Chapter 1
1437 Words
เวลาผ่านไป…
ภาดาส่งงานอาจารย์ครบทุกอย่างและเธอพร้อมสำหรับการไปฝึกงานแล้ว รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมากแต่ประเด็นคือเพื่อนคนอื่นฝึกงานที่กรุงเทพหมดส่วนเธอต้องไปฝึกที่ต่างจังหวัด ก็อยากได้ประสบการณ์จากบริษัทที่ใหญ่ก็ต้องยอมอดทนหน่อย
“ภาดาแกจะไม่เหงาใช่มั้ย ไปซะไกลเชียว”
“ก็พวกแกนั่นแหละที่ไม่ยอมไปกับฉันอ่ะ อุตส่าห์จะให้ไปนอนพักที่โรงแรมด้วยกัน วันหยุดก็ได้ไปเที่ยวด้วยนะ”
ภาดาทำหน้างอนเพื่อนสาวทั้งหลายด้วยความที่คาดหวังว่าจะมีเพื่อนตามไปบ้างแต่สุดท้ายเทเธอหมด โดยให้เหตุผลว่ามันเดินทางไกลและอยู่กินลำบาก ส่วนเธอที่ครอบครัวเปิดโรงแรมที่มีสาขาทั่วประเทศก็เลยค่อนข้างจะสบายกว่าคนอื่น
“แกอ่ะโชคดีพ่อแม่รวย พวกฉันสิยะเดินทางลำบากค่าใช้จ่ายมันก็เยอะ เข้าใจนะจ้ะ”
“เออๆเข้าใจค่ะ เอาเป็นว่าจะพยายามเข้าใจทุกคนเลยแล้วจะรีบฝึกงานให้เสร็จจะได้มาฉลองด้วยกันดีมั้ย”
ทุกคนยิ้มออกมาทันทีคิดว่าอีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบกันแล้ว ต่างคนก็จะได้เริ่มต้นสำหรับการทำงานที่ตัวเองรัก ส่วนภาดาเธอก็คงเข้าไปทำงานที่โรงแรมของคุณพ่อและน้องสาวน่าจะไปช่วยคุณแม่ทำงานเพราะท่านก็มีบริษัทของตัวเอง เราสองคนตกลงกันตามนี้แต่ว่าหุ้นแบ่งกันครึ่งๆตามตกลง ส่วนการบริหารก็ดูแลของใครของมันไป ติดปัญหาตรงไหนก็ช่วยเหลือกันคุณพ่อสอนแบบนี้มาตั้งแต่เธอกับน้องเรียนมัธยมปลาย ความรู้ในการบริหารงานเธอกับน้องมีมากกว่าใครในรุ่นเดียวกัน เธอเรียนการท่องเที่ยวและการโรงแรมมาจึงต้องฝึกงานกับบริษัทที่ตรงสายงานและเลือกที่จะฝึกงานกับโรงแรมที่มีชื่อเสียงในจังหวัดเป็นการบริหารงานแบบชาวต่างชาติและมีท่องเที่ยวทั่วประเทศ ซึ่งเธอจะต้องได้ความรู้มากมายในการฝึกงานครั้งนี้ ส่วนกีต้าร์เขาเรียนอาการและโภชนาการ เห็นว่าอยากเรียนเพราะจะมาพัฒนาสูตรอาหารธุรกิจของครอบครัว และที่นั่นมีเชฟระดับโลกทำงานอยู่เขาคงอยากเรียนรู้งานจากทางเชฟโดยตรง
“ว่าแต่กีต้าร์ก็ไปที่นั่นนี่ งั้นแกสองคนก็จะได้เจอกันนะสิ”
“ใครจะอยากเจอมันไม่ทราบ อีกอย่างฝึกคนละแผนกจ้ะไม่ได้เห็นหน้ากันหรอกเชื่อสิ”
“จริงเหรอ…”
ภาดาพยักหน้ายิ้มๆอย่างมั่นใจ คงไม่ดวงซวยขนาดหรอกมั่ง เขาก็อยู่ส่วนเขาเธอก็อยู่ส่วนเธอเพราะฉะนั้นไม่มีทางได้เจอกันแน่นอน
“จริงสิ ไปกินข้าวกันดีกว่าวันนี้ภาดาคนสวยเลี้ยงเองค่ะ”
