“โชคดีนะเพื่อน”
ยะหยายิ้มกว้าง ยัดโทรศัพท์ใส่มือให้ และจับไหล่ทั้งสองของฉันให้หันกลับไปด้านหลังอย่างไวจนขืนกายไว้ไม่ทัน เมื่อยะหยาวิ่งปรู๊ดหายไป ฉันก็ก้มหน้านิ่งถอยหลังกรูดจนแผ่นหลังชนต้นไม้ใหญ่ ไนท์เดินตรงมาหา เขายกมือขึ้นกักตัวฉันไว้กับต้นไม้ ก่อนที่ฉันจะชิ่งหนีไปด้านข้างแค่เส้นยาแดงผ่าแปด!
“เอ่อ มีอะไรเหรอ?”
ฉันทำใจดีสู้เสือก้มหน้าก้มตาเอ่ยถาม ทั้งที่ในมือยังกำโทรศัพท์เจ้าปัญหาไว้แน่น แง...ยัยยะหยาตัวแสบวิ่งไวชะมัด ปล่อยเพื่อนผจญชะตากรรมคนเดียวได้ไง TOT
“เธอคิดว่าฉันโดนตัดสายทิ้งไปเท่าไหร่ล่ะ”
“เอ่อ เอ่อ เปล่านะ โทรศัพท์มันเสีย”
“อ้าว? แล้วก็ไม่บอกแต่แรก”
ฉันขมวดคิ้วมุ่น เงยหน้าขึ้นมองไนท์อย่างแปลกใจ หมอนี่โง่ขนาดเชื่อคำแก้ตัวน้ำขุ่นจนปลาตายของฉันได้ไงเนี่ย?
‘โป้ก’ “เชื่อก็โง่แล้ว”
“อูย...เจ็บนะ” ฉันครางหงิง ยกมือขึ้นกุมหน้าผากที่ถูกโทรศัพท์โขกมา พร้อมกับส่งสายตาอาฆาตไปให้คนตร
