พระรามกินเด็ก

ตอนที่ 5

หลังจากงานเลี้ยงเปิดร้านไวน์จบลงอย่างสวยงามโซเฟียชวนพระลักษณ์และพระรามดื่มต่อเล็กน้อยเพราะนานๆทีจะได้เจอกันและบางคนที่แทบไม่เคยเจอกันเลยก็เอาแต่นั่งนิ่งบางครั้งก็เหม่อลอยเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่แต่ไม่พูดออกมาแล้วหลายครั้งที่เราสบตากันด้วยความบังเอิญ

เขาบังเอิญแต่ว่าเธอตั้งใจ

"เดี๋ยวพี่ขอตัวไปคุยโทรศัพท์แป๊ปหนึ่งนะโซเฟีย ส่วนมึงอย่าพึ่งเมาละ!"

"ตามสบายค่ะเดี๋ยวโซเฟียดูแลพี่รามให้เอง"

"ขอบคุณครับ"

"พี่ลักพูดเพราะแบบนี้สาวๆต้องติดเยอะแน่เลย"

"ความรักมันไม่เหมาะกับพี่หรอก"

พระรามเบ้ปากแล้วยกแก้วไวน์ดื่มมือถือโทรศัพท์มองรูปคนรักที่ทิ้งกันไปด้วยความรู้สึกคล้ายว่าเฉยชาทั้งที่ความจริงเราคบกันมาตั้งนานนะ เขาฟูมฟายเหมือนเด็กน้อยร้องไห้เวลาของเล่นหายอยู่เกือบอาทิตย์แต่กลับไม่ได้รู้สึกเสียใจขนาดนั้นเลยด้วยซ้ำเพียงรู้สึกเสียดายเวลาที่ผ่านมา ไม่รู้สิว่าความรู้สึกมันเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนไหนเพราะคนที่เขานึกถึงกลับเป็นน้องสาวไอ้หมอกมากกว่านรีซะอีก

เขาสับสนความรู้สึกตัวเองมาก!

"แฟนเหรอ?"

"แฟนเก่า"

"อ๋อ งั้นพี่รามยังลืมไม่ได้เหรอคะ?"

"พี่ไม่รู้แล้วว่าตอนนี้พี่รักเขาอยู่รึเปล่า พี่รู้แค่ว่าพี่แค้นที่ถูกหักหลังจากคนที่ไว้ใจ"

"อย่าบอกนะว่า…"

"ไม่ใช่ไอ้ลักหรอก!"

"โล่งอกไปที"

"โซเฟียห้ามบอกมันนะทุกวันนี้งานมันรัดตัวอยู่แล้ว พี่ไม่อยากให้มันเป็นห่วงพี่เกินไป"

"ได้ค่ะแต่มีข้อแม้นะ"

"อะไร?"

"ก็...พี่รามห้ามไปคืนดีต่อให้แฟนเก่าจะง้อ โซเฟียไม่อยากเห็นพี่รามเสียใจกับคนไม่เห็นค่าในตัวพี่"

"คนอย่างพี่มันจะไปมีค่าอะไรห่ะ? ถ้าบังเอิญว่าพ่อแม่ไม่รวยพี่ก็คงเป็นไอ้กระจอกคนหนึ่ง" โซเฟียวางแก้วไวน์ลงแล้วมาจับมือเขาพร้อมกับรอยยิ้มที่ทำให้รู้สึกโคตรอบอุ่นจนใจเต้นแรงมากขึ้น

"พี่รามมีค่ามากนะคะ" เขามีค่าสำหรับเธอมากแต่ตอนนี้เขาแค่ยังไม่รู้อะไรมากกว่าแต่ถ้าเขาเปิดโอกาสให้เราได้รู้จักกันมากขึ้นเธอจะทำให้เขารู้ได้เลยว่าตัวเองพิเศษกว่าใคร

เธอกับพี่ลักวางแผนจะดึงเขาออกมาจากหลุมดำที่ทำให้เขาติดอยู่กับที่ไม่สามารถเติบโตในสายอาชีพได้

