EP 6
1106 Words
ตอนที่ 2
จากตอนแรกที่บอกไว้ว่าจะต้องเริ่มงานในอีกหนึ่งอาทิตย์ กลายเป็นว่าวันรุ่งขึ้น พิชชาก็ต้องเริ่มงานกับที่ใหม่แล้ว เพราะเมื่อวานหลังกลับเข้าออฟฟิศ ก็ไปบอกเจ้านายเก่าว่าจะลาออก เลยถูกสั่งให้ออกภายในวันนั้นทันที
นั่นทำให้ต้องหอบข้าวของจากโต๊ะ แล้วกลับบ้านด้วยอาการกึ่งงงกึ่งโล่งใจ ดีแค่ไหนแล้วเมื่อเพื่อนรักที่ตัวเป็นชายแต่ใจสาวชื่อเจษฎา ทว่าชอบให้คนเรียกว่าเจสซี่ ซึ่งเป็นหนึ่งในสี่ของกลุ่มเพื่อนออกมาหาลูกค้าแถวนั้นพอดี เลยขับรถมารับ เพราะของใช้มีหลายอย่างเหมือนกัน
“ออกมาก็ดีแล้วล่ะมึง อีบริษัทงกๆ แบบนี้ อย่าไปทำให้แม่งมันเลย เป็นกูนะจะรีบบอกมันไปเลย ว่าที่ใหม่ให้ตั้งหกหมื่น”
“กูก็มัวแต่ตกใจ กับรีบเก็บของ เลยลืมว่ะ”
“ยากตรงไหนวะ เมิงก็บอกพ่อสาทรรูปหล่อไว้สิ ไม่กี่วันก็ถึงหูเจ้านายขี้งกของมึงเองล่ะ ให้มันได้อ้าปากค้างจนงับไม่ลงเลย”
“ช่างมันเหอะน่า ออกมาแล้ว”
“ช่างได้ยังไงวะมึง คนแล้งน้ำใจแบบนี้ต้องจัดให้หนัก อย่ามองบวกให้มันมากนักนะมึง เดี๋ยวจะถูกแต่คนเอาเปรียบ เข้าใจมั้ย?”
“เอ่อๆ สั่งกูจริง ว่าแต่มึงจะกินข้าวเย็นบ้านกูปะ?”
“เลี้ยงเหรอยะ?”
“เอ่อ”
“เนื่องในโอกาสอะไรวะ ถูกไล่ออก หรือว่าได้งานใหม่?”
“เอ่อน่า โอกาสอะไรก็ช่างเหอะ กูเลี้ยงละกัน”
“เรียกอีพวกนั้นมาด้วยดีมั้ยวะ?”
“แล้วแต่มึงเลย กินที่บ้านนะ จะได้โทรบอกให้ย่าทำกับข้าวเผื่อเลย ตกลงจะแหลกอะไรล่ะมึง?”
“หมูย่างดีมะมึง สนุกดี”
“ได้ๆ บอกย่าก่อน”
“เอ่อ บอกย่าไปเลยว่ากูเลี้ยง”
“ได้ไงวะ กูบอกแล้วว่าจะเลี้ยง”
“ไม่เอาล่ะ มึงเพิ่งตกงาน จะมาเลี้ยงกูทำไม?”
“ก็มึงอุตส่าห์มารับถึงนี่”
“มึงไม่ต้องรีบตอบแทนกูหรอก เอาไว้ให้มึงได้เงินเดือนจากที่ใหม่จริงๆ แล้วค่อยมาเลี้ยงคืนก็ได้ บอกไว้ก่อนนะว่า ถ้าเขาให้มึงเยอะขนาดนี้ รับรองว่าไม่หมูหรอกว่ะ”
“จริงเหรอมึง?”
“กูจะหลอกมึงทำสากกะเบือทำไมล่ะ เพราะฉะนั้น ไม่ต้องมาเลี้ยง เดี๋ยวอีเจ๊สจัดให้เอง”
“เอางั้นเหรอมึง?”
