พระรามกินเด็ก

ตอนที่ 4

ไม่รู้สิว่าทำไมถึงต้องรู้สึกกลัวโซเฟียด้วยแล้วมันก็นานมากนะที่เราไม่ได้เจอกันเลย เขาจำได้ว่าเธออยู่โรงเรียนประจำตลอดจนเข้ามหาลัยก็ยังไม่มีโอกาสเจอกัน ทุกครั้งที่มีโอกาสเขามักจะรีบหนีตลอดจนบางครั้งก็งงใจเหมือนกันว่ากลัวอะไรกันแน่

ก็แค่รักแรกมันจะอะไรกันนักกันหนาวะ!

พระรามแวะมากินอาหารเที่ยงที่ร้านใกล้ๆโดยมีเจ้ามือคือน้องชายที่คุยโทรศัพท์แทบตลอดถ้าให้เดาก็คิดว่างานน่าจะมีปัญหาอยู่ก็ได้มั้ง

"มึงว่าโซเฟียจะคุยกับกูป่ะ?"

"คุยดิ โซเฟียนิสัยดีน่ารักมากนะเว้ย"

"ถ้าเทียบกับกูละ?"

"มึงคือส้นตีนส่วนโซเฟียก็อยู่สูงกว่ามึงเยอะ!"

"ปากมึงนี่นะไอ้ลัก!" เหมือนถูกหลอกด่าทั้งที่ความจริงก็มันก็ด่าตรงๆแหละ

เขาเคยแอบรักโซเฟียแต่ในตอนนั้นยังเด็กมากเลยไม่กล้าจะพูดอะไรออกไปยิ่งเห็นว่าเธอสนิทกับน้องชายยิ่งพอจะเดาอะไรหลายอย่างออก

เขากับพระลักษณ์ต่างกันราวฟ้ากับเหวยังไงโซเฟียก็ไม่ต่างกันเพราะเป็นคนแสนดีพูดจาไพเราะแล้วยังดูสูงส่งมากต่อให้จะยืนอยู่ตรงหน้าก็ตาม

คนอย่างเธอดีเกินไปสำหรับเขา!

หลังจากกินข้าวอิ่มก็เดินเรียกน้ำย่อยซื้อของใช้เล็กน้อยก่อนจะขับรถให้น้องชายนั่งไปจนถึงร้านไวน์ที่มันบอก อยู่ดีๆใจก็เต้นแรงเพียงแค่เห็นว่าใครกำลังเดินมาหา

"สวัสดีค่ะพี่รามพี่ลัก" โซเฟียยิ้มกว้างแล้วรับช่อดอกไม้จากญาติห่างๆที่ไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว

"ไม่เจอกันนานเลยนะโซเฟีย" พระรามยิ้มกว้างมองใบหน้าสวยหวานด้วยใจเต้นแรงมากขึ้นอากาศก็เหมือนจะร้อนจนเหงื่อซึมไปหมดแล้ว

"พี่รามนั่นแหละค่ะไม่เคยว่างเลย"

"ก็พี่งานยุ่งนี่แล้ววันนี้สวยจังเลย"

"คงสวยไม่เท่าแฟนพี่รามหรอกมั้ง!"

"ไปเอาข่าวมาจากไหนว่าพี่มีแฟนครับ พี่ไม่มีแฟนนะโสดมากแล้วเราละสวยขนาดนี้คงมาจีบเยอะสิท่า"

"โซเฟียก็ไม่มีค่ะแล้วพี่ลักละมีแฟนยังคะ?"

"ไม่มีครับ พี่ว่าเราเข้าไปข้างในกันเถอะแดดมันแรงพี่ร้อน"

"ค่ะพี่ลัก"

พระรามเบะปากแล้วมองบนใส่น้องชายรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาทั้งที่มันก็ทำตัวปรกตินั้นแหละแต่โซเฟียสนใจมันมากกว่าแล้วยังจับมือมันไปเหมือนว่าเป็นเด็กงั้นแหละ!

ไอ้ลักมันไม่มีแฟนก็จริงแต่ก็ใช่ว่ามันจะอยากมีความรักซะหน่อยต่อให้โซเฟียจะพยายามก็เป็นได้แค่น้องสาวเท่านั้นแหละ

คนที่พร้อมมีความรักคือเขาต่างหากละ!

