ผมเป็นอีหนูของไอ้มังกร

สวบๆๆ บางอย่างที่แข็งและเป็นแท่งตรงยาวใหญ่ กำลังชำแรกเข้าออกยังช่องทางด้านหลังของเขาอย่างเมามันส์ เขียนฟ้ากัดกรามขบแน่น มือกำผ้าปูที่นอนจนยับย่น ด้วยอดทนต่อความเจ็บปวดตลอดการถูกเสพสัมพันธ์ มันช่างน่าอายและกดเขาให้ตกต่ำลงไปอีก แต่เขียนฟ้าไม่ได้มีทางเลือกในชีวิตมากนัก เพราะความจนมันน่ากลัว ความหิวโหยมันเจ็บปวดกว่านี้เยอะ สวบ!!!!!! "อึก!!!" ชายร่างสูงที่นั่งซ่อนอยู่ด้านหลัง จงใจกระแทกเจ้าสิ่งนั้นเข้าใส่ช่องทางของเขียนฟ้าอย่างรุนแรงจนมิดลำ เพื่อต้องการให้ชายที่หันหลังให้อยู่นี้ ส่งเสียงที่น่าสมเพชออกมาให้ได้ยิน "อึก!!!" "ห่วย!!" เสียงทุ้มเจือไปด้วยร่องรอยความดิบเถื่อนว่าบอก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังสนุกกับการรังแกร่างกายแข็งทื่อของเขียนฟ้าต่อไปเรื่อยๆ มือหนากอบกำกลุ่มผมหนานุ่มของอีกฝ่าย ให้หน้าแหงนหงาย จากนั้นก็ขยี้เหยียบให้สิ้นศักดิ์ศรี ด้วยการตอกตำความเป็นชายเข้าใส่ รุนแรงและร้ายกาจ อย่างกับโกรธเกลียดอะไรกันมา ไม่มีการเล้าโลมให้เกิดอารมณ์ร่วม ไม่มีความอ่อนโยน หมายเอาคืนให้คุ้มเม็ดเงินทุกบาทที่จ่ายไป ตั่บๆๆๆๆๆๆ เสียงเนื้อฟาดกันดังเป็นจังหวะรัวเร็ว จนช่องทางด้านหลังของคนโดนเอา แสบชาไปหมด ใกล้แล้วใช่ไหม มันเร่งความเร็วแล้ว แปลว่ามันจะเสร็จแล้วใช่ไหม? เขียนฟ้ามองเห็นความหวัง รู้สึกใจชื้นขึ้น ชายหนุ่มกัดฟันอดทนรอให้มังกรจบงาน ตั่บ!!!!ตั่บ!!!!ตั่บ!!!! "อึก!! อึก!! อึก!!" จวบจนการกระแทกครั้งสุดท้ายผ่านไป มังกรก็ปลดปล่อยอารมณ์ใส่ยังช่องทางด้านหลังของเขียนฟ้า ผ่านถุงยางชนิดบางจนเต็ม จุกเจ็บกว่าตอนอยู่บนสังเวียน ในที่สุดมันก็จบ เขียนฟ้าถอนใจโล่ง ขยับตัวจะลุก อยากออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด แต่เขาคิดผิดถนัด เพราะเมื่อมังกรถอนลำเอ็นออก ชายหนุ่มตัวสูงมัดกล้ามแน่นหนั่น ก็จัดแจงเปลี่ยนถุงยางอันใหม่ในทันที คราวนี้จับเขียนฟ้าให้นอนหงายในท่าอ้าขา หวังจะเห็นใบหน้าอับอายของอีกคน  "ถึงจะห่วย แต่ก็เคยได้แชมป์ล่ะนะ หึหึ"ใบหน้าหล่อร้ายยิ้มเหี้ยมเกรียม บีบหลอดใส่เจลหล่อลื่นในช่องทางอีกครั้ง จากนั้นก็กระแทกเสียบความเป็นชาย ตอกเข้าไปในรูน้อยของอีกฝ่ายในทันทีทันใด "อ๊ากกก!!!"