Chapter 4

1498 Words
หนูเล็กรู้สึกสบายใจขึ้นมานิดหน่อยที่เขารับปากว่าจะไม่ไปมั่วกับผู้หญิงอื่น อย่างน้อยช่วงที่เธออยู่กับเขาจะได้ปลอดภัยห่างไกลโรค “มีไรจะต่อรองอีกมั้ย” “หนูค้างที่นี้ไม่ได้ค่ะ ต้องกลับบ้าน” “เธอต้องมาอยู่ที่นี่กับฉัน” เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ บ้านหลังนี้เขาซื้ออยู่เองเพราะคุณพ่อกับคุณแม่อยู่ที่บ้านอีกหลังกับหลานสาวหลานชายที่เอามาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก นี่คือเหตุผลที่เขาไม่อยากอยู่ที่นั่นก็เพราะว่ามันวุ่นวายแบบนี้เนี่ยแหละ คนเยอะมากเรื่องเขาจึงซื้อบ้านอยู่เองแต่ก็ไม่ไกลจากที่บ้านมากนักหรอก “อยู่ไม่ได้หรอกค่ะ” “เธอนี้มันดื้อจังวะ บอกว่าให้มาอยู่ที่นี่ไง” “จะให้ฉันบอกที่บ้านยังไงคะ ไหนจะครอบครัวของคุณอีก” “ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวกับแม่บ้านคนขับรถคนสวนมีแค่นี้แหละ” เขาเอ่ยออกมาก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเตียง ยืนคุยกันจนเมื่อยตัวไปหมดแล้วตอนนี้อยากจะอาบน้ำจะแย่ “แต่ว่า…” “ไปหาเหตุผลคุยกับพ่อแม่เอง แต่ถ้าเธอไม่มาอยู่ที่นี่ฉันจะถอนหุ้นคืนล่ะ” เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบชุดคลุมเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำ หญิงสาวมองตามชายหนุ่มไปอย่างลังเลภายในใจกังวลมากกับการหาเหตุผลไปบอกที่บ้านเพราะโดยปกติเธอไม่ค่อยออกไปค้างที่ไหน “ยืนทำไรอยู่ล่ะมาอาบน้ำให้ฉันหน่อยสิ” “คะ… ให้ฉันอาบน้ำให้คุณเนี่ยนะ” “ทำไมอ่ะเป็นผู้หญิงของฉันเค้าก็ทำแบบนี้ทั้งนั้นแหละ อาบน้ำให้ นวดให้ ทำอะไรๆบนเตียงให้” ชายหนุ่มยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะผิวปากเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี แต่ผิดกับหญิงสาวที่ตอนนี้กุมขมับอย่างปวดหัว ทำไมเธอต้องมาอดทนอะไรแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้ “รีบเข้ามาสิรออะไรล่ะ” เธอเดินตามชายหนุ่มเข้าไปถึงในห้องน้ำและตอนนี้เขากำลังนอนแช่น้ำอุ่นอยู่ในอ่างอาบน้ำ หนูเล็กนั่งลงตรงขอบอ่างก่อนจะพยายามไม่มองเขาที่เปลือยเปล่าอยู่ในนั้น “ถูสบู่ให้หน่อย” เธอมองหาสบู่บีบใส่ฝ่ามือก่อนจะค่อยๆถูแผ่นหลังให้เขา สายตาเบือนหน้าหนีไปอีกทางแต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะรู้และยังหาเรื่องแกล้งเธอไม่หยุด “หันมาเดี๋ยวนี้นะ” “คือว่า… กรี๊ดดดดด” เธอร้องออกมาเสียงดังลั่นเมื่อเขาดึงเธอล้มไปนอนบนตัวของเขาในอ่างอาบน้ำ เธอในตอนนี้สภาพไม่ต่างจากลูกหมาตกน้ำเลยสักนิดหันไปมองชายหนุ่มอย่างเซ็งๆ “คุณภวินทำอะไรเนี่ยฉันเปียกหมดแล้วนะ” “เป็นเด็กเป็นเล็กพูดจาเพราะๆหน่อยสิ ไหนพูดใหม่” เขาลูบผมหญิงสาวเกลี่ยปอยผมให้ไม่เกะกะใบหน้าโดนที่เธอยังอารมณ์เสียอยู่ที่เขาเอาแต่แกล้งเธอสารพัดแบบนี้ “เพราะแล้วนะคะ” “เรียกแทนตัวเองว่าฉันเนี่ยไม่เพราะเลย” “แล้วคุณเรียกแทนตัวเองว่าฉันเหมือนกัน มันเพราะกว่าตรงไหนคะ” เธอย้อนชายหนุ่มทันทีทำเอาเขาถึงกับเถียงไม่ออก ทำไมผู้หญิงคนนี้มันเถียงคำไม่ตกฟากเลยเถียงทุกคำที่เขาพูดกับเธอ “เธอนี่มันเถียงคำไม่ตกฟากเลยนะ” “คุณจะพูดอะไรต้องดูตัวเองก่อนค่ะ เห็นบ่นๆหนูทุกคำแต่คุณทำเองหมดเลย” หนูเล็กเอ่ยออกมาพร้อมกับพยายามลุกขึ้นออกมาจากตัวของเขา ชายหนุ่มกอดรัดเอวเธอเอาไว้แน่นก่อนจะโน้มใบหน้าไปจูบเธออย่างดูดดื่ม หญิงสาวกำมือตัวเองแน่นดีดดิ้นไปเพื่อหาอากาศหายใจ ภวินผละออกเล็กน้อยก่อนจะใช้มือสอดเข้าไปในตัวของเธอ บีบเค้นหน้าอกเล่นอย่างเพลิดเพลิน “คุณภวิน…” “อยู่นิ่งๆเธอเป็นผู้หญิงของฉันเพราะฉะนั้นฉันจะทำอะไรก็ได้” “คุณนี่มัน…” เธอไม่ทันได้บ่นต่อก็ถูกชายหนุ่มจับถอดเสื้อผ้าจนเปลือยเปล่าไปทั้งตัว หนูเล็กรู้สึกเข้าอายมากแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงพยายามที่จะใช้ผมปกปิดเรือนร่างของตัวเองแทนแต่ก็ถูกชายหนุ่มปัดออก “อย่าเอามาบัง” เขาลูบไล้เธออย่างสนุกมือหนาคลอเคลียตามตัวเธออย่างกระตุ้นอารมณ์ หนูเล็กเป็นผู้หญิงที่สวยและตรงสเปคมาก เขาเห็นครั้งแรกก็อยากได้มาครอบครองแล้วแต่เธอทำเขาเสียหน้าแถมยังเล่นตัวตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน เพราะฉะนั้นสิ่งที่เขาทำในตอนนี้ไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ที่รู้แน่นอนคืออยากเอาชนะผู้หญิงคนนี้มาก “ไปที่เตียงดีกว่าไม่ถนัดอ่ะ” ภวินลุกขึ้นชำระร่างกายของตัวเองก่อนจะอุ้มหญิงสาวเข้าไปด้วย หลังจากที่เช็ดตัวเรียบร้อยเธอก็ถูกเขาเล้าโลมอยู่นานริมฝีปากหนาดูดเม้มทั่วตัวอย่างกระหาย หนูเล็กทำใจไว้แล้วว่าคืนนี้เธอไม่รอดแน่นอนจึงทำได้เพียงแค่หลับตาลงตอบรับสัมผัสจากชายหนุ่มด้วยความไม่เต็มใจมากนัก เธอจะจดจำทุกสิ่งที่เขาทำกับเธอในตอนนี้และถ้ามีโอกาสเธอจะเอาคืนเขาให้สาสมแน่นอน “อื้อออออ” เธอร้องครางออกมาเสียงกระเซ่ามือเล็กจิกลงบนแผ่นหลังของชายหนุ่มอย่างระบายอารมณ์ ทั้งสองคนกอดรัดกันอยู่บนเตียงและทุกอย่างเขาเป็นคนรุกเร้าเองทั้งหมดเพราะดูเหมือนว่าหญิงสาวจะทำอะไรไม่เป็นเลย ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ที่เธอถูกเขาล่วงล้ำความเป็นชายเข้ามาในตัว