Chapter 8
1333 Words
หลังจากทานข้าวเสร็จเรียบร้อยชายหนุ่มก็พาหญิงสาวไปดูรถตามที่ตกลงกันไว้ เธอมองหารถนำเข้าแบรนด์ดังที่เคยเล็งไว้ราคาประมาณเกือบแปดล้านบาท
“จะเอารุ่นนี้เหรอ”
“หนูดูเฉยๆค่ะเคยเล็งไว้เพราะมันเหมาะกับหนู แต่ว่ามันแพงไปค่ะเอาคันหลักแสนก็ได้”
“ชอบก็เอาไม่ได้ว่าอะไร คุณดัชผมเอาคันนี้ไปวันนี้เลยได้มั้ย พอดีว่าต้องใช้เลย”
ภวินหันไปคุยกับเจ้าของโชว์รูมรถร้านนี้เป็นร้านประจำสำหรับครอบครัวของเขาเลย ที่บ้านออกรถก็จะซื้อจากที่นี่ตลอดเพราะว่าบริการหลังการขายดีมากถูกใจสุดๆ
“ได้เลยครับแต่การโอนเล่มอาจจะใช้เวลาหน่อย สำหรับคุณภวินเดี๋ยวให้ช่างเช็คแล้วส่งให้ได้เลยครับ”
“งั้นเอาคันนี้แหละ”
“แพงไปมั้ยคะ”
หนูเล็กเอ่ยออกมาอย่างเดรงอกเกรงใจแต่บอกเลยว่าเธอจะเอาคันนี้ให้ได้เพราะเสียตัวไปแล้วยังไงก็ต้องเอาคืนให้สาสม เขาจะให้มาเป็นร้อยล้านมันก็แลกกับศักดิ์ศรีของเธอไม่ได้หรอกแต่ว่าไหนๆมันก็เสียไปแล้วเธอต้องเอาคืนให้สาสม
“ไม่แพงหรอก รถราคาประมาณนี้แหละปลอดภัยด้วย ขับไปทำงานแล้วก็กลับมาตกลงรุ่นนี้นะ”
“ค่ะ เอาสีชมพูนะคะ”
“ได้เลยครับเพิ่งมาเลยสีหายากมากด้วย งั้นเชิญทางด้านนี้ครับเซ็นเอกสารก่อนแล้วเดี๋ยวค่ำๆผมจะให้พนักงานเอาไปส่งให้ ว่าแต่เป็นชื่อใครครับ”
“ชื่อของหนูเล็กเลย เอาบัตรมาสิ”
เขาให้เธอเอาบัตรประชาชนส่งไปให้พนักงานเพื่อทำเรื่องโอนรถให้เป็นของตัวเอง ใช้เวลาไม่นานมากนักทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยโดยหญิงสาวยิ้มแก้มปริอารมณ์ดีมากวันนี้ได้ทั้งเสื้อผ้ารองเท้ากระเป๋านาฬิกาแถมยังได้รถอีก บอกตรงนี้เลยว่าเป็นผู้หญิงมาทั้งชีวิตยังไม่ได้ครึ่งที่จ่ายให้หนูเล็กคนเดียวเลย ไม่รู้ว่าเขาคิดถูกหรือคิดผิดที่เอาชนะเธอด้วยวิธีแบบนี้เพราะดูเหมือนว่าเขาจะโดนอยู่ฝ่ายเดียว
“มีอะไรจะอ้างอีกมั้ยในการมาอยู่กับพี่เนี่ย”
“ไม่มีแล้วค่ะทางสะดวกมากเลยค่ะ”
เธอยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะควงแขนชายหนุ่มแล้วพากันเดินทางกลับบ้าน และคืนนี้เธอถูกชายหนุ่มรังแกทั้งคืนคงเพราะรู้สึกว่าตัวเองเสียไปเยอะมากอย่างน้อยต้องเอาคืนบ้างด้วยวิธีในฉบับของเขา
วันต่อมา….
หนูเล็กในชุดคอลเลคชั่นใหม่ที่เพิ่งซื้อมาพร้อมนาฬิกาสุดหรูใส่มาที่ข้อมือข้างซ้าย รถหรูที่เพิ่งถอนออกจากโชว์รูมขับมาจอดในที่จอดรถของตัวเองข้างๆท่านประธานซึ่งก็คือคุณพ่อ
คุณดาพงศ์มาถึงที่ทำงานก็รู้สึกสงสัยว่าใครเอารถหนูมาจอดที่จอดรถของลูกสาว หรืออาจจะขับรถของคุณภวินมาหรือเปล่ารายนั้นคงมีรถแพงๆหลายคัน และเมื่อมาถึงในห้องทำงานของลูกสาวก็เอ่ยถามทันที
“ใครเอารถมาจอดที่จอดรถของหนูเหรอ”
หนูเล็กที่กำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่ก็เงยหน้ามองสบตากับคุณพ่อก่อนจะเอ่ยเสียงสดใส
“อ่อรถหนูเองค่ะ”
“รถหนู… หนูซื้อรถใหม่เหรอ”
คุณดาพงศ์มองอย่างสงสัย รถราคาตั้งหลายล้านเอาเงินจากไหนไปซื้อกัน ลำพังที่เขาให้ถึงจะมากแต่คงไม่มากพอได้รถแพงขนาดนี้หรอก
“คุณภวินซื้อให้ค่ะ”
“ซื้อรถแพงขนาดนี้ให้เนี่ยนะ”
คุณพ่อมองอย่างตกใจ นี่ใช่คนที่จะอยากเอาชนะแค่นั้นจริงๆเหรอให้ทุกอย่างแบบนี้มันไม่ใช่แล้วล่ะมั่ง
