“อื้ม ก็ตอนสายตัด ฉันโทรกลับไปอีกทีแล้วไนท์รับ ฉันเลยบอกให้ไนท์พาแกมาที่นี่ก่อนไง เพราะมันใกล้โรงเรียน หมอนั่นรู้ว่าไนท์พาแกมาหาฉันก็เลยตามมาด้วย”
ยะหยาย่นจมูก ดูจะขุ่นใจอยู่ไม่หาย
“ทะเลาะกันใหญ่โตตอนที่แกยังไม่ตื่นแหละ ไนท์ก็อยู่ด้วย ช่วยไกล่เกลี่ย อาร์มบอกว่า เขาไม่ตามฉันมาเพราะดูแกแย่มากอะ เลยกะว่าเดี๋ยวค่อยง้อฉันทีหลัง ถ้าปล่อยไว้แบบนั้นแล้วแกเป็นไรไปเขาคงรู้สึกผิดไปตลอด...เรื่องนี้ฉันขอโทษจริงๆ นะพรีม อารมณ์มันพาไป ไม่ได้ตั้งใจจะพาลใส่แกจริงๆ นะ...”
ยะหยาจับมือฉัน อ้อมแอ้มบอกเสียงอ่อย แต่ไม่ทันเอ่ยปากตอบ เธอก็ละมือไปกอดหมอน แหวใส่ลมฟ้าอากาศดังลั่น
“ให้ตายสิ! แต่ยังไงฉันก็ต้องมาก่อนนะ แกว่าป่ะ?”
ประโยคสุดท้ายหันมาพยักพเยิดกับฉัน สีหน้าท่าทางไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ แต่ไม่นานนัก ยะหยากลับคลี่ยิ้มเอียงอายราวกับเพิ่งนึกบางอย่างขึ้นมาได้
“พรีม ฉันจะเล่าความลับให้ฟัง อย่าไปบอกใครนะ”
ฉันพย
