้นายท่านสดชื่นอารมณ์ดี ยามล้างหน้าจากอ่างใบนี้” พ่อบ้านตู้จัดการทุกอย่างเอง แม้ทุกครั้งท่านแม่ทัพจะเป็นคนโยนดอกไม้ออกนอกหน้าต่างด้วยมือเขาเอง โดยไม่เคยบอกแก่พ่อบ้านสักครั้ง เกรงพ่อบ้านตู้น้อยอกน้อยใจ หาว่าเขาทำร้ายน้ำใจ จึงยอมๆ ล้างหน้ากลีบดอกโบตั๋น เห็นเขาเป็นสตรีอ่อนหวาน ชื่นชมบุบผาหรือก็ว่าไปอย่าง

“แล้วเขาเคยอารมณ์ดี อย่างที่ท่านพ่อบ้านต้องการหรือไม่” นางสงสัยถ้าเขาชื่นชอบของที่พ่อบ้านจัดการให้ แสดงว่า...นางมีหนาวสั่น บางทีบุรุษผู้นี้อาจจะไม่ชอบสตรีร่างอ้อนแอ้นเช่นนาง เขาอาจจะเป็นสตรีเสียเอง

“ไม่เคย...” พ่อบ้านยกมือลูบเคราขาวของตัวเอง

“เช่นนั้นท่านทำไปเพื่ออะไร” คำตอบที่ได้ยินนับว่าเข้าข้างนาง นางจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ลอบยิ้มพึงใจในรสนิยมของท่านแม่ทัพ ‘ดาบใหญ่’ ของนาง หวนนึกถึงดาบเขา หากใช้งานผิดประเภท นางคงเสียดายแย่ พานจะลาจากดินแดนแห่งนี้ไป ต่อให้ดินแดนแห่งนี้มีบุรุษรูปงามมากเพียงใด นางเห็นจะไม่พึงใจอยู่ให้อับอาย

“อย่างน้อยข้าก็ได้ลงมือทำ” เพื่อเจ้านายพ่อบ้านตู้ยินดีจะทำ ต่อให้ทดลองมาหลายวิธี ตั้งแต่หาปลามังกร ปลาหมอสี มาเลี้ยงในบ่อ จัดสวนให้สวยวาม สร้างน้ำตกขึ้นเชื่อว่าน้ำจะทำให้คนใจเย็น หรือแม้แต่ปลูกต้นโบตั๋นให้ออกดอกสะพรั่งสวยงาม เขาล้วนลงมือทำทั้งสิ้น

“ปกติแล้ว หน้าท่านแม่ทัพ บึ้งตึงเช่นนี้เสมอหรือ”

“ท่านแม่ทัพเป็นบุรุษเข้มแข็ง กรำศึกหนักจะให้เขาทำหน้าเช่นไร ยิ้มชวนหัวยียวนกับผู้คนหรือ ใครกล้าเชื่อถือคนขี้เล่น”

“ยิ้มสิ ยิ้ม ท่านไม่เคยได้ยินหรือไร ยิ้มทำให้โลกเปิด” นางพูดเองทั้งหมด นางยังเชื่อว่า รอยยิ้มสามารถสร้างสุขได้ ดูเถิดหน้าตาเขาช่างโฉมงามเสียปานนั้น ถ้าเขายิ้มสักหน่อยเชื่อเลยว่า เขาจะหล่อเหลากว่านี้อีกสิบเท่า แล้วนางเชื่อว่าตัวเองจะหลงเขาจนแทบดิ้นตาย

“เอาล่ะเจ้าอย่าพูดมาก รีบยกน้ำล้างหน้าไปให้ท่านแม่ทัพ ก่อนที่เจ้าจะถูกลงโทษ”

“เพียงเท่านี้ถึงขั้นลงโทษด้วยหรือพ่อบ้านตู้” นางช่างไม่กลัวตาย กล้าชวนหัวกับพ่อบ้านตู้ ผู้รักเจ้านายยิ่งกว่าศีรษะของเขาเอง

มือบอบบางอ่อนแรงไม่เคยถือหรือหิ้วของหนัก มากไปกว่าแก้วไวน์ แก้วแชมเปญในงานฉลองรายได้ของกองภาพยนตร์ ซ้ำนางไม่ใสตรีอ่อนหวานเรียบร้อย ทุกอย่างก้าวจึงทิ้งร่องรอยหยดน้ำเป็นทางยาว

“ท่านแม่ทัพข้านำน้ำล้างหน้ามาให้ท่าน” ต้องพูดเจ้าค่ะตามที่พ่อบ้านตู้บอกด้วยสินะ “เจ้าค่ะ...” นางพูดเจ้าค่ะขัดเคือง

“วางลง” เขากล่าวเย็นชาไม่แม้จะหันไปมองนางผู้นำอ่างน้ำเข้ามา เสียงของนางแม้แผ่วเบากลับเจาะลึกเข้าไปประสาทของเขา “เจ้าออกไปได้” เขาเดินมาที่อ่างไม้ล้างหน้า พอมองไปยังอ่าง เขากลับพบว่า มีน้ำอยู่ไม่ถึงครึ่งอ่าง “เจ้าตักน้ำมาเท่านี้ นกตัวหนึ่งยังกินน้ำมากกว่าน้ำที่เจ้าตักมา”

ตอนที่นางถือมาน้ำยังเต็มอ่าง เขาปดต่อนางหรือไร ไหนลองเข้าไปดูซิ นางสืบเท้าเดินเข้าไปดู พบว่าน้ำมีปริมาณแค่ขอดก้นอย่างที่เขาว่าจริง “ข้าเชื่อว่าถังจะรั่วแน่แท้” ใช่ๆ ชุดนางเปียก ย่อมเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว

“เจ้า...” ท่านแม่ทัพโทโสก้าวพรวดๆ ผ่านนางตรงไปยังบ่อน้ำ เพื่อล้างหน้าด้วยตนเองไม่พึ่งสตรีน่าตายผู้นี้ นอกจากจะเป็นนางจิ้งจอก ยังเป็นสตรีไร้ยางอาย แล้วยามนี้เป็นสตรีน่าตายอีกหนึ่ง

เขาควรจะพิพากษาเช่นไรให้สมกับสิ่งที่นางกระทำ บุรุษข้างขวาล้างหน้าด้วยโทสะกรุ่น เขาไม่เคยฉุนเฉียวเช่นนี้มานาน เว้นเสียแต่...ออกศึกนั้นต้องทำตัวให้ฮึกเหิมเพื่อทำให้ข้าศึกยำเกรง อยู่ต่อหน้านางต่อให้ทำตัวเหมือนออกสึกเขาก็กลายเป็นคนขาดสติได้