อ้อนรักมาเฟียแสนร้าย

อ้อนรัก 1 งานมอเตอร์โชว์ บรรยากาศภายในงานวันนี้คึกคักเป็นพิเศษเหตุผลไม่ใช่เพราะมีรถใหม่น่าสนใจหรอกแต่วันนี้มีพริตตี้เบอร์หนึ่งอย่างหมูหวานมาต่างหาก ตึก ตึก ตึก “พี่กบคะ ขอโทษค่ะ หมูหวานพึ่งสอบเสร็จ” สาวสวยวิ่งตรงดิ่งเข้ามาหาโมเดลลิ่งที่จ้างเธอมา ขาเรียวโผล่พ้นออกจากกระโปรงทรงเอตัวสั้นเนื่องจากกระโปรงล่นขึ้นอย่างไม่ตั้งใจตอนวิ่งกลายเป็นจุดสนใจมากกว่ารถเสียอีก “ไม่เป็นไรจ๊ะ ยังไม่สายลูก ไปแต่งตัวกันๆ” พี่กบสาวสองรีบพาลูกสาวสุดรักสุดหวงของตนเข้าไปแต่งตัวเพราะอีก10นาทีงานก็จะเริ่มแล้ว หมูหวานออกมาในชุดเดรสยาวสีน้ำเงิน กระโปรงผ่าขึ้นมาถึงขาอ่อน คอวีแหวกลึกโชว์เนินอกขาวแต่โดยรวมเธอก็ไม่ได้ดูโป๊จนน่าเกลียด ออกแนวไปทางหรูหราเสียมากกว่า “อื้อหือ นางฟ้าของกู” “ไอสัส ของกู” เพียงแค่หมูหวานขึ้นมายืนสวยๆบนเวที (หน้าที่เธอมีแค่นั้น) เพื่อร่วมเปิดงาน ผู้ชายเกือบทั้งงานก็พากันมายืนออเต็มหน้าเวที ด้านภาคิน “ทำไมวันนี้คนเยอะจังวะ” ทันทีที่ก้าวเข้ามาในงาน ภาคินก็ต้องหัวเสียเพราะวันนี้ภายในงาน คนเบียดเสียดกันแทบไม่มีที่เดิน “วันนี้มีนางฟ้าหมูหวานไง” ไฟว์เป็นคนตอบเพื่อน อันที่จริง เขาเลือกมาตรวจงานช่วงเวลานี้เพราะเขาเองก็อยากเจอ นางฟ้าหมูหวานที่คนร่ำลือเหมือนกัน “ใครวะ?” “พริตตี้อะมึง กูเคยเห็นรูปแล้ว อย่างเด็ด” “เหอะ ไร้สาระ” “มึงเจอน้องเขาก่อนแล้วจะตะลึง” “เว่อร์ล่ะมึง รีบไปที่บูธเถอะ กูรำคาญคนจะเเย่ มองหน้าหาส้นตีนอะไรวะ!!” ไฟว์เห็นท่าไม่ดีเลยรีบลากเพื่อนไปสงบสติอารมณ์ที่บูธบริษัทเขาก่อนที่มันจะเผลอกระทืบใคร ระหว่างทางเดินไปบูธ ภาคินหันไปสะดุดกับรอยยิ้มสดใสของสาวสวยบนเวที เขาหยุดเดินมองรอยยิ้มนั่นอย่างไม่รู้ตัว “คนนั้นไงมึง” “หือ?” “นางฟ้าที่กูบอกมึงไง” ครั้งนี้เขาไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าเธอเหมือนนางฟ้าจริงๆ รอยยิ้มบนใบหน้าเธอสวยงามและสดใสจนเขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม “กูอยากได้” “ห๊ะ มึงว่าไงนะ?” ภาคินไม่สนใจเพื่อน หันไปกวักมือเรียกลูกน้องตัวเองให้เข้ามาหา “มึงไปจัดการเอาพริตตี้คนนั้นมาให้กู” ลูกน้องเขาพยักหน้ารับก่อนจะรีบผละตัวออกไปจัดการให้เจ้านาย “มึงนี่มันมึงจริงๆ ไอภาคิน แต่กูขอบอกไว้ก่อน กูได้ยินมาว่าน้องเขายากนะมึง ไม่เคยนั่งหรือเข้าใกล้เป็นการส่วนตัวกับใครสักครั้ง” “หึ มึงเคยเห็น มีอะไรที่กูไม่ได้หรอ” ภาคินยกยิ้มมุมปาก ออกเดินต่อไปอย่างอารมณ์ดี เเค่คิดว่าเขาจะได้เจอเธอใกล้ๆ ความรู้สึกหงุดหงิดเมื่อครู่ก็หายวับแล้ว ยี่สิบนาทีผ่านไป ภาคินเดินดูรถรุ่นใหม่ล่าสุดที่เขาอยากได้ในบูธบริษัทไฟว์ ถ้าไม่ติดว่าเพื่อนตัวดีของเขาเอารถคันนี้มาล่อ เขาคงไม่ยอมมางานที่คนเยอะขนาดนี้หรอก “ไงคุณภาคิน ชอบมั้ยครับ” “เออ กูจองคันนึง ลด50% ด้วยล่ะ” “ไอสัส รถนะเว้ย ไม่ใช่ตุ๊กตายาง จะเอาก็จ่ายเต็มแค่ยี่สิบล้าน มาเฟียอย่างมึงไม่สะเทือนหรอก” “เหอะ บ่นเป็นยายแก่เลยนะมึง” “นายครับ คือว่า...” ภาคินหันมองลูกน้องพลางเหลือบมองไปทางด้านหลังหวังจะเจอสิ่งที่เขาต้องการแต่เปล่าเลย นอกจากลูกน้องเขาจะเอานางฟ้าคนนั้นมาไม่ได้ ยังเอาสาวสองร่างใหญ่ในชุดสีชมพูมาอีก “กูสั่งคนนี้รึไง” “คนนี้โมเดลลิ่งครับ ผมว่านายคุยเองดีกว่า” “สวัสดีค่ะ คุณภาคิน เจ๊ชื่อกบนะคะ” “สวัสดี ไม่อ้อมค้อมนะ ผมต้องการเด็กคุณ” เ**กบสะดุ้งนิดๆ นอกจากจะตกใจในความหล่อของชายหนุ่มตรงหน้าแล้ว ยังตกใจในความตรงเกินไปของเขาด้วย “ถ้าหมายถึงน้องหมูหวาน เจ๊ต้องขอโทษด้วยนะคะ น้องเขาไม่รับงานเอ็นเตอร์เทรนค่ะ ถ้าคุณภาคินสนใจเป็นคนอื่น...” “ไม่!! ผมจะเอาคนนั้น” ครั้งนี้เ**กบถอยหลังออกห่างอย่างอัตโนมัติ สายตาและน้ำเสียงดุดันของภาคินทำให้เธอเริ่มสั่นด้วยความกลัว “คือ ไม่ได้จริงๆค่ะ น้องเขาไม่รับจริงๆ” “มึงใจเย็นดิวะ” ไฟว์เดินเข้ามาตบบ่าเพื่อน เขารู้ว่าเพื่อนตัวเองไม่ชอบโดนขัดใจแต่ก็ไม่คิดว่าแค่ไม่ได้ผู้หญิงคนเดียวจะทำให้มันเป็นขนาดนี้ “จะเอาเท่าไหร่” ภาคินถามขึ้นพลางยื่นมือไปรับเช็คจากลูกน้องตัวเองเตรียมจะเขียนให้ “เจ๊ อยู่นี่เอง หมูหวานลืมกุญแจรถไว้ในห้องแต่งตัวอะค่ะ แล้วทีมงานบอกว่ากุญแจห้องอยู่ที่เจ๊” ทุกสายตาหันไปจับจ้องยังสาวสวยผู้มาใหม่ ชุดนักศึกษาเข้ารูปกับกระโปรงสั้นทรงเอของเธอทำเอาผู้ชายแถวนั้นแทบสะดุดขาตัวเองล้ม “หมูหวานเอากุญแจไปแล้วรีบกลับไปเลยนะ” เ**กบรีบยัดกุญแจห้องใส่มือลูกสาวก่อนจะรีบดันหลังให้เธอเดินออกไป “เดี๋ยว” แต่เเล้วทั้งคู่ก็ต้องหยุดชะงัก เ**กบค่อยๆหันมามองเจ้าของเสียงเข้มส่วนหมูหวานแค่หันมาเลิกคิ้วเล็กน้อยเท่านั้น “เธอจะเอาเท่าไหร่” “หืม เอาอะไรคะ” “ค่าตัวเธอไง เธอส่งโมเดลลิ่งมาต่อรองเพื่อเรียกค่าตัวไม่ใช่หรอ” หมูหวานเดินก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าภาคิน แม้ว่าเธอจะใส่ส้นสูงถึงสามนิ้วแต่สายตาเธอก็ยังอยู่ระดับคางเขาเท่านั้น เธอจึงต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อส่งสายตาทิ่มแทงไปให้เขา “หมูหวานไปกันเถอะ” เ**กบพยายามดึงแขนเรียวเพราะเธอรู้จักนิสัยหมูหวานดี “คุณบอกว่าฉันเรียกค่าตัวหรอ” “หรือไม่จริง” ภาคินยักคิ้วตอบ หน้าตาที่แสดงถึงความเหนือกว่าของเขาทำให้หมูหวานนึกหมั่นไส้ไม่น้อย “หึ ยื่นมือมาสิคะ” เ**กบขมวดคิ้วยุ่ง รอยยิ้มกับเสียงหวานดุจน้ำผึ้งของหมูหวานนั่นทำให้เดาไม่ออกเลยว่าเธอต้องการอะไร “ก็แค่นี้” ภาคินกระตุกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ เขาบอกแล้วว่าคนอย่างเขา ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธ หมูหวานหยิบนามบัตรออกจากกระเป๋า เธอประทับจูบลงบนนามบัตรก่อนจะส่งให้ภาคิน “โอนไปสักห้าล้าน หวังว่าคงมากเกินพอ” มือหนารับนามบัตรมา ยื่นให้ลูกน้องพลางสั่งให้โอนเงินโดยที่สายตาเขายังจับจ้องดวงตาคู่สวยตรงหน้าไม่วางตา “เอ่อนายครับ” “เรียบร้อยใช่มั้ย เธอคงพอใจแล้วสินะ” “นายครับคือเลขบัญชีที่เธอให้มาเป็นของสถานรับเลี้ยงหมาจรจัดครับ” “ห๊ะ มึงว่าไงนะ!?” ได้ยินอย่างนั้น ภาคินเลยรีบหันไปหาลูกน้องตัวเองอีกครั้งและภาพหลักฐานการโอนก็เป็นเครื่องยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าเขาพึ่งเป็นมาเฟียใจบุญบริจาคเงินให้หมาจรจัดไปถึงห้าล้าน “นี่เธอ” ภาคินหันกลับมาจ้องเขม็งสาวสวยตรงหน้าแต่หมูหวานกลับยักไหล่พลางส่งยิ้มเหนือกว่ามาให้เท่านั้น “คนแบบคุณควรรู้จักทำบุญบ้างนะคะ อนุโมทนาบุญด้วยค่ะ บาย” พูดจบสาวสวยก็เดินสะบัดผมออกไปอย่างไม่ใยดีคนที่เธอพึ่งแกล้งไปเมื่อครู่ ทิ้งให้มาเฟียใหญ่ได้แต่กำหมัดแน่น เขาไม่เคยรู้สึกเสียหน้าขนาดนี้มาก่อนเลย “ฮ่าๆ กูเตือนมึงแล้วนะเพื่อน” ————