เธอร่วมมือกับพี่ลักทำให้เขามีชีวิตที่ดีกว่านี้เพราะเป็นห่วงมากยิ่งเห็นว่าเขากำลังเดินไปในเส้นทางผิดมากเท่าไรยิ่งรู้สึกว่าไม่สามารถทนอยู่เฉยได้

"พี่ว่า...โซเฟียเมาแล้วนะ!" ทำไมใจมันเต้นแรงขนาดนี้ด้วยวะแล้วรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออกแต่ก็ไม่สามารถจะละสายตาไปทางอื่นได้เลย แววตาเธออบอุ่นมากจนเขากลัวว่าจะห้ามใจไม่อยู่แล้วทำอะไรที่ไม่สมควรออกไป

"พี่รามต่างหากละที่เมา" เธออยู่กับที่แต่เป็นเขาต่างหากที่ขยับเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นกรุ่นไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอร์ตกกระทบหน้าแก้ม

"ยังชอบไอ้ลักอยู่ไหม?" ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นเขากล้าที่จะแย่งจากน้องชายมา กล้าที่จะขอโดยที่ไม่คำนึงถึงความรู้สึกใครแต่กับโซเฟียยังไม่ทันได้ลงสนามก็พร้อมจะยกธงขาวยอมแพ้เพราะรู้ตั้งแต่ยังไม่ทันเริ่มว่าคนอย่างเขาไม่มีทางทำให้เธอมีความสุขได้

"เลิกชอบมานานมากแล้วค่ะ คนที่โซเฟียชอบจริงๆคือ…"

"พระลักษณ์เหมาะกับโซเฟียนะ"

"เหรอคะ?" อีกนิดเดียวก็จะพูดจบแล้วแต่เขาไม่รอฟังเลย เธอขยับตัวออกห่างแล้วหยิบแก้วไวน์มาดื่มแก้เก้อแล้วยังรู้สึกเจ็บหน่วงๆในใจอีกด้วย

เมื่อไรจะเลิกยัดเยียดเธอให้พี่ลักสักที!!

"พี่รู้ว่ามันไม่ต้องการความรักแต่คนดีๆอย่างโซเฟียเหมาะกับมันมากนะ พี่ไม่อยากให้โซเฟียไปเจอคนเหี้ยๆเดี๋ยวจะเสียใจเปล่าๆ"

"คนแบบไหนคะ?"

"แบบพี่มั้ง! คนที่โซเฟียไม่ควรเข้ายุ่ง"

"แต่ความรักมันห้ามกันไม่ได้"

"พี่รู้ เพราะว่าพี่เหมือนว่าจะแอบรักคนที่ไม่ควรรักอยู่"

"แฟนเก่าเหรอ?"

"พี่บอกแล้วไงว่าแทบไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว คือพี่รู้สึกว่าแอบรักน้องสาวเพื่อนอยู่ เพื่อนที่มันหักหลังพี่!" แล้วทำไมเขาต้องบอกโซเฟียด้วยวะไม่เข้าใจเลย เขาไม่เคยบอกใครด้วยซ้ำว่ารู้สึกอะไรกับใครอยู่ขนาดไอ้ลักมันยังไม่รู้เลยแต่โซเฟียเป็นใครทำไมต้องไว้ใจด้วย

"เลวเหมือนกันนะคะ"

"พี่รู้ว่าพี่มันเหี้ยมาก!"

"แล้วผู้หญิงคนนั้นเขารักพี่รามไหม?" เธอแค่อยากรู้ว่าตัวเองยังมีความหวังอยู่บ้างไหมหรือต้องพยายามตัดใจแทน

"มายก็เหมือนไอ้ลักแหละที่คิดว่าตัวเองไม่เหมาะจะมีความรัก รู้ไหมมายฉีกสเปคพี่หมดทุกอย่างเลยนะ"

"แสดงว่ารักมาก?"

