“เข้าใจหรือไม่งั้นหรือ!!!”
ฉางรั่วกรีดร้องดังลั่นเรือน “ท่านพี่เห็นหรือไม่ นางกำเริบนัก กล้าดีอย่างไรมาวางท่าเช่นนั้นต่อหน้าข้า!”
หวงซ่างถอนหายใจ โชคดีที่ตอนนี้สุ่ยเกาเจี้ยและมารดากลับไปแล้ว มิเช่นนั้นเขาคงได้ขายหน้ามากกว่านี้เป็นแน่ “ปกตินางก็มีนิสัยจองหองเช่นนั้นอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง”
“แต่ครั้งนี้มันเกินไปนะเจ้าค่ะ” หวงหยานถิงเขย่าแขนหวงซ่าง พยายามช่วยมารดาโน้มน้าวความคิดบิดา “น้องสือหลิวกลับบ้านเพียงปีละครั้งสองครั้ง กลับมาทีก็สร้างแต่ปัญหาหนักใจให้พวกเรา วันนี้นางกล้าขโมยของกินต่อหน้าคุณชายสุ่ย ช่างน่าขายหน้านัก”
“กล้าฉีกหน้าข้าต่อหน้าว่าที่ลูกเขย ท่านพี่ไม่คิดว่าเกินไปหรือ ถึงข้าไม่ใช่มารดาแท้จริงแต่ก็เลี้ยงดูนางมาอย่างยากลำบากนะเจ้าคะ”
หวงซ่างถอนหายใจยาวอีกครา “แล้วพวกเจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร! นางโตจนป่านนี้ จะให้ถือไม้ไปฟาดนางหรือไง”
จริงอย่างสามีว่า หวงสือหลิวแต่งงานออกเรือนไปแล
