“มีไข้นิดหน่อย นอนพักละกันนะ เดี๋ยวครูทำหนังสือให้ที่ห้องเอง”
อาจารย์สาวประจำห้องพยาบาลเก็บปรอทวัดอุณหภูมิ ก่อนหยิบยาแก้ไข้กับแก้วน้ำมาให้ รอจนฉันทานยาเสร็จก็เรียกโจ๋ที่ยืนรออยู่ไปรับหนังสือรับรอง ปล่อยฉันล้มตัวลงนอนนิ่ง ปิดเปลือกตา เหมือนอาการไข้ยังไม่หายดีจริงด้วยสิ ปวดหัวจัง...
หัวใจก็เจ็บแปลบๆ ชอบกล
“พรีม...”
ได้ยินเสียงเรียกแผ่ว ก่อนฟูกนอนข้างกายจะยุบลงเพราะน้ำหนักตัวของผู้บุกรุก ฉันพยายามลืมตา แต่เพราะยาเริ่มออกฤทธิ์จึงไม่อาจทำอย่างใจคิด ได้แต่นอนหลับตาพริ้มอยู่อย่างนั้น
ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยพวงแก้ม ก่อนชะงัก และรู้สึกถึงแรงแตะที่ปกเสื้อนักเรียน
“เธอให้โบใครไป...”
เสียงทุ้มห้าวนั้นสั่นน้อยๆ ราวกับคนนั้นกำลังเจ็บร้าวเกินบรรยาย ใครกันน่ะ ใครกัน...
ใคร...
“...พรีม พรีม”
ฉันมุ่นคิ้ว ก่อนค่อยลืมตามองไปเบื้องหน้า ภาพที่พร่าเบลอในหนแรกจึงค่อยแจ่มชัดขึ้นทุกขณะ...ยะหยา...ใบหน้าเล็กเรี
