Nefes nefese
Çakır/Leyla
"Sobe" diyen adamla yüz yüze geldiğimde silahın namlusu alnıma dayanmıştı. Gözlerinde hiçbir tereddüt veya korku belirtisi yoktu. Ancak garip olan, onun bu ölümcül bakışlarına rağmen ben hiç korkmadım. Ölecek olmanın verdiği soğuk his beni sarsmadı. Tek düşündüğüm şey, Leyla'nın benden habersiz, yalnız kalmasıydı. Onun yanında olamamak, aşık olduğum kadına “Seni seviyorum” bile diyememek, gerçek hislerimi anlatamadan yok olmak... Korkum ölüm değildi; Leyla'ya veda edememekti. Leyla'yı böyle bir yerde yalnız bırakmaktı.
"Düş önüme," dedi adam, silahını daha da sert bastırarak. İçimden gelen bir içgüdüyle kurtulmanın yolunu aradım. Beni hemen öldürmeyeceği kesindi, bu da bana bir şans veriyordu. Planımın bir parçası olarak mideme ani bir kramp girdiği bahanesiyle
