วันเวลาเดินไม่เคยหยุดและมันก็ไม่เคยฉุดให้ความทุกข์ของมาเรียมทุเลาลงไปได้เลย ในยามนี้เธอไร้ซึ่งคนคอยเคียงข้าง มีเพียงแม่ลัลนาที่คอยปลอบประโลมให้เธอคลายความเศร้าลงได้บ้าง ถึงกระนั้นมันก็เป็นเพียงแค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันวานและยามนี้มิอาจทำให้มาเรียมทำใจยอมรับได้ เพียงชั่วข้ามคืนมันกะทันหันจนเธอตั้งใจรับไม่ทัน
"แม่เขมไปสบายแล้ว ให้แม่ได้พักเถอะมาเรียม อย่าทำให้แม่มีบ่วงไปแบบห่วงๆ เลยนะ" เมฆพยายามปลอบใจเพื่อนรัก แต่ก็ดูเหมือนว่ามาเรียมนั้นไม่ได้ยินไม่รับรู้ในสิ่งที่เขาพูดเลยแม้สักนิด เธอยังคงนั่งเหม่อน้ำตาคลออยู่แบบนั้น
"มาเรียมจ๊ะ แม่เขมคงไม่อยากเห็นมาเรียมเป็นทุกข์แบบนี้หรอกนะ" ลีน่าพยามยามพูดปลอบมาเรียมอีกคน แต่ก็คงไร้ผล เมื่อมาเรียมนั้นสงบนิ่งราวกับมนุษย์น้ำแข็งดูเย็นชาไม่มีความรู้สึกใดๆ แต่ภายในหัวใจดวงน้อยนั้นมันกำลังแตกสลายออกเป็นเสี่ยงๆ
"ยังไงเธอก็ยังมีเ
