บทที่ 9
(หมูหวาน)
ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มซึ่งเป็นเวลาที่ฉันควรนอนตีพุงอยู่ที่ห้องหลังจากไปกินซูชิกับพวกบีและดาด้ามา แต่ฉันกลับต้องขับรถกลับไปบ้านภาคิน ไม่ใช่เพราะเขาสั่งหรอกแต่เป็นเพราะฉันเองที่ลืมกุญแจไว้บ้านเขา แหะ ๆ >_<
“นั่งดี ๆ สิ”
ฉันบอกเขาเสียงดุเพราะภาคินเอาแต่นั่งมองหน้าฉันนิ่ง ทำให้ฉันทำแผลเขาไม่ถนัด
พรึบ
“กรี๊ด ทำอะไรของนาย”
ฉันร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ ๆ ภาคินก็อุ้มฉันขึ้นมานั่งบนตักเขาโดยหันหน้าฉันเข้าหาเขา
“เธอ จะได้ทำแผลถนัด ๆ ไง”
ด้วยความหมั่นไส้ปนประหม่า ฉันเลยเผลอจิ้มแผลเขาแรงไปหน่อย
“โอ๊ย ไม่เอามีดมาแทงฉันซ้ำเลยล่ะ”
“นายก็หยุดยิ้มแบบนั้นสักทีสิ”
“เธอก็หยุดทำหน้าตาน่ากินแบบนี้สักทีสิ”
ฉึบ ฉึบ
“โอ๊ย โอ๊ย เจ็บนะ ทำแบบนี้ไม่ถลกหน้าฉันไปเลยวะ”
ฉันทำเป็นไม่สนใจเจ้าของตักแกร่งที่กำลังโวยวายและพยายามข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้เขินเขา ตั้งหน้าตั้งตาทำแผลต่อไป
ผ่านไป
