บทที่ 13
(หมูหวาน)
ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้ฉันต้องควานหาผ้าห่มมาคลุมตัว แสงแดดอ่อน ๆ กระทบโดนหน้าฉันจนต้องพลิกตัวหนีมัน
“โอ๊ย” เพียงแค่ฉันขยับตัว ความปวดก็ร้าวไปทั้งตัว
“อ้าว ตื่นละเหรอ”
เสียงเข้มที่คุ้นเคยทำให้ฉันตวัดสายตาไปมองเจ้าของเสียง ก่อนจะค่อย ๆ ดันตัวเองขึ้นนั่ง
“กินข้าวไหม”
ภาคินถามขึ้น แต่เพียงฉันหันไปสบตากับเขา ภาพเรื่องราวเมื่อคืนก็แล่นเข้ามาในหัวแทบทันที
“ทำไมหน้าแดงแบบนั้น ไข้ขึ้นเหรอ”
เขายื่นมือมาหมายจะอังหน้าผากแต่ฉันถอยหลังหนีซะก่อน
“ฉันไม่เป็นไร”
ฉันปฏิเสธและพยายามหลบสายตาเขา นั่นเลยทำให้ฉันได้เห็นสภาพรอบห้อง
“ทะ...ทำไมห้องเละแบบนี้”
ข้าวของภายในห้องกระจัดกระจาย พวกหมอน ตุ๊กตาฉันนอนเกลื่อนกลาดเต็มพื้นห้องและยิ่งไปกว่านั้นเมื่อฉันหันไปเห็นสภาพห้องน้ำที่ประตูเปิดอยู่ก็ถึงกับอุทานเสียงดัง
“เชี่ย ห้องน้ำฉัน”
“ไม่เห็นต้องตกใจเลย เดี๋ยวฉันให้คนมาจัดการให
