“หื๊อ!”
คนเป็นเจ้านายหันไปหาคนนั่งหน้าม่อย มือบางก็กุมท้องอยู่ เลยเกิดอาการสงสัยจนต้องถามออกไปด้วยเสียงห้วนนิดๆ
“เป็นอะไร ทำไมทำหน้าอย่างนั้น แล้วเมื่อกี้อย่าบอกว่าเป็นเสียงท้องคุณร้อง?”
“ค่ะ”
ผู้ช่วยสาวส่งเสียงห้วนกลับไปเช่นกัน เพราะหิวสุดๆ
“คุณหิวเหรอ?”
“แหม! แกจะถามทำไมวะ? ท้องคุณช่าร้องดังขนาดนั้น ฉันว่าแวะหาอะไรกินก่อน ค่อยไปส่งคุณช่าดีกว่า ท่าทางคงหิวหนักแน่ๆ”
โรเบิร์ตได้ทีรีบแทรก เพราะนี่เป็นเหตุผลที่เขาตัดสินใจไล่คนรถ ให้กลับไปก่อนหน้านี้เป็นชั่วโมงแล้ว
“เอ่อน่า! เลขาฉัน เดี๋ยวจัดการเอง แกนั่งไปเฉยๆ เลย”
เพราะรำคาญที่เพื่อนชอบมาแทรกในเรื่องที่ไม่ใช่ และไม่รู้ว่าทำไมถึงเจาะจงมารอกลับพร้อมเขาด้วย ทั้งที่เพื่อนหลายคนก็มางาน
“โอเคครับมิสเตอร์เพอร์”
เพื่อนล้อฉายาแล้วยิ้มนิดๆ เพราะเป็นที่รู้กันไปทั่วแล้ว ว่าคนอย่าง Mr. DONATELLO Lurenzo นั้น จัดอยู่ในพวกที่เป็น Perfectionist