“กรี๊ดดดดด ไปค่ะ”
ทางด้านของกีต้าร์เขานั่งเล่นกับเพื่อนอยู่หน้าตึกระหว่างรอเพื่อนส่งงานกันเสร็จ เขาเท้าคางมองสาวๆที่ส่งสายตามาให้ก่อนจะยิ้มออกมา เชนผลักหัวเพื่อนอย่างแรงก่อนจะเบะปากใส่
“ไอ้ความเจ้าชู้นี่เบาๆหน่อยนะ เพื่อนไม่มีแฟนเพราะแกคนเดียวเนี่ย”
“อะไรวะเกี่ยวไรกับฉันไม่ทราบ”
“ก็เพราะแกมันเกินหน้าเดินตาเพื่อนๆไง หล่อ รวย เรียนเก่ง ทำอาหารก็อร่อย โอ๊ยยย เลิกคบดีมะ”
กีต้าร์ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาขำๆ ก็ช่วยไม่ได้แหะเกิดมามีบุญพ่อแม่มีฐานะก็เลยส่งเขาเรียนในที่ดีๆและสอนงานตั้งแต่เด็ก จึงมีประสบการณ์มากกว่าคนอื่น แต่เขาไม่เคยโม้หรือว่าไปข่มใครเพราะไม่ว่าใครก็มีความสามารถพิเศษเป็นของตัวเอง เราไม่ควรไปทับถมคนอื่นเพราะอยากเขาอาจจะเก่งกว่าเราก็ได้
“เพื่ออะไรไม่ทราบ พวกแกก็มีดีของตัวเองแค่ผู้หญิงเค้ามองไม่เห็นก็เท่านั้น”
“ไอ้นี่…”
เขาหัวเราะออกมาก่อนจะเหลือบสายตามองภาดาที่ตอนนี้กำลังลุกขึ้นจากโต๊ะหัวเราะกับเพื่อนอย่างอารมณ์ดี ทีตอนเจอเขานะหน้างอง้ำบอกบุญไม่รับสุดๆ และคงต้องอดทนกันไปอีกสักพักใหญ่เพราะเขาต้องไปพักที่โรงแรมของเธอ เขาอุตส่าห์ขอไปอยู่ที่อื่นแต่คุณแม่ก็ไม่ยอมบอกว่ารับปากแม่หนูเล็กไว้แล้วและเขาก็ปฏิเสธไม่ได้ด้วย
และตอนนี้เวลาใกล้ฝึกงานก็มาถึง ภาดาให้คนขับรถมาส่งที่โรงแรมเพราะคุณพ่อไม่ให้ขับรถมาเอง แต่ถ้าเธอจะไปไหนก็ให้คนขับรถของโรงแรมพาไป อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแต่ทุกคนในบ้านปฏิบัติเหมือนเธอเป็นเด็กอมมือ…
“คุณหนูตั้งใจฝึกงานนะครับ ถ้าอยากกลับไปเยี่ยมบ้านก็บอกลุงได้เลยจะรีบมารับทันที”
“ขอบคุณนะคะลุงน้อย เอาไว้หนูจะโทรหานะคะ”
ภาดายกมือไหว้ขอบคุณคุณลุงก่อนจะยิ้มออกมา เขาก็เหมือนคนในครอบครัวที่อยู่ด้วยกันมานานตั้งแต่เธอยังเด็ก และคุณพ่อจะสอนเราสองพี่น้องให้มองคนเท่าเทียมกัน และทุกคนที่เราจ่ายเงินเดือนให้ถ้าไม่มีพวกเขาพวกเราเองก็จะลำบาก เพราะฉะนั้นต้องเคารพเหมือนญาติพี่น้อง
“ได้เลยครับ งั้นลุงกลับแล้วนะ”
“ขับรถดีๆนะคะถ้าถึงโทรมาบอกหนูด้วยนะเป็นห่วงค่ะ”
ภาดายิ้มกว้างออกมาก่อนจะโบกมือลาคุณลุงน้อย เขายิ้มออกมาอย่างเอ็นดูเด็กสาวก่อนจะเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที หญิงสาวดูนาฬิกาที่ข้อมือเป็นเวลาเที่ยงวันพอดี ได้เวลาทานอาหารกลางวันแล้วไปหาของอร่อยกินดีกว่า เธอกำลังจะเดินเข้าไปในโรมแรมก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงรถหรูขับตรงมาตรงหน้าโรงแรม
