Poetic Justice

Reconcillation

Gaya nang sinabi ni William. They have never discussed or mentioned anything about work. Nagpunta sila sa Paris sa kanilang Honeymoon. It was their official honeymoon after their marriage seven years ago. Talagang tinupad ni William ang pangako nito. He didn’t touch her until they are both ready and grown up. Sa kanilang honey moon. They are having the time of their life. Sabi pa ni William a couple of days is not enough para mabawi ang pitong taong pagkakalayo nila sa isa’t isa. But they have their life time to compenstate for those times they were separated.

Six weeks after their honey moon. Isang magandang balita ang sinabi ni Laylah sa asawa niya. Isang balitang hindi lang nagpasaya kay William kundi maging sa buong pamilya nila lalo na sa lolo Alejandro nilang matagal nang hinihintay ang kanyang apo sa kanyang pinakamamahal na bunsong apo. Maging si Theodore ay masaya din nang malaman na magkakaapo na siya sa kanyang bunsong anak. Ngunit ang masayang balitang ito ay hindi masya para sa lahat. Lalo na sa mga kuya ni William na dati pa ay may hinanakit na sa bunsong kapatid.

Matapos ang ilang buwan isinilang ni Laylah ang unang anak nila ni William. Isang malusog na batang lalaki, pinangalanan nila itong Kristian. He immediately become the pride and joy nang matandang si Alejandro. Maging ang binyag nito ay isang malaking salo-salo. He was introduced to world as the next successor of Guillermo Empire. Dahil sa pagdating nang apo nito ang matandang si Alejandro ay nagkaroon muli nang panibagong lakas. Naging masayahin ito lalo na tuwing nakikipaglaro sa kanyang apo.

Para kay Alejandro. Masaya na siyang mamayapa dahil sa mga alaalang babaunin, may maikukwento na siya sa kanyang kaibigang nauna sa kanya. Tuwing umaga, nagigising siya sa tawang nagmumula sa silid nang apo niya. Parang musika sa kanya na marinig si William na tumatawa habang nakikipaglaro sa anak nito. He would hear Kristian playing and laughing. It was his dream bago siya mamatay na makita ang apo mula kay William. He was thankful na binigyan siya nangpagkakataon na umabot sa ganoong gulang. He is confident, he will meet his friend on the other side and talk about their great-grandson. He know, he would be happy too. He was thinking, he could be watching them kung nsaan man ito ngayon. Alam niyang sa katandaan niya at sa mahinang katawan niya hindi na rin siya magtatagal sa mundo.

“So you are sensing your end?” tanong nang isang binata nagkukubli sa mga anino habang nakatingin sa matandang si Alejandro. Hawak nito sa kaliwang kamay ang isang hour glass. Ang hourglass na ito ang sumisimbolo sa buhay nang matanda.

Isang malaking handaan ang inihanda ni Don Alejandro para sa kaarawan nang kanyang apo mula kay William. Ang kakaibang pagmamahal na ipinapakita nang matanda sa mga anak ni William ay nagbibigay nang matinding poot at at selos sa mga pinsan. Maging ang mga kapatid ni William ay nadadagdagan lamang ang poot para kay William.

“Ganito na lang ba tayo? He took everything from us.” Wika ni Antonio.

“William is a cunning guy. He took advantage of the fact that he grow up with lolo Alejandro. He solely inherited the whole Empire. Now, he is flaunting how that old man love his kid. Hindi ba niya inisip ang damdamin nang iba niyang mga apo.” Wika ni Rafael.

“That’s how selfish he is. Look at this party. A grand birthday for a little child. This is ridiculous.” Inis na wika ni Lucas. Kahit isa sa mga anak nila hindi nagkaroon nang ganitong klaseng kaarawan.

“Look at how he stupidly smile while to his precious little Prince.” Napakuyom na wika ni Antonio habang nakatingin kay Alejandro na karga ang apo kahit nasa wheelchair ito. Makikita ang fondness nang matanda sa apo nito.

“I think its about time.” Wika nang isang binata sa likod nang mga anino kasabay nang pagpatak nang huling buhangin sa hourglass. Kasunod noon ang biglang paghawak nang matanda sa dibdib niya. Kung hindi pa napansin ni William ang lolo niya baka nabitawan na nito si Kristian. Agad niyang kinuha ang anak niya saka sinaklolohan ang kanyang lolo. Hindi na nagawang madala sa hospital ang matandang lalaki. Agad siyang binawian nang buhay matapos atakehin sa puso.

“What Happen?” Tanong ni Alejandro habang natingin sa katawan niyang nakaupo sa wheelchair na walang buhay. Nakita niya ang kanyang apo na si William na nakahawak sa wheelchair niya at umiiyak habang nakayakap naman ang anak nitong si Alexis sa ama.

“Gaya nang nakikita mo. You are already dead.” Wika nang lalaki na naglakad papalapit kay Alejandro. Habang papalapit ito sa kanya bigla siyang nakaramdaman nang lamig na bumalot sa katawan niya. He looked into his eyes. It was a greyish blue eyes without emotion.

“Sino ka?” Tanong ni Alejandro.

“Tagasundo. You have been preparing for your reunion with your friend.” Wika pa nang binata.

