ปักษา(ภาคชั่วช้า)

ฉันจะไม่อยู่เป็นของใกล้มือคุณ

เฮ้อ!

จินตนาถอนหายใจออกมาทันทีเมื่อลุงกับหลานออกไปจากห้องพักส่วนตัวของตัวเองแล้ว หล่อนค่อยๆ ขยับกายจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว แต่ก็ต้องบิดหน้าไปมาด้วยความเจ็บปวดกลางร่างสาวของตัวเอง จนต้องนั่งหย่อนเท้าที่ขอบเตียงแล้วมองไปยังประตูห้องน้ำที่เปิดกว้างก่อนจะถอนหายใจอีกครั้งแล้วกัดฟันฝืนความเจ็บปวดกลางร่างลุกขึ้นก้าวเดินไปห้องน้ำช้าๆ

กว่าจะพาร่างเปราะบางร้าวระบมของตัวเองมาห้องน้ำได้ก็เล่นเอาน้ำตาเล็ด เมื่อเข้ามาในห้องน้ำก็ปิดประตูทรุดนั่งกับพื้นแล้วปล่อยเสียงสะอื้นออกมาเพื่อปลอบโยนตัวเองกับเรื่องที่เกิดขึ้น หล่อนเกลียดเขาแม้ว่าจะมีใจหวั่นไหวไปกับเขาไปมากแล้วก็ตาม แต่เมื่อเขาหักหาญน้ำใจเธอแบบนี้เธอจะไม่อยู่ไม่ทน สิ่งที่เสียไปแล้วก็ให้มันเสียไป

เมื่อคิดได้ดั้งนั้นก็รีบปาดเช็ดน้ำตาที่เปื้อนสองแก้มออกแล้วหยุดร้องไห้ หล่อนเข้มแข็งมากพอ พ่อกับแม่ของเธอก็มี บ้านของเธอก็มีแล้วทำไมต้องมาทนอยู่กับเจ้านายหื่นที่บุกปล้ำลูกน้องแบบนี้ด้วย อยากจะแจ้งความแต่ก็อาย เพราะคนที่เสียหายคือตัวหล่อนเอง กลับอุตรดิตถ์บ้านเกิดตัวเองดีที่สุด ที่ต้อนรับเสมอคือบ้านของเธอ ที่นั่นมีพ่อมีแม่คอยอ้าแขนรับเสมอไม่ว่าจะผ่านเรื่องดีเรื่องร้ายมามากน้อยแค่ไหนท่านทั้งสองก็ยังอยู่เคียงข้าง แม้ว่าการมาทำงานที่นี้เงินเดือนจะเยอะกว่าไปเป็นครูปฐมวัยประจำโรงเรียนก็ตาม แต่เมื่อต้องเจอกับเจ้านายเลวแบบนี้หล่อนก็ไม่ขออยู่

ปักษากับหลานสาวตัวน้อยมานั่งรอคุณครูของหลานสาวที่ห้องรับประทานอาหาร แต่เฝ้ารอแล้วหญิงสาวก็ไม่ยอมลงมาสักทีเลยให้เด็กขึ้นไปตาม และยังไม่ทันจะได้ขึ้นไปตามจินตนาก็เดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหารพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่ลากติดมือมาด้วย

“เอากระเป๋ามาทำไมจิน” ปักษาถามพร้อมกับลุกขึ้นก้าวเดินยาวๆ ไปกระชากดึงกระเป๋าเดินทางของหญิงสาวมาไว้ในมือตนเอง

“เอาคืนมานะ ฉันจะลาออก” หล่อนยื้อแย่งกระเป๋ากลับคืนมาถือไว้เหมือนเดิม

“ว่าไงนะ ลาออก ผมไม่ให้คุณลาออกนะจิน” พูดพร้อมกับจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอเขย่าแรงๆ

“ปล่อยนะคุณปัก ฉันเจ็บ คุณไม่มีสิทธิ์มาห้ามฉันและไม่มีสิทธิ์แตะเนื้อต้องตัวฉัน”เธอปล่อยกระเป๋าแล้วมาแกะมือใหญ่ที่จับไหล่ของตนเองออก

“คุณลุงขากับพี่จินพูดอะไรกันคะ” ส้มหวานกระโดดลงจากเก้าอี้มาดึงชายเสื้อลายสก๊อตของคุณลุงเพื่อถามว่าทั้งสองพูดเรื่องอะไรกัน

“ส้มหวานคะ ส้มหวานรักพี่จินไหมคะ” ปักษาเปลี่ยนสีหน้าบึ้งตึงเกรี้ยวกราดมาเป็นยิ้มให้หลานตัวเล็กแล้วย่อตัวลงช้อนอุ้มขึ้นทาบอกของตัวเอง

“รักสิคะคุณลุงขา ส้มหวานรักลุงปัก รักพี่จิน คุณลุงถามทำไมคะ” หนูน้อยถามอย่างใสซื่อพร้อมกลอกดวงตาสดใสไปมามองหน้าของลุงและพี่เลี้ยงสาวไปมา

“เห็นไหมหลานฉันรักเธอและฉันก็ต้องการเธอ แล้วเธอจะลาออกทำไม ส้มหวานขาพี่จินจะทิ้งเราไปแล้วลูก” ปักษาเลือกใช้หลานสาวฉูดรั้งจินตนาให้อยู่ต่อ

“คะ...คุณปัก...”

