ปักษา(ภาคชั่วช้า)

ส้มหวาน

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

ในตอนเช้าของวันถัดมาเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นรบกวนร่างเปลือยเปล่าทั้งสองที่นอนกกกอดกันในห้อง จากที่เมื่อคืนผ่านศึกรบราฆ่าฟันกันบนเตียงมาอย่างหนักหน่วง ผิวกายสาวเต็มไปด้วยรอยขบเม้มจากริมฝีปากหนา มือใหญ่ที่โอบกอดร่างเล็กกอดกระชับแน่นกว่าเดิม โดยไม่สนใจเสียงเคาะประตูห้อง

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้ทำให้จินตนาปรือตาตื่นขึ้นแล้วปรับระดับการมองเห็น และเมื่อเรื่องราวทุกอย่างของเมื่อคืนตอนดึกแทรกฉายเข้ามาในมโนภาพ หล่อนก็ต้องเบิกตากว้างแล้วมองคนที่นอนกกกอดตัวเองแน่น เธอพยายามดิ้นตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรง แต่เพียงแค่ขยับก็ยังร้าวไปทั้งตัวจนต้องสูดปากเจ็บร้าวออกมา

“อูว์...เจ็บ!”

“ชูว์...นอนเถอะ” ปักษาเอ่ยบอกคนตัวเล็กที่ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดให้หยุดดิ้นออกจากอ้อมกอดแข็งแรงของตัวเอง พร้อมกดหัวทุยเล็กให้ซุกอกแกร่งของตนเอง

“อือ...ปล่อยจินนะคุณปัก คุณมันเลว” หล่อนต่อว่าเขาพร้อมพยายามดันเขาออกห่าง

“อ่า...คนเลวคนนี้ก็ได้เธอเป็นเมียแล้วล่ะน่าอย่าพูดมากเลย นอนเถอะ หรือต้องการต่อก็ได้นะ ฉันพร้อมเสมอจิน มีแต่เธอนั่นแหละไหวเปล่า” เขาพูดยิ้มๆ โดยไม่ได้โกรธหรือขุ่นเคืองคำพูดด่าทอของคนตัวเล็ก กลับชอบใจเสียด้วยซ้ำที่ได้ตีฝีปากกับเจ้าหล่อน

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“พี่จินขา...ตื่นรึยังคะ”

ครั้งนี้ไม่ใช่แค่เสียงเคาะประตู แต่มีเสียงร้องเรียกดังแทรกเข้ามาข้างในด้วย

“น้องส้มหวาน” หล่อนเรียกชื่อของคนเคาะประตูทันทีเมื่อรู้ว่าเป็นใคร

“นอนเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการกับส้มหวานเอง นอนนะเมียฉัน อืม...” พูดจบก็หอมหน้าผากมนแรงๆ ก่อนจะผละตัวลุกขึ้นไปยืนข้างเตียงแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวของหญิงสาวมาพันรอบเอวสอบไว้แน่นหนาให้เรียบร้อยก่อนจะเดินไปที่ประตูห้องที่มีเสียงทุบเคาะรัวๆ

“คุณปักจะทำอะไร อย่านะคะ เดี๋ยวน้องส้มหวาน...”

“ทำไม อายทำไม ยังไงเธอก็ต้องเป็นเมียฉันอยู่แล้วจิน ไม่ตอนนี้วันหน้าก็ต้องเป็นอยู่ดี” ปักษาโต้สวนกลับมาทันควันเมื่อสาวเจ้าจะห้ามตนเอง ก่อนจะเดินก้าวต่อไปยังประตูห้องแล้วเปิดประตูให้หลานสาวตัวน้อย

“มาหาพี่จินเหรอคะคนดีของลุง” เมื่อเปิดประตูห้องออกเขาก็ทักหลานสาวตัวน้อยพร้อมย่อตัวอุ้มร่างกลมขึ้นแนบอก

ส้มหวานมองหน้าลุงที่มีเคราสากล้อมกรอบอยู่แล้วมองไปยังเตียงที่ตั้งอยู่กลางห้องนอนที่มีพี่เลี้ยงสาวห่มผ้าห่มอยู่บนเตียง คิ้วเล็กของหนูน้อยขมวดมุ่นชนกันมองหน้าของพี่เลี้ยงและคุณลุงใจดีของตนเองสลับกันไปมา หนูน้อยเป็นเด็กกำพร้าแต่เด็ก พ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตจากไปจึงเหลือแต่ลุงคนเดียวที่เป็นครอบครัว และปักษาก็มีหนูน้อยคนเดียวที่เป็นครอบครัวเช่นกัน ชายหนุ่มรักหลานสาวมาก รักและหลงสุดๆ รักเหมือนเป็นลูกในไส้ของตัวเองเลยแหละ

“ส้มหวานมองลุงปักแบบนี้ทำไมคะ หรือสงสัยอะไรถามลุงปักได้นะคะคนดี” เขาเอ่ยเสียงนุ่มพร้อมกับหอมแก้มเด็กน้อยที่อุ้มแนบอกอยู่

“คุณลุงทำไมมาอยู่ในห้องของพี่จินคะ แล้วทำไมพี่จินถึงให้คุณลุงเข้ามาในห้องนอนคะ” หนูน้อยถามอย่างสงสัย

จินตนามองสบตาสีสนิมเข้มของปักษาเพื่อให้เขาตอบ เพราะหล่อนอายหนูน้อยเหลือเกิน ยิ่งส้มหวานเป็นคนฉลาดด้วยแล้วยิ่งยากที่เธอจะพูดตอบกลับไป หากตอบไม่ชัดเจนหนูน้อยก็จะชักถามให้เธอจนมุมแน่

“เป็นเด็กไม่สงสัยและอยากรู้เรื่องของผู้ใหญ่นะคะคนดีของลุง แล้วนี่ใครอาบน้ำแต่งตัวให้คะวันนี้” ปักษาสอนหลานคนดีพร้อมกับถามหนูน้อยกลับ

“ส้มหวานอาบน้ำแต่งตัวเองค่ะ คุณลุงชอบไหมคะ” หนูน้อยตอบอย่างภูมิใจในตัวเอง

“เก่งมากเลยคนสวยของลุง งั้นเราออกไปรอพี่ส้มหวานก่อนนะคะ ลุงปักขาก็จะไปอาบน้ำแต่งตัวเหมือนกันค่ะ”

“ค่ะ ส้มหวานไปรอที่ห้องรับประทานอาหารนะคะพี่จิน” หนูน้อยบอกสั่งพี่เลี้ยง

“ค่ะหนูส้มหวาน แล้วเจอกันนะคะ” เธอตอบเด็กน้อยอย่างอายๆ แล้วมองลุงหลานเดินหายออกไปจากห้องนอนของตัวเองพร้อมกับเสียงประตูห้องปิดสนิทลงอีกครั้ง