ผมเป็นอีหนูของไอ้มังกร

ตอนที่2

หลังจากที่มังกรเสพสมกับร่างกายของเขียนฟ้าจนพอใจ เขาก็ไล่ให้อีกฝ่ายออกไปให้พ้นตาในทันที

ชายหนุ่มตัวสูงกำยำ ร่างเปลือยเปล่าอวดมัดกล้ามเนื้อแน่นแข็งแรงตลอดทั้งตัว ที่แผงอกแกร่งมีลายสักอักขระไทยโบราณไล่ไปจนถึงลำคอยาวระหง ลามปกคลุมตลอดแขนไปจนนิ้วมือ เขานั่งในท่าสบายราวผู้เป็นใหญ่ บนโซฟาผ้าหนังนุ่ม อัดบุหรี่ราคาแพงเข้าปอดด้วยผ่อนคลาย สายตาคมปรายตามามองเขียนฟ้า ที่สภาพสะบักสะบอมไม่ต่างอะไรกับตอนถูกเขาน็อคในวันนั้น เพียงแต่เปลี่ยนจากถูกอัดที่หน้า เป็นช่องทางด้านล่างแทน

เขียนฟ้ากัดฟัน อดทนต่อความเจ็บปวดรวดร้าว ที่เกิดมาเพิ่งเคยประสบพบเจอ ช่องทางด้านหลังของเขาถูกกระหน่ำแทงตลอดทั้งคืน จนตอนนี้ยังมีเลือดไหลซึม ความรู้สึกเจ็บจนชา แค่ยืนให้ตรงยังลำบาก ชายหนุ่มแทบบังคับขาให้เดินไม่ได้

"ผมขอเข้าห้องน้ำ" เขียนฟ้าบอกเสียงแหบพร่า ด้วยเป็นคนขี้เกรงใจแต่เดิมอยู่ก่อน และไม่ได้รู้จักธรรมเนียมมารยาสำหรับคู่ค้ากามสวาท

มังกรไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ยังมีท่าทีเฉยชาราวกับอีกฝ่ายไร้ตัวตน เขียนฟ้าจึงคว้าหยิบเอาเสื้อผ้าของตัวเองที่หล่นอยู่บนพื้น แล้วพาร่างกายที่บอกช้ำจากภายใน เดินทุลักทุเลเข้าไปชำระคราบของเหลวยังห้องอาบน้ำ ด้วยอดกลั้นความอับอายถึงที่สุด

และเมื่อเขาออกมาอีกที ก็ไม่เจอมังกรอยู่ในห้องแล้ว เห็นเพียงแต่เงินแบงค์เทาจำนวนหนึ่ง ที่ได้ตกลงซื้อขายกันก่อนหน้า เกลื้อนอยู่ที่พื้นราวเป็นใบไม้ล่วงหล่น เหมือนคนให้ เพียงทิ้งเศษซากอาหารแก่หมาจรจัด

เขียนฟ้าหน้าชา คนที่ก้มหน้ารับสภาพมาตลอดชีวิตอย่างเขา ยังรู้สึกได้ถึงความอัปยศนี้ ชายหนุ่มยืนสงบใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะทำเหมือนที่เคยทำมาตลอดชีวิต คือละทิ้งศักดิ์ศรีไปซะ

เขาก้มลงรวบกำเก็บเอาเงินไม่ให้ขาดสักใบเดียว ก่อนจะเดินจากไปโดยทิ้งเรื่องเมื่อวานไว้ที่นี่

ในห้องผู้ป่วยพิเศษ

เขียนฟ้าแวะเอาเงินที่ได้ มาชำระค่าคงค้างกับทางโรงพยาบาล แต่ก็ยังเหลือยอดที่ต้องจ่ายอีกมาก ยิ่งตอนนี้เขาไม่มีงานแล้วด้วย ชายหนุ่มมองดูน้องชายที่ร่างกายผอมแห้งลงไปทุกที แต่เขาคิดว่าเขตแดนอยู่ในสภาพที่ดีเชียวล่ะ ไม่มีแผลกดทับ เนื้อตัวสะอาดสะอ้าน และยังคงหายใจ

เขียนฟ้าไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เหม่อมองดูอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง นึกถึงภาพน้องชายตอนที่ยังสบายดี เขายอมแลกกับทุกอย่างเพื่อให้เขตแดนกลับมาเป็นเหมือนเดิม

จนเริ่มรู้สึกว่าหิว ชายหนุ่มจึงผละจากข้างเตียงผู้ป่วย ล้มลงนอนที่โซฟาใกล้กันนั้น การนอนเป็นการหนีจากความหิวที่ดีที่สุด แล้วเขียนฟ้าก็ผล็อยหลับไปในทันที