เธอทั้งเจ็บและระบมไปหมดในครั้งแรกของตัวเองแต่ก็ต้องอดทนเอาไว้เพื่อให้มันจบๆไปแต่ดูเหมือนว่าเขาจะกินไม่หยุดเล่นเอาเธอสลดเหมือดอยู่ในอ้อมกอด หนูเล็กบิดตัวไปมาอย่างปวดตัวลืมตามองไปโดยรอบมองเห็นนาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่มกว่า เธอค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะสะกิดให้ชายหนุ่มตื่น “คุณภวินตื่นค่ะ” “ฉันเหนื่อย ง่วงด้วยจะนอน” “คุณต้องไปส่งหนูกลับบ้านค่ะ” เธอยังไม่ยอมแพ้เขย่าตัวชายหนุ่มจนเขารำคาญลืมตาขึ้นมามองเธออย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ “บอกให้โทรศัพท์ไปบอกที่บ้านไม่ใช่เหรอ ตกลงว่าพูดไม่ฟังใช่มั้ย” หนูเล็กเงียบไปไม่กล้าตื้อเขาต่อ เธอแค่คิดว่าเขาได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วควรจะปล่อยเธอกลับบ้านสักที จะบังคับให้อยู่แบบนี้ไม่ได้หรอกนะ “ฉันจะนอนมีอะไรอีกมั้ย” “หนูหิวน้ำค่ะ คอแห้งมากเลย” เธอบ่นออกมาเสียงอ่อยก้มหน้างุดๆไม่พูดเรื่องที่ทำให้เขาหงุดหงิดอีก ภวินถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหาแม่บ้านข้างล่าง “เอาน้ำเย็นมาให้ผมที่ห้องนอนหน่อยตอนนี้เลยนะ เปิดประตูเข้ามาได้เลย” เขาวางโทรศัพท์ลงก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่ตอนนึ้ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสบตากับเขา “หิวน้ำก็กดโทรศัพท์ไปหาแม่บ้าน กดเลขศูนย์ตัวเดียวอยากได้อะไรก็บอกเดี๋ยวพวกเขาเอามาให้เองแหละ” “ค่ะ” และไม่นานแม่บ้านก็เปิดประตูเข้ามา หนูเล็กมองแม่บ้านก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อยเพื่อทักทาย “น้ำค่ะถ้าต้องการอะไรโทรศัพท์มาได้เลยนะคะ” “ขอบคุณนะคะ” เธอเอ่ยขอบคุณก่อนจะหยิบแก้วน้ำเย็นขึ้นมาดื่มอย่างกระหายดื่มไปครึ่งแก้วก่อนจะชะงักไปเมื่อรู้สึกหนักๆช่วงไหล่ หญิงสาวเหลือบสายตาไปมองก็เจอใบหน้าของคุณภวิน “มีอะไรเหรอคะ” “กินด้วยหิวน้ำ” เขาเอ่ยออกมาเสียงหวานหญิงเล็กส่งแก้วไปป้อนเขาถึงปากจนน้ำในแก้วอีกครึ่งที่เหลือหมด เธอเอาแก้วน้ำไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงก่อนจะหันไปสบตากับชายหนุ่ม “โทรไปบอกที่บ้านสิฉันจะรอ” “ก็ได้ค่ะ” เธอค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นจากเตียงในสภาพทุลักทุเล ทั้งเจ็บทั้งแสบทรมานทั่วร่างกายแต่ก็ต้องอดทนเพื่อให้มันผ่านไปได้ ภวินมองตามหญิงสาวไปอย่างเอ็นดูก็สงสารแหละแต่ทุกคนก็ต้องมีครั้งแรกกันทั้งนั้นเดี๋ยวอีกหน่อยเธอก็ชินไปเองแหละ…
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD