ŞEHNAZ İNCİ
Bana kalırsa, sevgi kendini kaybetmeden, başkalarını keşfetmenin anahtarı olmalıydı. Fakat şu anki durumumuzda bir terslik vardı. Çünkü kendini kaybeden ben, beni keşfeden bir başkasıydı. Ellerimi Şahin’in omzuna koyarak onu kendimden yavaş ve dikkatli bir şekilde ayırmaya çalıştım. Çünkü sert davranırsam işi inada bindirdiğimi düşünüp dudaklarıma daha çok asılacak ve içeriye daha çok sızmaya çalışacaktı. Sonunda bana acımış olacak ki uysal bir şekilde geriye çekildi.
“Ne?” dedi gözlerimin içine bakıp. Sanki çok normal bir an yaşıyorduk? Bu adamın rahatlığı beni öldürüyordu. Buz gibi hallerine kıyasla içinde bir yangın yandığını ben biliyordum ama ön tarafta oturanların bilmesine hiç gerek yoktu.
“Şimdi asla olmaz,” dedim dudaklarımı ısırıp. “Ön tarafta adamların oturuyor.”
