“ช่างหัวเหตุผลมันสิ ฉันแค่อยากได้โบคืน”
“...”
“ปล่อย!”
“...”
“ฉันบอกให้ปล่อยไงไนท์!”
“...”
“ปล่อยสิไนท์...ปล่อย! ปล่อยสิ...ฮือ...”
พยายามดึงโบนั้นออกจากมือใหญ่ พยายามสะกดกลั้นหยาดน้ำตาไม่ให้รินไหล พยายาม...พยายาม...แต่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ความอ่อนแอในหัวใจ...ฉันทรุดตัวลงนั่ง ก้มหน้าร้องไห้ทั้งที่ยังกำโบไว้แน่นหนา กระทั่งโบนั้นลู่ลงกับมือฉัน ก่อนร่างสูงโปร่งจะทรุดกายลงนั่งตรงหน้า
“พรีม เกิดอะไรขึ้น เธอเป็นอะไรไป...”
ฉันยกสองมือขึ้นเช็ดน้ำตา ก่อนผลักคนตรงหน้าออกสุดแรงจนเขาผงะถอยห่าง
“ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น...”
“...”
“ก็แค่ฉันไม่ได้รักนาย!”
ไม่มีการเหนี่ยวรั้งอีกต่อไป เมื่อฉันลุกขึ้นวิ่งหนีมา ทั้งน้ำตานองเต็มหัวใจ
หยดหยาดน้ำตาที่รินไหล บ่งบอกได้ถึงทุกจังหวะการเต้นของหัวใจที่รวดร้าว แต่ละย่างก้าวเจ็บปวดแทบขาดใจ แต่ไม่อาจโทษใคร...ในเมื่อมันเป็นเส้นทางที่ฉันเลือกเอง
เส้นทาง...ที่