“May pangalan ba ang tagasundo ko?” Tanong ni Alejandro.

“Ang pangalan ay para lang sa mga mortal.” Sagot nang nang nilalang sa harap ni Alejandro.

“Hindi manlang ako nakapagpaalam sa mga apo ko.” Wika ni Alejandro.

“Your legacy will remain with them. Now let’s go.” Wika pa nang binata saka itinapat sa kaluluwa ni Alejandro ang hour glass. Maya-maya naging isang maliit na ilaw ang kaluluwa ni Alejandro saka pumasok sa hour glass Kasunod noon ang paglaho nang binata.

“How’s William?” tanong ni Theodore kay Laylah nang dumalaw ito sa bahay nila matapos ang libing nang lolo nito. Naabutan niya si Laylah sa harden habang nakikipaglaro sa mga anak nito.

“He is still devastated. Mahal niya si Lolo Alejandro. TIyak na nahihirapan parin siyang tanggapin ang pagkawala nito.” Wika ni Laylah matapos mag mano sa father in law niya. Lumapit din ang batang si Alexis sa lolo niya saka nag mano.

“He is a strong man. Magagawa din niyang malampasan to.” Wika ni Theodore saka kinarga ang batang si Kristian. Masakit din sa kanya ang pagkawala nang ama ngunit alam niyang mas matinding sakit ang nararamdaman ni William. Lumaki siya sa pangangalaga nito. His lolo Alejandro was a father more than he could have. Kahit siya ang ama ni William. He was not around when he was growing up. He was sulking over the death of his wife and forget about the child she gave birth. It was already too late when he realize na malayo na sa kanya ang loob nang bunso.

He can only look at him in the sideline. He is a proud father of what William have become. Ngunit sa mga panahong ito hindi niya alam kung anong gagawin.

“Papa?” gulat na wika ni William na maabutan si Theodore na nakikipaglaro sa panganay niya. Kahit nakasuot ito nang uniporme hindi nito alintana at patuloy na nakikipaglaro sa anak. Simula nang isilang si Kristian. Napansin ni William na malapit ang loob nito sa anak. He was thinking may be he is trying to give that attention na hindi nito naibigay sa kanya noon. Could it be a sign of atonement? Hindi niya alam. Pero ang Makita itong malapit sa mga anak niya ay labis na nagpapasaya sa kanya. At dahan-dahan ang pader sa pagitan nila ay unti-unting naglalaho.

I dropped by to check how are you.” Wika ni Theodore saka tumingin sa anak niya. Kahit na nag-uusap na sila. May pagkakataon pa rin na nakakaramdam sila nang awkward moment.

“I am still sad. Sinusubukan kong tanggapin ang nangyari. I bet he is now happy where ever he is.” Wika ni William. Mahirap tanggapin na mawala ang lolo niya. He was basically a father to him.

“I bet he is. Dati sinasabi niya na marami siyang mababaon na kwento sa kaibigan niya. Fulfilling the promise he had with his friend. Seeing how successful is his grandchild is. Seeing his great grandchild born. I bet he is happy. And I think, you sulking over this for a long time would only cause him to worry.” Wika ni Theodore. Hindi niya alam kung anong sasabihin sa anak. He was never a father to him.

“Yeah I thought about that as well.” Napakamot nang ulo na wika ni William. “He did lived a good life. And was able to leave his legacy. I am happy..” biglang na pahinto na wika ni William nang biglang tumulo ang luha niya. Nakita ni Kristian ang ama kaya tumayo ito at lumapit saka humawak sa pantalon nito. Nang Makita ni William ang mukha nang anak nag-aalala. Agad niyang pinahid ang mga luha. It was the first time that he cried infront of his father.

“I’m okay.” Ngumiting wika ni William sa anak saka kinarga ito.

“He is a good child. Just like you when you were young.” Wika ni Theodore. Nang Makita niya si Kristian na nag-aalala kay William biglang pumasok sa isip niya ang panahong ganoon si William sa kanya. He would always look at him with those worried expression. But he don’t know how to handle him. He is always reminded of his wife. He wanted to hug the child but he don’t know how to ease the pain in his heart which causes their relationship to drift apart.

“What do you say, you stay her for dinner.” Wika ni William saka tumingin sa ama. Hindi pa niya naiimbitahan ang ama niya na manatili sa bahay nila. It was also the first time na nagkusa itong dumalaw. Maaaring nag-aalala ito sa kanya. Which makes him happy. He can never turn back time. What he can do is to treasure what he has now.

“Dinner would be great.” Ngumiting wika ni Theodore sa anak.

“Yey!” masayang wika ni Kristian na itinaas ang kamay dahil sa labis na tuwa.

“Do you like that?” nakangiting tanong ni William.

Masiglang tumango si Kristian. “Lolo will stay for dinner.” Masiglang wika nito. Nakikita ni William na talagang gustong-gusto ni Kristian ang lolo niya. Gustong-gusto din nitong sinuot ang sombrero nang uniporme nito. Sapalagay ni William nagbago din ang ama niya simula nang naging malapit ito sa mga anak niya. He doesn’t wear that stiff expression on his face. That General look is being erased when he is with his grandchild. Minsan iniisip niyang kung ganito ang ama niya noon sa kanya things could have been different for both of them.