เขียนฟ้าแทบตาเหลือกเพราะไม่ทันตั้งรับ ความหนักหน่วงที่เจอเมื่อครู่มันเป็นแค่น้ำจิ้ม ของจริงมันเริ่มจากตรงนี้ต่างหาก เขาต้องอดทนกับความรู้สึกราวอยู่ในนรกนี้ต่อไปอีก อย่างน้อยก็จนกว่าฟ้าจะสาง ผมชื่อเขียนฟ้า ผมมีน้องชายคนหนึ่ง ชื่อว่าเขตแดน เราเกิดมาในครอบครัวที่ยากจนข้นแค้น ไร้ญาติขาดมิตร แถมพ่อแม่ยังมาด่วนจากไปพร้อมๆ กันอีก ชีวิตเหมือนติดอยู่ในนิยายดราม่าที่ดูจะไม่มีตอนจบ เราทำได้แค่ก้มหน้ายอมรับ และก้าวเดินต่อไปแม้ยากลำบาก ตอนนั้นผมอายุได้15ปี หลังจากพ่อแม่เสียไป เราไม่มีแม้กระทั่งที่ซุกหัวนอน ต้องไปอาศัยขอข้าววัดประทังชีวิต ผมเรียนไม่เก่ง แถมไม่มีพรสวรรค์ด้านใดเลย สิ่งเดียวที่มีคือร่างกายที่พอจะใช้ประโยชน์ได้บ้าง เพราะงั้นผมจึงเริ่มอาชีพนักมวย เพื่อส่งเสียน้องชายให้ได้เรียนต่อ  จวบจนวันที่แสนยาวนานได้ผ่านพ้น ผมกำลังรุ่งในอาชีพ ส่วนน้องชายก็เรียนจบปริญญาตรี ดูเหมือนพวกเราจะเห็นแสงสว่างบ้างแล้ว อย่างน้อยผมก็หวังให้เขามีชีวิตที่ปกติสุข ทุกอย่างกำลังจะดีอยู่แล้วเชียว แต่ก็นั้นล่ะ นี่มันนิยายน้ำเน่าดราม่า เพราะงั้นสวรรค์จึงขีดเขียนเรื่องราวให้เราทุกข์ต่อไปอีก ให้น้องชายผมถูกรถชนอาการสาหัส นอนโคม่าไม่ได้สติอยู่เป็นปี หมอบอกให้ผมทำใจและปล่อยน้องชายไป แต่ผมทำไม่ได้ ผมอ่อนแอเกินกว่าจะอยู่ตัวคนเดียว เพราะงั้นผมจึงทำทุกทางเพื่อยื้อแสงสว่างในใจผมไว้ ด้วยหวังว่าน้องจะตื่นขึ้นมาในสักวัน ที่สนามมวย "เอ้!!! เอ้!!!!เอ้!!!!เอ้!!!!" เสียงร้องเชียร์จากคนทั้งสนาม เป็นจังหวะเดียวกับหมัดหนักๆของ'องค์ชายมังกร' ฮุกเข้าที่หน้าของ 'เขียนฟ้า ส.เจริญพร' อย่างจัง แบบไม่มีเว้นช่วงให้หายใจ มันส์สะใจสมกับเป็นนัดชิงแชมป์ระหว่างดาวรุ่งทั้งสอง ยกแรกๆเขียนฟ้าฝ่ายน้ำเงินยังพอฟัดพอเหวี่ยงกับมังกรฝ่ายแดงอย่างสมศักดิ์ศรี แต่ก็ยืนอยู่ได้เพียงยกสอง เพราะเริ่มยกสาม ดูเหมือนอีกคนเครื่องเริ่มจะร้อน ออกลวดลายฝีไม้ลายมือสมคำล่ำลือ เขียนฟ้าจึงถูกอัดยับอยู่ฝ่ายเดียวตลอดทั้งยก ชายหนุ่มมีอาการมึนงงและเริ่มประคองร่างไม่อยู่ สายตาพล่าเลือนเห็นคู่ต่อสู้ฝั่งน้ำเงินเป็นเพียงเงารางๆเท่านั้น อันที่จริงเขาก็ถือว่าทำได้ดีมากแล้ว ที่ยังยั้งร่างยืนอยู่ได้นานถึงขนาดนี้ กับการต่อสู้กับคู่แข่งที่เป็นอัลฟ่า "เอ้!!!เอ้!!!!!เอ้!!!!!" เสียงเชียร์รอบเวทียังดังอย่างต่อเนื่องตามจังหวะหมัด แต่เขียนฟ้าไม่ได้รู้สึกถึงแรงกระแทกจากอีกฝ่ายแล้ว ด้วยร่างกายที่บอกช้ำเกินขีดจำกัดจนชาไปทั้งตัว ผลการแข่งขันถูกตัดสินแล้วด้วยสายตาของผู้ชม แต่แทนที่จะรับสภาพ นักมวยฝ่ายน้ำเงินกลับยังคงฝืนยืนหยัดเป็นกระสอบทรายต่อไปแม้สภาพจะปางตาย "ทุเรศลูกตาชะมัด" "โอ๊ย ทนมองไม่ไหวแล้ว ยอมแพ้ไปสักที" "สู้ไม่ไหวหรอก คนละชั้นกันเลย" "อีกฝ่ายเป็นอัลฟ่านะเฮ้ย ถึงแพ้ก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง" "ยอมไม่ลง พวกอีโก้สูง แต่ก็นะ กว่าเบต้าจะตะกายขึ้นมาเป็นแชมป์ได้ เขาก็คงอยากอยู่กับมันไปนานๆ" "ฝันอยู่หรือไง คนที่อยู่จุดสูงสุดได้มีแต่อัลฟ่าเท่านั้น" "เอาน่า อย่างน้อยเราก็ควรเชียร์เขาที่เป็นเบต้าเหมือนกันสิ ไม่ใช่เรื่องง่ายนะเฟ้ยที่เบต้าจะขึ้นไปอยู่จุดนั้นได้" "เหอะ บ้าหรือไง ฉันไม่เชียร์ไอ้หมอนั่นเพียงเพราะมันเป็นเบต้าเหมือนกับเราหรอกว่ะ ยอมแพ้ซะ เจ้าคนงี่เง่า แก่ทำเบต้าดูแย่ เดี๋ยวได้ตายห่าหรอก เฮ้ กรรมการ ทำอะไรสักอย่างสิ" ผู้คนไม่เข้าใจ ว่าทำไมเขียนฟ้าถึงยังไม่ยอมแพ้ไปสักที  ชายหนุ่มตาปูดตาบวม คิ้วแตกมีเลือดไหลจนปิดตาข้างหนึ่งมองไม่เห็น แต่เขายังตั้งการ์ดรับ เพียงเพราะความหวังเล็กๆว่าจะเกิดปาฏิหาริย์ หวังว่าถ้าเขายืนได้นานขึ้นอีกหน่อย หากอีกฝ่ายอาจจะน็อคไปด้วยโรคประจำตัวกำเริบ หรืออะไรสักอย่างที่ทำให้เขาได้ชัย จะแพ้ไม่ได้ ขอฉันเถอะ ฉันต้องการเงินนั่น "เอ้!!!!เอ้!!!!!เอ้!!!!!" และก็เหมือนกับทุกที ทุกครั้งที่เขาเริ่มอ้อนวอนสวรรค์ เขาจะได้รับอีกอย่างที่ตรงข้ามกับคำขอนั้นเสมอ ชายหนุ่มฝ่ายน้ำเงินตัวลอยขึ้นจากพื้น เพราะถูกหมัดของอีกฝ่ายเสยเข้าที่ปลายคาง เขาน็อคหมดสติไปก่อนตัวจะถึงพื้นเสียอีก 1เดือนต่อมา ท่ามกลางละอองฝนที่โปรยปรายตลอดทั้งวัน