“จริงเหรอคะพี่จิน พี่จินไม่รักส้มหวานแล้วเหรอคะ ฮือๆ พี่จินจะทิ้งส้มหวานไปอีกคนแล้วใช่ไหมคะ ฮือๆ หนูไม่ยอมนะคะคุณลุงขา” หนูน้อยปล่อยเสียงโฮออกมาทันทีพร้อมกับซุกหน้ากับไหล่หนาของคุณลุง

ฮือๆๆ

หนูน้อยเริ่มร้องไห้ดังขึ้น คนเป็นลุงได้แต่กระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นสีหน้าของพี่เลี้ยงหลานสาวที่ทำสีหน้าไม่ถูก และรู้ด้วยว่ายังไงจินตนาก็ต้องยอมเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บ เขารู้ดีว่าหญิงสาวนั้นรักและเอ็นดูหลานสาวของเขามากแค่ไหน มือใหญ่ลูบแผ่นหลังเล็กที่เคลื่อนไหวตามแรงสะอื้นไห้ของส้มหวานพร้อมพูดปลอบ

“ชูว์...ไม่ร้องนะคะคนดีของลุง ไม่ร้องนะคะ พี่จินเขาไม่ลาออกหรอกครับเชื่อลุงนะครับ ใช่ไหมจินเธอจะไม่ลาออกใช่ไหม”

‘ให้ตายสิ โดนมัดมือชกชัดๆ’ หล่อนพึมพำในใจเมื่อถูกถามแบบนี้ ใจอยากยืนยันคำเดิม แต่ตอนนี้หนูน้อยกำลังจ้องมองมาทางเธอด้วยแววตาน่าสงสารจนเธอต้องกัดฟันพูดสิ่งตรงข้ามกับความต้องการออกมา

“พี่จินไม่ได้จะลาออกค่ะ พี่จินแค่จะ...”

“เห็นไหมคะพี่จินรักส้มหวาน พี่จินไม่ไปไหนแล้ว ไอ้แดงมาพอดีเลยมาเอากระเป๋าจินไปเก็บหน่อยสิ”

ปักษารีบพูดบอกหลานตัวเล็กที่หยุดร้องไห้ยิ้มหวานให้พี่เลี้ยงทันที พร้อมกับลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาพอดีเลยสั่งให้มาเอากระเป๋าหญิงสาวขึ้นไปเก็บไว้บนห้องนอนเหมือนเดิม โดยที่เจ้าตัวยังไม่ทันได้พูดเลยว่าให้เอาไปเก็บ

“พี่จินอุ้มส้มหวานหน่อยนะคะ” หนูน้อยผละจากอกของคุณลุงขายื่นมือไปให้พี่เลี้ยงสาวอุ้ม จินตนามองหน้าของลุงหนูน้อยแล้วเบือนหน้ามองไปทางอื่น หล่อนเกลียดเขา

“ค่ะ พี่จินอุ้มนะคะ วันนี้ส้มหวานทานข้าวเช้ารึยังคะ ต้องไปโรงเรียนนะคะวันนี้วันจันทร์ลืมรึเปล่าเอ่ย” หล่อนแสร้งพูดสดใสเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นพร้อมอุ้มหนูน้อยแล้วเดินไปยังโต๊ะรับประทานอาหาร ส่วนปักษาก็ล้วงกระเป๋ากางเกงเดินตามทั้งสองสาวไปยังโต๊ะรับประทานอาหาร

“ไม่ลืมค่ะ แต่คุณลุงบอกว่าวันนี้ไปสายได้ใช่ไหมคะคุณลุงขา” หนูน้อยนั่งที่เดิมแล้วตอบพี่เลี้ยงสาว

“ใช่จ้ะ เดี๋ยววันนี้ลุงปักไปส่งนะคะ” ปักษายื่นมือไปยีหัวหลานตัวเล็กด้วยความเอ็นดูก่อนจะหันไปยิ้มให้พี่เลี้ยงของหลานสาวที่นั่งเบือนหน้ามองทางอื่นอยู่

“จะไม่คุยกับผมหน่อยเหรอจิน”

เงียบ!

“ส้มหวานรีบทานนะคะ จะได้รีบไปโรงเรียนเป็นเด็กเป็นเล็กไปสายไม่ดีค่ะ” จินตนาไม่ตอบแต่กลับพูดกับส้มหวานแทน

“ค่า...ส้มหวานเป็นเด็กดี”

“น่ารักมากเลยค่ะ ทานเยอะๆ นะคะ” จินตนายิ้มหวานให้หนูน้อยก่อนจะเหลือบหางตามองทางลุงของหนูน้อยแล้วตวัดสายตาใส่ก่อนจะทานข้าวตรงหน้าของตนเองบ้างเมื่อป้าดอกไม้ตักข้าวต้มมาให้

“อากาศร้อนจะตายแล้วใส่ผ้าพันคอไม่ร้อนเหรอจิน” ปักษาเพิ่งสังเกตว่าแม่พี่เลี้ยงสาวใส่ผ้าพันคอ และรู้ด้วยว่าเพราะอะไรเธอถึงใส่ผ้าพันคอทั้งๆ ที่อากาศร้อนขนาดนี้

“เรื่องของฉัน” เธอโต้สวนกลับทันควัน

“ก็ใช่ ทานให้อิ่มนะครับ เดี๋ยวลุงขากับพี่จินจะไปส่งส้มหวานเองค่ะวันนี้”ปกติแล้วจะมีแต่จินตนากับแดงเท่านั้นที่ไปส่งหลานสาว แดงจะทำหน้าที่ขับรถรับส่งหลานสาวของนายและพาพี่เลี้ยงของหลานสาวนายไปทำธุระส่วนตัวในเมืองบ่อยๆแต่หลังจากนี้ไม่ต้องแล้วเพราะเขาจะทำหน้าที่นี้เอง

“เย้ๆ คุณลุงขาจะไปส่ง ส้มหวานอยากให้ไปส่งทุกวันเลยค่า...” หนูน้อยปรบมือร้องดีใจเมื่อรู้ว่าวันนี้คุณลุงขาจะไปส่งตนเองไปโรงเรียน

“แน่นอนค่ะ ลุงปักจะไปส่งส้มหวานทุกวันเลยนะคะ จะเริ่มตั้งแต่วันนี้เลย”

“งั้นส้มหวานไปกับคุณลุงนะคะ วันนี้พี่จินต้องอยู่เก็บของค่ะ”

“ค่อยกลับมาเก็บก็ได้ ไปด้วยกันนั่นแหละ อีกอย่างเรามีเรื่องต้องคุยกันคงไม่ต้องพูดเยอะนะว่าเรื่องอะไร”ท้ายประโยคปักษาเน้นเสียงห้วนก่อนจะหันไปยิ้มเอ็นดูให้หลานสาว

“วันนี้ส้มหวานมีคุณลุงขาไปส่ง ส้มหวานจะพูดอวดเพื่อนว่าส้มหวานมีคุณลุงหล่อ คิกๆ”

หนูน้อยพูดไปพลางตักข้าวต้มใส่ปากพลางทำให้ทุกคนที่มองดูนั่งยิ้มตามแล้วยิ่งรักและเอ็นดูหนูน้อย ถึงแม้จะกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เกิดแต่ว่าปักษาก็ไม่เคยทำให้หลานสาวขาดความอบอุ่นหรือความรักเลยแม้แต่น้อย เขาให้ทุกอย่างกับส้มหวานเท่าที่คุณลุงคนหนึ่งจะทำได้

“บ๊ายๆ จุ๊บๆ ส้มหวานเข้าห้องเรียนก่อนนะคะคุณลุงขา พี่จิน” หนูน้อยยืนข้างครูประจำชั้นพร้อมกับส่งจุ๊บและโบกมือให้คุณลุงกับพี่เลี้ยงสาวที่เดินมาส่งถึงหน้าห้องเรียน เพราะวันนี้หนูน้อยมาสายกว่าทุกวันจึงไม่ทันเคารพธงชาติในตอนเช้าของโรงเรียน

“จุ๊บๆ”

ปักษาส่งจุ๊บกลับไปให้หลานสาว มองดูแล้วเหมือนพ่อแม่มาส่งลูกมาโรงเรียนเหมือนปกติ และถ้าใครได้เห็นหน้าเคร่งขรึมที่เวลาอยู่กับหลานแล้วเปลี่ยนเป็นมุ้งมิ้งไม่ได้ดุดันเหมือนหนวดเคราบนหน้าแล้วก็ยิ่งไม่อยากเชื่อสายตา เพราะเขาทำได้ทุกอย่างเพื่อหลานตัวเล็กของเขา