กีต้าร์จอดรถตรงหน้าโรงแรมเปิดประตูลงมาในชุดไปรเวทสบายๆสวมแว่นตากันแดดสีดำหันไปมองภาดาก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย
“ไฮ… เพื่อนสาว”
“เพื่อนสาวบ้านนายสิ มาทำอะไรที่นี่ไม่ทราบ ไม่ต้องมาเก๊กต่อหน้าฉันหล่อตายแหละยะ”
หญิงสาวเบะปากใส่ก่อนจะกอดอกมองหน้าเขาอย่างหมั่นไส้ คิดว่าตัวเองหล่อมากนักหรือไงทำเท่ห์โชว์สาวเหรอ… เหอะ
“ก็หล่อนะหรือจะเถียง…”
“จะอ้วก! ว่าแต่ที่ถามไปนะตอบก่อน มาที่นี่ทำไมไม่ทราบ”
ภาดากอดอกมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง กีต้าร์ยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะเดินไปยื่นกุญแจให้พนักงานแล้วเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
“ฝากเก็บรถแล้วก็เอากระเป๋าไปส่งให้ที่ห้องหน่อยนะครับ กฤษฎา วิมลภักดีครับ”
“ได้ครับ”
พนักงานรับกุญแจมาไว้ในมือ ชายหนุ่มเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีเดินเข้าไปข้างในโดยมีภาดาวิ่งตามไปอย่างหาเรื่อง
“ไอ้บ้าฉันถามว่ามาที่นี่ทำไม”
“สวัสดีค่ะคุณภาดา คุณกีต้าร์ ท่านประธานแจ้งมาว่าทั้งสองคนจะมาพักที่นี่ ทางเราจึงเตรียมห้องพักให้เรียบร้อยค่ะชั้นบนสุดห้องติดกันเลย ส่วนอาหารเช้ากับเย็นทางเราเตรียมให้ที่ห้องอาหารส่วนอาหารกลางวันท่านประธานไม่ได้สั่งไว้ เสื้อผ้าแม่บ้านจะเอามาทำความสะอาดสามวันครั้งค่ะ แต่ถ้ามีอะไรนอกเหนือจากที่ท่านประธานสั่งไว้และทั้งสองคนต้องการแจ้งพนักงานได้เลยนะคะ”
ภาดาอ้าปากค้างอย่างตกใจที่รู้ว่ากีต้าร์จะมาอยู่โรงแรมเดียวกับเธอแถมยังพักห้องติดกันแล้วต้องกินข้าวด้วยกันทั้งเช้าและเย็นอีกทำไมถึงซวยขนาดนี้…
“อะไรนะ.. นายจะมาอยู่ที่นี่เหรอ”
“อือหือ ใช่จ้ะคนสวยทนเหม็นขี้หน้าหน่อยนะเพราะดูแล้วเธอคงต้องได้ติดรถฉันไปทำงานด้วยทุกวัน ว่าแต่ตอนนี้หิวจังไปหาไรกินมั้ยเดี๋ยวพี่เลี้ยงเองจ้ะ”
เขากอดคอภาดาแล้วกระซิบด้วยน้ำเสียงกวนประสาท หญิงสาวอยากจะร้องกรี๊ดออกมาเสียตรงนั้ยแต่ติดที่ต้องรักษาภาพพจน์ของตัวเองต่อหน้าคนอื่นโดยเฉพาะพนักงานในบริษัท
“ร้องกรี๊ดไม่ได้นะไม่งั้นคนมองไม่ดีแน่”
“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้บ้า ฉันเอาคืนนายแน่”
- Writer
