จบจากรายการอาหารแสนอร่อย ไนท์ก็พาฉันเดินเล่นเลียบชายหาด หาเปลือกหอยบ้าง วิ่งไล่กันในฟองคลื่นบ้าง ก่อปราสาททรายบ้าง และสุดท้ายก็พักเหนื่อยกันที่โขดหินใหญ่ ใต้ร่มเงาของป่าไม้ชายเลน ฉันเอนศีรษะพิงไหล่ไนท์ จับจ้องมองดวงตะวันสีแสดที่กำลังบอกลากลีบเมฆกับเวิ้งฟ้า
“จริงสิ ไนท์”
“หืม?”
“จำได้ไหมที่นายเคยบอกว่า...จะเป็นขอบฟ้าที่รอการหวนกลับมาของดวงตะวัน”
“จำได้สิ”
“แล้วตกลงมันหมายความว่าไง?”
ไนท์ยิ้มบาง ก่อนยกตัวฉันขึ้นนั่งบนตัก แล้วโอบกอดรอบเอวฉันเอาไว้ เสียงนุ่มเอ่ยบอก ขณะที่นัยน์ตาคู่คมหันมองยังดวงตะวันเบื้องหน้า
“เธอเคยเห็นขอบฟ้าไหม?”
“เคยสิ ถามแปลกๆ -*-”
“เป็นเรื่องธรรมดาที่โลกนี้ต้องมีขอบฟ้า เลยไม่มีใครสนใจมัน ก็แค่ทางผ่านของดวงตะวันที่โดดเด่นน่าจับตา...ทั้งๆ ที่มันเฝ้ารอคอยให้ดวงตะวันหันมองมาในทุกเช้า ที่ดวงตะวันเคลื่อนผ่านมันไปอย่างอดทน”
“...”
“เธอ...คือดวงตะวัน” ไนท์ละสายตาจา