ชายหนุ่มในชุดเสื้อฮู้ดสีดำกางเกงยีนส์สีซีด กำลังเดินเตร่อย่างไร้จุดหมายอยู่บนทางเท้า สายตาคอยเหลือบขึ้นมามองตามร้านข้างทางอยู่เป็นระยะ เผื่อว่าจะเจองานอะไรสักอย่างที่เขาพอจะทำได้ ชีวิตมันไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆ ครั้งหนึ่งเมื่อเดือนที่แล้ว เขายังเป็นคนดังในแวดวงมวยไทยคนหนึ่ง ได้อยู่ในตำแหน่งแชมป์1สมัยรุ่นฟลายเวท และต่อมาก็เสียแชมป์ให้กับผู้ท้าชิงคนแรก ที่มีดีกรีเป็นถึงอัลฟ่า เจ้าของฉายา องค์ชายมังกร และนั่นคือการจบตำนาน และชีวิตการเป็นนักมวยของเขา เขียนฟ้าไม่สามารถกลับมาชกได้อีก เพียงเพราะการเสียชื่อเสียงจากการถูกน็อคในวันนั้น  "สภาพนี้ ยังไงก็ชกต่อไม่ได้"เสียงเจ้าของค่ายมวยกำลังพูดคุยอยู่กับครูมวย ถึงการปลดเขียนฟ้าออกจากการเป็นเด็กในสังกัด "ให้โอกาสมันสักครั้งเถอะครับเสี่ย ยังไงมันก็อยู่กับเรามาตั้งนาน หาเงินให้ค่ายก็ไม่ใช่น้อย"ครูมวยพยายามพูดให้ "หมดยุคมันแล้วครู ถึงคราวคนรุ่นใหม่แล้ว" "ทำไมล่ะครับ ไอ้ฟ้ามันก็ยังชกได้อยู่" "เฮ้ย บอกตามตรงนะ ลื้อก็รู้นี่ ว่านอกจากฝีมือ ที่สำคัญที่สุดคือชื่อเสียงอ่า มันกลับมาชกอีกใครจะดู ใครจะเชียร์มันวะ ดันขึ้นมาเป็นแชมป์เองทำไม เลยถูกอัลฟ่าท้าแข่ง ลื้อก็รู้ว่านี่มันโลกของอัลฟ่า ถ้ามันยอมอยู่แค่ที่สอง มันก็ยังจะมีที่ยืน เพราะสุดท้ายแล้ว ไม่ว่าจะเรื่องอาไร อัลฟ่าต้องเป็นที่หนึ่งอยู่ดี มันมีภาพจำไม่ดีแล้ว เราอยู่ได้ด้วยสปอนเซอร์ ลื้อเข้าใจไหม" "ครับ แต่…" "อา เอาเถอะ เรื่องค่ารักษาค่าทำขวัญ เดี๋ยวอั๊วจัดการเอง แล้วก็ให้อีไปซะ จะไปอยู่ค่ายไหนก็ไป" เขียนฟ้าเดินมาจนถึงย่านสถานบันเทิง เขาคิดจะแวะไปฝากประวัติไว้ในผับบาร์ดูสักแห่ง ด้วยหน่วยก้านและอาชีพเก่าอย่างเขา หากพนักงานไม่เต็มซะก่อน คงได้เป็นการ์ดในร้านใดร้านหนึ่งเป็นแน่ แต่ใครจะคิดล่ะว่า เขียนฟ้าจะได้มาเจอกับโจทย์เก่าอย่างมังกร ที่เข้าควบกิจการสถานบันเทิงย่านนี้ทั้งหมด "ขายไหม?" "อะไร?" "เผอิญขยี้บนเวทีไม่สะใจ เลยว่าจะซื้อไปขยี้ต่อบนเตียง" "…" "อยากได้เงินไม่ใช่หรือ มาขึ้นเตียงกับกูสิ" "ครั้งล่ะหมื่น" "หึ ถูกชะมัด แต่กูจะเอาให้คุ้มทุกบาทเลย"