‘ฉันจะเป็นขอบฟ้า... ที่รอการหวนกลับมาของดวงตะวัน’
ฉันถอนหายใจเป็นรอบที่ล้านแปด (เว่อร์) ขณะเกยคางกับหลังมือที่กดอยู่บนไม้ถูพื้นในห้องน้ำโรงเรียน สองวันแล้วนะที่พยายามทบทวนประโยคนั้น แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่เข้าใจอยู่ดี
‘ป็อกๆ’
“ทำไรอะหยา“ ฉันขมวดคิ้วมองเพื่อนซี้ที่เบิกตากว้างเหมือนตกอกตกใจนักหนา หลังจากเอาปากกามาตีหน้าผากแกล้งฉัน
“เฮ้ แกยังหายใจอยู่อีกเหรอ ฉันโทรเรียกเฮียปอ (เต๊กตึ๊ง) ไปแล้วนา”
“ไอ้บ้า”
ฉันหัวเราะเบาๆ ก่อนลงมือถูพื้นห้องน้ำต่อ ในใจก็อดคิดถึงโจ๋ไม่ได้ หมอนั่นคงกำลังทำความสะอาดห้องน้ำชายกับอาร์ม หวังว่าเพื่อนฉันคงไม่โดนท่านประธานรุ่นฆ่าหมกห้องน้ำหรอกนะ แต่จะว่าไปอาร์มเองก็น่าสงสารชะมัด ทำผิดก็ไม่ได้ทำ แต่กลับโดนทำโทษสองเด้งไปกับพวกฉันด้วย น่าสงสาร...แต่ก็แอบสะใจ วะฮะฮ่า ก็หมอนั่นอยากชอบทำหน้าดุให้ฉันกลัวทำไมละ - -*
“โย่ว! พวกเธอทำกันช้าจัง” ใบหน้าหล่อใสที่ยิ้มกว้างทักท