“เอ่อ”
“เคๆ แท้งกิ๊วนะเพื่อน เงินเดือนออกกูเลี้ยงกลับนะ”
“ไว้ค่อยว่ากันเหอะ แล้วมึงก็ไลน์บอกพวกนั้นเลยละกัน มือกูไม่ว่างเห็นมะ ขับรถอยู่นี่”
“เคๆ”
พอปาร์ตี้หมูย่างจนดึกแล้ว เพื่อนๆ ก็นอนสุมหัวกันอยู่ที่บ้านทั้งหมด เช้ามาก็ลุกมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วแยกย้ายกันไปไม่นาน เพราะบางคน ก็เคยทิ้งเสื้อผ้าไว้คนละชุดสองชุดแล้ว บางคนก็มีติดไว้ในรถ เผื่อไปค้างบ้านเพื่อนคนอื่นอีก
พิชชาเองก็มายืนรอนาถรดีอยู่หน้าบ้านตอนหกโมงนิดๆ เพราะทุกวันนาถรดีจะเอาลูกคนเล็ก ในวัยใกล้สามขวบมาส่งให้ย่าเลี้ยง ตอนเย็นก็แวะรับกลับ และไม่ว่าจะดึกดื่นค่อนคืนยังไง
ย่าก็จะเลี้ยงรอแบบไม่มีปริปากบ่น เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เลี้ยงลูกคนโตของนาถรดีแล้ว นั่นจึงเป็นที่มา ว่าทำไมถึงได้รู้จักกัน อีกทั้งบ้านก็อยู่ทางผ่านที่ทำงานด้วย
“โคตรดีใจเลยที่ช่าเริ่มงานได้เร็วๆ พี่กับทุกคนจะได้ไม่ต้องวิ่งวุ่น”
หลังจากปล่อยให้ใบบัวมาอุ้มลูกสาวที่ยังหลับปุ๋ยออกจากรถไป นาถรดีก็ยิ้มอย่างยินดีจากใจจริง เมื่อมีผู้ช่วยคนใหม่ที่รู้จักกันมานานปี จะได้ไม่ต้องเรียนรู้กันและกันเหมือนผู้ช่วยคนอื่น
“ช่าไม่รู้จะช่วยอะไรพี่นาถได้มากน้อยแค่ไหนนะคะ เพราะช่าไม่เก่งเลยค่ะ โดยเฉพาะเรื่องภาษา เรียนมาแล้วก็คืนครูไปหมดค่ะ ที่ทำงานเก่าก็ไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่”
“เรื่องภาษาไม่ต้องห่วง เดี๋ยวคุณดนตร์ก็ให้เรียนเพิ่มเองล่ะถ้าแกเห็นว่าไม่เก่ง อีกอย่างคนเก่งภาษาในออฟฟิศเรามีเยอะแล้ว ตอนนี้อยากได้คนคล่องงานมาช่วยเรื่องอื่นมากกว่า”
“ช่าสัญญาว่าจะทำงานให้สุดความสามารถค่ะ”
“พี่รู้จ้า ว่าช่าจะทุ่มเทกับงานมากแค่ไหน และพี่ก็เชื่อว่าช่าจะช่วยพี่ได้มากเลยล่ะ เริ่มตั้งแต่ตอนนี้คือ ช่วยเข้าไปดูเมนูร้าน...”
นาถรดีเอ่ยชื่อร้านเบเกอรี่ดัง ที่เหมาะกับคนทำงาน สองมือก็ควบพวงมาลัย สองตาก็มองถนน
“แล้วสั่งมื้อเช้าไปให้ท่านเพอร์ของเราทีจ้ะ”
พิชชาหันไปมองด้วยความสงสัย เลยได้ยิ้มกว้างจากลูกพี่มาแทน
“อีกหน่อยช่าก็จะรู้ที่มาเองล่ะ ว่าแต่เช้านี้จะสั่งอะไรให้ท่านดีล่ะจ๊ะ?”
“แล้วท่านเพอร์ของพี่ชอบกินอะไรบ้างคะ?”
“ของพี่คนเดียวที่ไหน ท่านเพอร์ของช่าด้วยแล้วนะ”
“จ้า”
“สั่งอะไรก็ได้ ร้านนี้คุณดนตร์กินได้หมด แต่เลือกเมนูให้เข้ากันหน่อยนะ แล้วก็ต้องเป็นคอร์สใหญ่ด้วย แกจะเน้นอาหารเช้า เพราะบางทีกลางวันยุ่งจนไม่มีเวลากิน”
“ค่ะ”
ผู้ช่วยคนใหม่ก้มไปหาหน้าจอมือถือเพื่อเลือกเมนู แล้วเสนอให้ลูกพี่ช่วยตัดสินใจทันที เพราะมีเวลาน้อย
“ซุปครีมหอยลาย เบคอนซีซ่าสลัด แซนด์วิช เอบีพีสเต๊ก สวิสชีส สามอย่างพอมั้ยคะพี่?”
“ได้ พี่มีผลไม้มาไว้ให้แล้ว บวกกาแฟแก้วหนึ่ง เดี๋ยวพอพี่จอดรถ ช่าก็รีบวิ่งไปซื้อเลยนะ เอาเงินในซองพลาสติกนั่นไป แล้วก็ออกใบกำกับภาษีบริษัทตามบัตรนั้นด้วยนะ”
นาถรดีปรายตาไปหาซอง เสียบอยู่กระเป๋าทำงานใบใหญ่ของตัวเองครู่หนึ่ง แล้วก็หันกลับไปหาถนนต่อ ส่วนผู้ช่วยคนใหม่ก็รีบทำตามทันที
“อย่าใส่หอมหัวใหญ่นะ คุณดนตร์ไม่กิน”
“ค่ะ”
“ช่ามีมื้อเช้าหรือยัง?”
“ยังค่ะ”
“งั้นซื้อของตัวเองมาด้วย จะกินอะไรก็เลือกเลย ของช่าหนึ่งของพี่หนึ่ง เช้านี้พี่เลี้ยง”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ ช่าจ่ายเองดีกว่าค่ะ เกรงใจ”
- Writer
