Chapter 4
1498 Words
หนูเล็กรู้สึกสบายใจขึ้นมานิดหน่อยที่เขารับปากว่าจะไม่ไปมั่วกับผู้หญิงอื่น อย่างน้อยช่วงที่เธออยู่กับเขาจะได้ปลอดภัยห่างไกลโรค
“มีไรจะต่อรองอีกมั้ย”
“หนูค้างที่นี้ไม่ได้ค่ะ ต้องกลับบ้าน”
“เธอต้องมาอยู่ที่นี่กับฉัน”
เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ บ้านหลังนี้เขาซื้ออยู่เองเพราะคุณพ่อกับคุณแม่อยู่ที่บ้านอีกหลังกับหลานสาวหลานชายที่เอามาเลี้ยงตั้งแต่เด็ก นี่คือเหตุผลที่เขาไม่อยากอยู่ที่นั่นก็เพราะว่ามันวุ่นวายแบบนี้เนี่ยแหละ คนเยอะมากเรื่องเขาจึงซื้อบ้านอยู่เองแต่ก็ไม่ไกลจากที่บ้านมากนักหรอก
“อยู่ไม่ได้หรอกค่ะ”
“เธอนี้มันดื้อจังวะ บอกว่าให้มาอยู่ที่นี่ไง”
“จะให้ฉันบอกที่บ้านยังไงคะ ไหนจะครอบครัวของคุณอีก”
“ฉันอยู่ที่นี่คนเดียวกับแม่บ้านคนขับรถคนสวนมีแค่นี้แหละ”
เขาเอ่ยออกมาก่อนจะเดินไปนั่งลงบนเตียง ยืนคุยกันจนเมื่อยตัวไปหมดแล้วตอนนี้อยากจะอาบน้ำจะแย่
“แต่ว่า…”
“ไปหาเหตุผลคุยกับพ่อแม่เอง แต่ถ้าเธอไม่มาอยู่ที่นี่ฉันจะถอนหุ้นคืนล่ะ”
เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบก่อนจะลุกขึ้นเดินไปหยิบชุดคลุมเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำ หญิงสาวมองตามชายหนุ่มไปอย่างลังเลภายในใจกังวลมากกับการหาเหตุผลไปบอกที่บ้านเพราะโดยปกติเธอไม่ค่อยออกไปค้างที่ไหน
“ยืนทำไรอยู่ล่ะมาอาบน้ำให้ฉันหน่อยสิ”
“คะ… ให้ฉันอาบน้ำให้คุณเนี่ยนะ”
“ทำไมอ่ะเป็นผู้หญิงของฉันเค้าก็ทำแบบนี้ทั้งนั้นแหละ อาบน้ำให้ นวดให้ ทำอะไรๆบนเตียงให้”
ชายหนุ่มยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะผิวปากเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี แต่ผิดกับหญิงสาวที่ตอนนี้กุมขมับอย่างปวดหัว ทำไมเธอต้องมาอดทนอะไรแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้
“รีบเข้ามาสิรออะไรล่ะ”
เธอเดินตามชายหนุ่มเข้าไปถึงในห้องน้ำและตอนนี้เขากำลังนอนแช่น้ำอุ่นอยู่ในอ่างอาบน้ำ หนูเล็กนั่งลงตรงขอบอ่างก่อนจะพยายามไม่มองเขาที่เปลือยเปล่าอยู่ในนั้น
“ถูสบู่ให้หน่อย”
เธอมองหาสบู่บีบใส่ฝ่ามือก่อนจะค่อยๆถูแผ่นหลังให้เขา สายตาเบือนหน้าหนีไปอีกทางแต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะรู้และยังหาเรื่องแกล้งเธอไม่หยุด
