บทที่๑๐
เรือนหลังใหญ่ของกำนันสมหมายผู้กว้างขวางและถือเป็นนักเลงโตในตำบล มีเสียงกรีดร้องอย่างน่าเวทนาของหญิงสาวดังออกมาจากห้องหนึ่งในเรือนกว้าง ประตูห้องที่มีเสียงลอดมานั้นเปิดแง้มเอาไว้ แต่คนด้านในก็ยังคงกรีดร้องขออิสรภาพ
“พ่อปล่อยฉันนะ ปล่อย ฉันจะไปหาศาสตรา ปล่อย ช่วยด้วย”
เสียงคร่ำครวญโหยหวนอีกมากมายที่ดังมาจากปากหญิงสาวหน้าตาดีแต่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำมูกน้ำตา เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายราคาแพงบอกฐานะ เธอร้องอ้อนวอนโหยหวน พยายามคืบคลานไปที่ปะตูซึ่งเปิดอ้าท้าทายอิสรภาพของเธออยู่แค่เอื้อม แต่ตรวนที่ล่ามข้อเท้าเอาไว้กับเสาเรือนต่างหากคือเครื่องจำกัดอิสรภาพของเธอ
อนงค์ ลูกสาวกำนันสมหมายยังร่ำร้องเรียกหาอิสรภาพและคนรัก ศาสตราเด็กกำพร้าที่พ่อเลี้ยงเอาไว้ใช้งานคือชายที่เธอมีจิตพิศวาส ลักลอบได้เสียและนัดแนะจะหนีไปด้วยกัน เพราะรู้ว่าพ่อไม่ยินดีในความรักครั้งนี้
“มึงไม่ต้องเรียกหามัน กูส่งมันลงนรก