"ไม่รู้สิ! พี่แค่ชอบเวลามายอยู่ใกล้ ชอบเวลามายยิ้มให้แต่ไอ้เหี้ยหมอกมันหวงน้องพี่ก็หมดสิทธิ์อีกอย่างไอ้หมอกมันก็เป็นเพื่อนแล้วก็เป็นชู้แฟนเก่าพี่อะ"

"แสดงว่าถ้ามีโอกาสพี่รามจะ…"

"ถ้ามีนะพี่ไม่เอาไว้แน่!"

นี่เธอต้องมานั่งฟังเขาพูดถึงผู้หญิงคนอื่นให้เจ็บทำไมเนี่ย เขาไม่มองด้วยซ้ำว่าคนที่อยู่ข้างเนี่ยคิดถึงมากขนาดไหน อยากจะกอด อยากจะอ้อน อยากจะทำอะไรหลายอย่างให้รู้ว่าเธอรักแต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันผิดคาดไปหมดทุกอย่างเลย

เธอจะยังมีหวังในความรักครั้งนี้ไหม?

พระรามกลับมาพร้อมน้องชายแล้วค้างที่นี่ด้วยกันเพราะพรุ่งนี้ประชุมที่เขาไม่รู้รายละเอียดเลยเนื่องจากลืมอ่านข้อความที่เลขาส่งมาให้แต่ไอ้น้องชายตัวดีแม่งก็ยังอุตส่าห์โยนแฟ้มงานวันนี้ส่งมาให้ไม่สนเลยว่าเขาเมาอยู่แล้วบังคับให้เซ็นอนุมัติตามที่มันต้องการ

ถามว่าเซ็นไหม?

เซ็นดิครับรอเหี้ยไรละเดี๋ยวโดนมันด่าอีก!

"พรุ่งนี้ห้ามเมาค้างกูต้องการสติของมึงเต็มร้อย" พระลักษณ์หยิบเอกสารขึ้นมาตรวจเช็คดูอีกครั้งแล้วถึงเอาไปเก็บที่เดิมพร้อมกับเทเหล้าส่งให้พี่ชายที่ตาปรือมองอยู่

"นี่กูยังเมาไม่พอใช่ไหมวะ?" แดกก็เหมือนกันแต่ไอ้น้องชายมันคอแข็งกว่าแต่ถึงอย่างนั้นก็รับมายกดื่มเอนตัวพิงขอบโซฟาหลับตานิ่งคิดไม่ตกกับเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนนี้

"ความรักคืออะไรวะ ยิ่งรู้จักยิ่งเหมือนว่าไม่รู้จัก"

"คือสิ่งที่กูไม่ต้องการแล้วมึงน่ะไปรักใครเหรอถึงถาม?"

"ไม่มีวะ กูแค่สับสนนิดหน่อย"

"งั้นมึงไปอาบน้ำแล้วนอนซะเลิกฟุ้งซ่านพรุ่งนี้ต้องทำงาน"

"มึงจะจริงจังกับชีวิตอะไรนักหนาวะ ไม่เบื่อบ้างเหรอ?"

"ให้ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยมึงเรียกว่าดี?"

"เออไง!"

"กูทำแบบมึงไม่ได้หรอก กูไม่ชิน"

"คนอื่นแม่งอายุน้อยร้อยล้านแต่มึงอายุน้อยพันล้านไงวะ?"

"ก็ดีดิ"

พระรามกรอกตามองน้องชายที่มันใช้ชีวิตมีสาระเกินไปจนรู้สึกเครียดแทนเลยและนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ไม่ค่อยจะเล่าเรื่องราวในชีวิตให้ฟังเท่าไรนักทั้งที่ทุกครั้งมีปัญหาอะไรน้องชายก็ยื่นมือมาช่วยตลอด พระลักษณ์มีงานเยอะมากอยู่แล้วถ้ารู้เรื่องว่าเขาโดนทิ้งนะคงจะเป็นห่วงแล้วถ้ามันรู้ว่าเขาแอบรักน้องสาวไอ้เพื่อนเหี้ยจะยิ่งเป็นห่วงเข้าไปใหญ่

ว่าแล้วก็อยากเจอมายอีกครั้งจังวะ!