สัภยาสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจกับเสียงที่ดังข้างหูและแรงเขย่าร่างกาย เขาลุกขึ้นนั่งหอบ คลำลำคอแล้วปาดเหงื่อบนใบหน้าและตกเป็นเป้าสายตาของคนงานหลายคน
“เป็นอะไรหรือเปล่านาย” คนงานที่อยู่ใกล้ และเป็นคนเขย่าตัวสัภยาถาม
“ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไร” เขาตอบกลับไป รู้โดยทันทีว่าตนเองฝันร้ายและคนงานก็มาปลุกให้ตื่น เพราะถ้าไม่ใช่ความฝัน ป่านนี้เขาคงถูกญาณิศาบีบคอหายใจไม่ออกตายไปแล้ว
“กินอิ่มแล้วนอน กินมากก็ฝันมาก”
สัภยาหันขวับไปมองเจ้าของเสียง ญาณิศากำลังเดินมาหยุดหน้าแคร่ที่เขานั่ง เอียงคอมอง แล้วส่ายหน้าอย่างระอา “ยังมองตาแป๋วอีก ลุกไปล้างหน้าล้างตาแล้วกลับกันเถอะ ผิวศาจะไหม้แล้ว ร้อนตายชัก”
“อ่อ อือ” เขารับปากแล้วหันไปมองคนงานที่ยืนมองยิ้มๆ แล้วต่างพากันเดินกลับไปทำงานต่อ สัภยาหันมาถามเพื่อนสาว “ศาอ่านหนังสือจบแล้วเหรอ”
“หนังสืออะไร” เลิกคิ้วอย่างสงสัย
“ก็หนังสือที่เอามาจากบนเรือนไง”
“บ้าเหรอ ศา
