บทที่ 8
(หมูหวาน)
ฉันนั่งกอดอกมองเก้ากินอาหารเช้าอย่างสุขสมและไม่รีบร้อนใด ๆ ด้วยความหงุดหงิด
“มึงกินเร็ว ๆ ได้ไหมเก้า”
“ยาหยีป้อนเค้าสิ”
เก้าหันมาฉีกยิ้มกว้างให้ฉัน ฉันเลยผลักหน้าผากมันออก อย่าคิดว่าฉันจะมีซัมติงกับเก้านะ เราสนิทกันตั้งแต่ปี 1 จนฉันรู้ไส้รู้พุงมันหมดแล้ว คบแค่เพื่อนนะ ดีแล้ว
“เก้า เดี๋ยวเอาของไปบ้านใหญ่ให้เฮียหน่อย”
“เฮียไม่ใช้ลูกน้องเฮียละ”
ภาคินปรายตาคมมองเก้า เก้าเลยรีบพยักหน้ารับก่อนจะหันมาสั่งเสียฉัน
“ยาหยีให้เฮียไปส่งละกันนะ”
“ไม่ เดี๋ยวกูรอมึงได้”
“เก้า มึงเอาของไปให้บ้านใหญ่เสร็จ เอาโกโก้ (สุนัขพันธุ์ไซบีเรียน) ไปหาหมอด้วย”
“ทำไมต้องผมด้วยอ่ะเฮีย”
“เดี๋ยวกูให้บัตรวีไอพีร้านกู”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นจากหน้าตาอมทุกข์ของเพื่อนฉันเมื่อครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นสดใสขึ้นทันตาเห็น
“ทุกอย่างฟรีนะเฮีย”
“เออ”
“รักเฮียที่สุด ผมไปล่ะ”
และเพื่อนตัวดีของฉันก็วิ่งหายออ