“ค่ะ รถแปดล้านนาฬิกาอีกสิบสองล้านค่ะ”
เธอยิ้มออกมาก่อนจะชูนาฬิกาให้คุณพ่อดู ท่านดูตกใจมากเพราะไม่คิดว่าเขาจะทุ่มสุดตัวขนาดนี้
“นี่ไม่ใช่อยากเอาชนะแล้วล่ะมั่ง”
“ก็หนูบอกแล้วว่าเขาชอบหนูจะตาย ไม่ต้องห่วงนะคะเพราะหนูจะไม่ยอมให้เขาเป็นต่อแน่นอน คุณภวินจะต้องเป็นลูกไก่ในกำมือของหนูค่ะ”
เธอยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะหันไปทำงานของตัวเองต่อ ตอนแรกเขากังวลมากว่าลูกสาวจะถูกชายหนุ่มข่มขู่สารพัดแต่ดูไปแล้วเขาควรจะเปลี่ยนใจไปสงสารคุณภวินดีกว่า
“พ่อชักเริ่มสงสารคุณภวินแล้วสิ”
“สงสารรอเลยก็ได้นะคะเพราะเขาจะต้องเจออีกเยอะเลย”
หนูเล็กยิ้มกว้างออกมาก่อนจะหยิบเอกสารมาดูต่อ คุณพ่อถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจนี่ก็ไม่รู้ว่าลูกสาวคิดจะทำอะไรและจะคุ้มเหรอที่เอาตัวเองไปเสี่ยงแบบนั้น เจ็บมามันไม่คุ้มเลยนะกับการที่ต้องมารักษาแผลใจตัวเองที่วันหนึ่งไปตกหลุมรักเขาขึ้นมาแต่เขาไม่รักตอบเนี่ย…
“ตามใจเราแล้วกันพ่อถือว่าเตือนแล้วนะ”
เวลาผ่านไป….
หนูเล็กนั่งดูทีวีอยู่ตรงโซฟากำลังจิ้มผลไม้ป้อนชายหนุ่มอยู่ เขาอ้าปากงับแอปเปิ้ลที่หญิงสาวป้อนก่อนจะกดรับสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์
“ว่าไงแบล็ค…”
(คืนนี้เจอกันหน่อยครับเพื่อน หายหน้าหายตาไปเลยนะมึงอ่ะ)
คนเป็นเพื่อนเอ่ยออกมาอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่เพื่อนสนิทหายหน้าหายตาไปเลยเกือบเดือน ทักหาก็บอกว่ายุ่งมากทั้งที่ปกติต้องมาดื่มด้วยกันตลอดอย่างน้อยอาทิตย์ล่ะหนึ่งครั้ง
“ก็งานมันยุ่งไงบอกไปแล้วนี่”
เขาอ้าปากงับแตงโมจากหญิงสาวก่อนจะเคี้ยวแก้มตุ่ยอย่างอารมณ์ดี ไม่ใช่ว่ายุ่งหรืออะไรหรอกเอาเป็นว่าติดผู้หญิงก็เลยไม่ไปเข้าสังคมกับเพื่อนเลย นิ่งช่วงนี้หนูเล็กก็น่ารักเหลือเกินเอาอกเอาใจเขาทุกอย่างจากจะอยากเอาชนะกลายเป็นอยากอยู่ด้วยตลอดเวลา
(งานยุ่งอะไรฉันเห็นผู้ช่วยแกทำงานงกๆส่วนเจ้านายไม่ค่อยเข้าบริษัท ล่าสุดเจอริชไปตรวจงานสาขาก็ไม่เห็นหัวมึง เอาดีๆงานยุ่งหรือติดผู้หญิง ไหนบอกว่าจะทำให้น้องหนูเล็กมาเป็นเมียให้ได้ไง ล้มเลิกความคิดแล้วเหรอ)
แบล็คเอ่ยถามอย่างแปลกใจ ปกติต้องมาวุ่นวายกับเขาเพื่อถามเรื่องของหญิงสาวแล้ว แต่หลังจากที่ประกาศว่าจะเอามาทำเมียก็หายหัวไปเลย คิดว่าน่าจะล้มเลิกความคิดไปแล้วซะอีก
“ไม่นี่…”
เขายิ้มออกมาก่อนจะหอมแก้มหญิงสาวอย่างแกล้งหยอก เธอยิ้มออกมาอย่างเขินอายก่อนจะป้อนผลไม้ชายหนุ่มอีกหลายคำ เธอเอาอกเอาใจเขาสารพัดเพื่อให้ชายหนุ่มทั้งรักและหลงโงหัวไม่ขึ้น และก็เหมือนจะทำสำเร็จนะดูเหมือนว่าเขาจะไม่ยอมห่างเธอเลย
“เดี๋ยวโทรกลับแป๊บหนึ่งนะ”
เขากดวางสายเพื่อนก่อนจะหันมาโอบเอวหญิงสาวไว้หลวมๆ หนูเล็กวางส้อมลงก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
“ไปเจอเพื่อนบ้างสิคะหนูเล็กก็จะไปเจอเพื่อนเหมือนกัน”
“เพื่อนที่เป็นแฟนไอ้แบล็คอ่ะเหรอ”
“ค่ะ งั้นคืนนี้เราไปเที่ยวด้วยกันดีมั้ยคะ”
เขาเงียบไปสักพักก่อนจะพยักหน้าตกลงตามที่เธอบอก ไปเจอเพื่อนบ้างเดี๋ยวพวกมันจะเลิกคบอีกอย่างคืนนี้จะพาหนูเล็กไปเที่ยวด้วยจะได้เซอร์ไพรส์เพื่อนๆไง…
“ก็ดีนะไปสิ…”
- Writer