แต่ผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางเป็นโซเฟีย!!

ร้านไวน์ตกแต่งดีเน้นความเรียบหรูคนมาร่วมงานไม่เยอะมากแต่ส่วนใหญ่เขารู้จักทั้งนั้นแหละแล้วบางคนก็เป็นคู่ขาเก่าด้วย ไอ้ลักมันมีคนสนใจอยากเข้ามาทำความรู้จักแต่มันใช้เขาเป็นไม้กันหมาตลอดจนน่างงว่าแม่งเป็นอะไรนักหนา

วันนี้น้องชายดูหงุดหงิดอย่างชัดเจน

"คนนู้นพ่อของน้ำหวานกูไม่อยากคุยด้วย"

"แต่นั่นว่าที่พ่อตามึงนะ!"

"กูจะยกเลิกงานหมั้นให้ได้แล้วมึงต้องช่วย!"

"อะไรวะ!"

"พระราม!"

"มึงไม่ต้องมาทำเสียงดุใส่กูเลยไอ้เหี้ย!! กูเป็นพี่ไม่ใช่ลูกน้องนะเว้ย!"

"ยังไงก็จะหาทางยกเลิกจนได้"

"มึงก็แต่งๆไปตามใจพ่อไม่เห็นเป็นไรเลย น้ำหวานก็สวยขนาดนั้นมึงมีแต่ได้นะเว้ยแล้วถ้าเบื่อก็เลี้ยงเด็กๆสำรองก็ได้ มึงจะหวงความโสดอะไรนักหนา!"

"ยังไงกูก็ไม่เอาน้ำหวานแน่"

"ทำไม? หรือว่ามึงชอบโซเฟีย?"

"อะไรที่กูยกให้มึงแล้ว กูไม่เอาคืน!"

"แต่กูกับโซเฟียยังไม่ได้กันนะ!"

"แต่มึงยังชอบอยู่ไม่ใช่เหรอ?"

"แต่โซเฟียเหมาะกับมึงมากกว่าไอ้ลัก!"

"กูไม่แย่งของมึงหรอก!"

“ยังไงกูกับโซเฟียก็ไม่มีทางรักกันได้หรอก”

เรื่องของเราสามคนมันผ่านมาเป็นสิบปีแล้วแต่ไอ้น้องชายเฮงซวยยังคงยืนยันคำเดิมที่จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับโซเฟียเกินพี่น้องอีก

เรื่องนี้มันเพราะว่าโซเฟียคือความรักครั้งแรกของเขาที่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเราจะวนกลับมาเจอกันอีกครั้งแล้วต่างคนก็ต่างไม่มีใครแต่ในขณะเดียวกันพระลักษณ์มันก็ไม่มีใครเหมือนกัน

พระลักษณ์ไม่ต้องการความรัก

พระรามก็พึ่งถูกทิ้งเมื่ออาทิตย์ก่อน

โซเฟียมีคนมารอต่อคิวจีบเยอะมาก

พวกเราไม่มีอะไรที่เหมาะกันสักนิด

ความรักระหว่างเราสามคนมันเป็นไปไม่ได้หรอกเพราะดูเหมือนโซเฟียจะสนใจพระลักษณ์มากจนมองไม่เห็นหัวเขาด้วยซ้ำทั้งที่หน้าตาก็เหมือนกันหมดทุกอย่างแค่ต่างกันตรงที่ไอ้ลักมันจะผอมกว่าหน่อยเพราะทำแต่งานจนแทบไม่มีเวลาส่วนเขาก็สายปาร์ตี้มีเวลาเหลือเฟือ

"พี่รามวันนี้หล่อจังดูเพื่อนโซเฟียมองทุกคนเลย" เธอส่งไวน์ให้เขาดื่มแล้วชวนคุยอยากจะทำความรู้จักให้มากกว่านี้และที่พี่รามมาวันนี้เพราะเธอเป็นคนขอให้พี่ลักช่วยแลกกับงานโปรเจคใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้นเร็วๆนี้

"คงสู้พระลักษณ์ไม่ได้หรอกมั้ง!" เขาก็พึ่งจะสังเกตว่าอยู่ในชุดแบบเดียวกันเพียงแค่คนละสีเท่านั้นเอง

"โซเฟียเห็นพี่ลักจนชินตาแล้วค่ะแค่พี่รามเราแทบไม่เคยเจอกันเลย"

"ทำไมคิดถึงพี่เหรอ?"

