Çakır
Leyla’yı o adamdan kurtardığım için içimde garip bir huzur vardı, ama bir yandan da ona bunu fazla belli etmek istemiyordum. Çünkü bana çok sinirliydi. Lambayı sırtımda nasıl kırmışsa, hâlâ acısını hissediyordum. Ama hak etmiştim, sonuna kadar. Ne yaparsa yapsın, haklıydı. Yaptığım hatalar yüzünden ona fazla yüklenemezdim. İçimdeki öfke yerini pişmanlığa bırakmıştı ama bu pişmanlığı ona göstermek, gururumla savaşıyordu.
Akşam onu evine bıraktıktan sonra kendi evime gitmek aklımın ucundan bile geçmedi. Selim denen herif bizi takip eder, Leyla’nın evine girer diye korkmuştum. Onu koruma içgüdüsüyle geceyi evinin önünde, arabada geçirdim. Gözüm sürekli evin kapısındaydı. Bir süre sonra ne gelen oldu ne de giden, bu da beni rahatlatmıştı. Yorgunluk vücudumu teslim aldı ve uykuya daldı