ช่วงนี้เขามาอาศัยหลับนอนที่โรงพยาบาลในตอนกลางวัน เพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย แอบซุกซ่อนกระเป๋าใส่เสื้อผ้าข้าวของใช้จำเป็นไว้ในตู้ ตกเย็นอาบน้ำแต่งตัวโดยใช้เวลาให้น้อยที่สุด ก่อนจะออกเดินเตร่หางานเมื่อยามราตรีมาเยือน ด้วยวุฒิการศึกษาเพียงชั้นมัธยมต้น งานที่ได้เงินมากพอกับรายจ่ายจึงหาได้ยาก

"พี่ต้องไปแล้ว นายก็เป็นเด็กดีล่ะ" เขียนฟ้าบอกกับร่างไร้สติของน้อง ยกมือขึ้นลูบหัวเขตแดนเบาๆ2-3ที ทั้งรักและเอ็นดู ก่อนจะหันเดินไปด้วยท้องที่ร้องหิวจนไส้กิ่ว

ร่างสูงสันทัด เดินออกทางด้านหลังของโรงพยาบาล เขาลัดเลาะไปตามตรอกซอกซอยเล็กๆอย่างชำนาญทาง เพื่อทะลุไปยังถนนอีกสาย อันเป็นย่านมืดมนของเขต แหล่งรวมอบายและความเลวทรามทั้งหมด ชายหนุ่มมาหาข้าวกิน ใช่แล้วคุณฟังไม่ผิด เขามาหาอะไรกินจริงๆ

เขียนฟ้าเดินก้มหน้าก้มตา ทำตัวเหมือนคนแปลกหน้าผลัดหลงเข้ามายังถิ่น ภายใต้เสื้อฮู้ดตัวเก่ง สายตาคมสอดส่องรอบกายอยู่ตลอด ชายหนุ่มผ่านไปยังเส้นทางเปลี่ยวในเวลาเย็นย่ำที่แทบไม่มีใครสัญจรผ่าน และเขาก็เจอเข้ากับอันธพาลเจ้าถิ่นกลุ่มหนึ่ง มีตั้งแต่อายุราว30 ลดลั่นลงมาจนถึงวัยกระทง พวกมันยืนดักล้อมหน้าล้อมหลังอย่างรู้งานราวกับทำมาบ่อย ไม่มีการเอ่ยบอกความต้องการ แต่จากสถานการณ์ก็พอจะรู้อยู่แล้ว

เขียนฟ้าหยุดยืนนิ่งเพื่อดูเชิง ตาหลบต่ำเพื่อให้เห็นการเคลื่อนไหวได้ทั่ว หูคอยฟังเสียงลมวูบไหวแม้เพียงน้อย จากเข่าหรือหมัดที่อาจแหวกผ่านอากาศโจมตีมาจากทางด้านหลัง และก็ใช่ มีเสียงหวดของแข็งวืดมาจากมุมอับสายตา

เขียนฟ้าขยับเท้าก้าวถอยหลังหลบเข้าหาตัวคนที่เปิดก่อน ด้วยความว่องไวจนทำพวกมันแอบตกใจ

คนพวกนี้เหี้ยมโหดนัก ดูทรงแล้ว ต่อให้เหยื่อยินยอมให้ปล้นแต่โดยดี ยังไงพวกมันก็จะกระทืบทำร้ายอยู่ดี

ตุบ!!! ศอกแหลมสับเข้าที่หน้าไอ้คนหนึ่งอย่างจัง เขียนฟ้าไม่แน่ใจว่าถูกส่วนไหน แต่ที่แน่ๆ เขาได้กลิ่นคาวเลือดแล้วหนึ่ง จากนั้นแทบจะในทันที ก็เกิดเหตุตะลุมบอนมั่วไปหมด

พวกโจรแต่ละคนต่างหาช่องว่างในการโจมตีเขียนฟ้า แต่ถึงจะมองเห็น หากแต่การเคลื่อนไหวมันต่างกัน หมัดหนักๆของนักมวยป่วยๆ ยังมีชั้นเชิงมากกว่านักเลงกระจอกทั้งกลุ่ม เขียนฟ้าใช้เวลา5-10นาทีในการโค่นพวกโจรให้ลงไปนอนกลิ้ง มันบางคนล้มคลาน บางคนถึงกลับสลบได้ในหมัดเดียว การฝึกฝนและความชำนาญต่างกันมากจริงๆ

และก็นั้นแหละเป้าหมายของวันนี้ เขียนฟ้าค้นตัวพวกมันทุกคนอย่างรวดเร็ว หยิบฉวยเอาของมีค่าเท่าที่จะทำได้ พวกมันเองก็คงไม่ใช่จะได้เงินมาด้วยความบริสุทธิ์หรอก และคงไม่สิ้นคิดพอจะไปแจ้งความเอาผิดเขา แม้จะจดจำใบหน้ากันได้

เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ เขียนฟ้าจึงจากมาพร้อมเงินสดจำนวนไม่กี่ร้อยที่ยึดมาได้ เขารีบเร่งฝีเท้าเดินออกห่างจากชุมชน เพื่อไปยังร้านขายอาหารที่ใกล้ที่สุด และได้อิ่มท้องไปอีกมื้อหนึ่ง