"แล้วไม่ได้หรอคะ?"

"หมายความว่าไง?"

"ก็หมายความว่าเราไม่เจอกันนานมากไงคะ พ่อน่ะขอให้พี่ลักสอนงานโซเฟียเลยเจอกันเกือบทุกวันอยู่แล้ว"

“แล้วมันดุโซเฟียบ้างไหม?”

“ก็ดุพอสมควรค่ะแต่เพื่องานที่ดีค่ะ”

"ส่งโทรศัพท์มาหน่อย" เขาแบมือรับโทรศัพท์จากเธอแล้วบันทึกช่องทางติดต่อทุกอย่างลงไปแล้วส่งให้เธอคืน โซเฟียยิ้มกว้างแล้วจับมือเขาเดินไปที่หลังร้าน

"มีอะไรอีกรึเปล่า?" อยู่ในที่ลับตาคนแบบนี้แล้วใจมันสั่นแปลกๆรู้สึกร้อนผาวไปหมดเพียงแค่เธอมองหน้ากัน

"เหงื่อพี่รามออกเยอะมากเลยพามาที่คนไม่เยอะดีกว่า" เธอหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาแล้วซับเหงื่อที่หน้าผากเขาเบาๆแต่ว่ายังไม่ทันเสร็จมือใหญ่กลับจับมือเธอไว้ก่อน

"พี่ไม่ใช่ไอ้ลักโซเฟียไม่ต้องดูแลหรอก!"

"โซเฟียก็ไม่เคยคิดว่าพี่รามเป็นพี่ลักนะ!"

"พี่ไม่อยากให้ไอ้ลักมันคิดมากเรื่องโซเฟีย"

"พี่ลักไม่มีทางคิดอะไรหรอกค่ะ พี่ลักไม่ต้องการความรักพี่รามก็รู้ดีแล้วโซเฟียบอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ได้ชอบพี่ลัก"

"แต่เมื่อก่อนมันกับโซเฟียชอบกันไม่ใช่เหรอ?"

"นั่นมันเป็นความรักแบบเด็กๆรึเปล่าตอนนี้โซเฟียโตแล้ว"

"แต่ยังไงสำหรับพี่ไอ้ลักก็เหมาะกับโซเฟียที่สุด!"

"เรื่องของโซเฟียกับพี่ลักไม่มีอะไรนอกจากพี่น้องเท่านั้นค่ะ โซเฟียขอตัวนะ" เธอดึงมือออกแล้วเดินออกมาพยายามฉีกยิ้มให้ได้แต่ใครจะคิดว่าตลอดเวลานับสิบปีพี่รามยังมีความคิดเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย

ถึงพี่ลักจะเป็นเหมือนผู้ชายในฝันจนเธอชอบแต่ขอให้เขาอยู่ในฝันต่อไปเถอะเพราะในชีวิตจริงเธอมีคนที่ต้องการอยู่แล้ว คนที่คิดว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับเธอเขาจะรู้ไหมว่านั่นเเหละคือความเหมาะสมที่สุดของเราแต่ในวันนี้เขาก็ยังดันเธออกไปห่างอยู่ดี

ทำไมใกล้แค่นี้แต่รู้สึกว่าเหมือนว่าไกลจัง!

"ไง?"

"พี่ลักโซเฟีย…"

"ไม่เป็นอะไรนะครับ เดี๋ยวไม่นานพระรามมันจะรู้เองพี่จะหาทางช่วยนะ"

"ขอบคุณพี่ลักมากนะคะ"

"ไปคุยกับแขกที่มาก่อนดีกว่านะ เจ้าของงานหายไปนานมันดูไม่ดี"

พระรามแอบมองน้องชายคุยกับโซเฟียด้วยความสนิทแล้วได้แต่กำมือแน่นฝืนทนต่อไป เขาไม่รู้ว่าจะหวงโซเฟียทำไมทั้งที่เป็นแค่รักแรกแต่ก็แปลกที่ไม่เคยลืมเลยเหมือนว่ายังจำทุกอย่างได้เสมอมา

ทำไมเขาต้องมาอิจฉาแบบนี้ด้วยวะ!