กว่าจะฉุกคิดได้ดังนั้นก็ยั้งกายไว้ไม่ทันแล้ว เมื่อก้าวตกลงไปในหลุมทรายกลางน้ำ รสเค็มจัดของทะเลสัมผัสริมฝีปากและจมูก ความหวาดกลัวในสิ่งที่เรียกว่า ‘ความตาย’ แล่นพล่านเข้าจับขั้วหัวใจเวลานั้น พอดีกับที่ถูกฉุดตัวขึ้นสู่ผิวน้ำแทบจะทันที
‘ซ่า~!!’ “ยัยบ้า ทำอะไรของเธอ ห๊า!”
เสียงตะคอกนั้นไม่ดังไปกว่าเสียงกระซิบเพราะม่านน้ำในหู ฉันไอค่อกแค่ก แสบไปหมด ทั้งจมูกทั้งลำคอ ยิ่งสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก็ยิ่งราวกับสูบเอาน้ำทะเลเข้าไปด้วย ทรมาน...คนที่จมน้ำตายน่าสงสารจัง อ๊ะ! แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะ
“โจ๋! ฉันเห็นคนจมน้ำ นายไปช่วยเขาเร็ว”
“หา?”
“ฉันเห็นจริงๆ นะ! ผู้ชายไม่ใส่เสื้อ ผิวขาวๆ ผมสี...น้ำตาล”
ฉันขมวดคิ้วมองคนตรงหน้าที่เริ่มจะอมยิ้มมองมาด้วยดวงตาแพรวพราว อย่าบอกนะ ฉันวิ่งลงมาจนเกือบจะจมน้ำตายนี่เพราะ...
“เธอเห็นตอนฉันดำน้ำเล่นมั้ง?”
ฉันอ้าปากเหวอ ก่อนกำหมัดตีมือรัวลงไปกับบ่ากว้างเปลือยเปล