“หันมาเดี๋ยวนี้นะ”
“คือว่า… กรี๊ดดดดด”
เธอร้องออกมาเสียงดังลั่นเมื่อเขาดึงเธอล้มไปนอนบนตัวของเขาในอ่างอาบน้ำ เธอในตอนนี้สภาพไม่ต่างจากลูกหมาตกน้ำเลยสักนิดหันไปมองชายหนุ่มอย่างเซ็งๆ
“คุณภวินทำอะไรเนี่ยฉันเปียกหมดแล้วนะ”
“เป็นเด็กเป็นเล็กพูดจาเพราะๆหน่อยสิ ไหนพูดใหม่”
เขาลูบผมหญิงสาวเกลี่ยปอยผมให้ไม่เกะกะใบหน้าโดนที่เธอยังอารมณ์เสียอยู่ที่เขาเอาแต่แกล้งเธอสารพัดแบบนี้
“เพราะแล้วนะคะ”
“เรียกแทนตัวเองว่าฉันเนี่ยไม่เพราะเลย”
“แล้วคุณเรียกแทนตัวเองว่าฉันเหมือนกัน มันเพราะกว่าตรงไหนคะ”
เธอย้อนชายหนุ่มทันทีทำเอาเขาถึงกับเถียงไม่ออก ทำไมผู้หญิงคนนี้มันเถียงคำไม่ตกฟากเลยเถียงทุกคำที่เขาพูดกับเธอ
“เธอนี่มันเถียงคำไม่ตกฟากเลยนะ”
“คุณจะพูดอะไรต้องดูตัวเองก่อนค่ะ เห็นบ่นๆหนูทุกคำแต่คุณทำเองหมดเลย”
หนูเล็กเอ่ยออกมาพร้อมกับพยายามลุกขึ้นออกมาจากตัวของเขา ชายหนุ่มกอดรัดเอวเธอเอาไว้แน่นก่อนจะโน้มใบหน้าไปจูบเธออย่างดูดดื่ม หญิงสาวกำมือตัวเองแน่นดีดดิ้นไปเพื่อหาอากาศหายใจ ภวินผละออกเล็กน้อยก่อนจะใช้มือสอดเข้าไปในตัวของเธอ บีบเค้นหน้าอกเล่นอย่างเพลิดเพลิน
“คุณภวิน…”
“อยู่นิ่งๆเธอเป็นผู้หญิงของฉันเพราะฉะนั้นฉันจะทำอะไรก็ได้”
“คุณนี่มัน…”
เธอไม่ทันได้บ่นต่อก็ถูกชายหนุ่มจับถอดเสื้อผ้าจนเปลือยเปล่าไปทั้งตัว หนูเล็กรู้สึกเข้าอายมากแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงพยายามที่จะใช้ผมปกปิดเรือนร่างของตัวเองแทนแต่ก็ถูกชายหนุ่มปัดออก
“อย่าเอามาบัง”
เขาลูบไล้เธออย่างสนุกมือหนาคลอเคลียตามตัวเธออย่างกระตุ้นอารมณ์ หนูเล็กเป็นผู้หญิงที่สวยและตรงสเปคมาก เขาเห็นครั้งแรกก็อยากได้มาครอบครองแล้วแต่เธอทำเขาเสียหน้าแถมยังเล่นตัวตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน เพราะฉะนั้นสิ่งที่เขาทำในตอนนี้ไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ที่รู้แน่นอนคืออยากเอาชนะผู้หญิงคนนี้มาก
“ไปที่เตียงดีกว่าไม่ถนัดอ่ะ”
ภวินลุกขึ้นชำระร่างกายของตัวเองก่อนจะอุ้มหญิงสาวเข้าไปด้วย หลังจากที่เช็ดตัวเรียบร้อยเธอก็ถูกเขาเล้าโลมอยู่นานริมฝีปากหนาดูดเม้มทั่วตัวอย่างกระหาย หนูเล็กทำใจไว้แล้วว่าคืนนี้เธอไม่รอดแน่นอนจึงทำได้เพียงแค่หลับตาลงตอบรับสัมผัสจากชายหนุ่มด้วยความไม่เต็มใจมากนัก เธอจะจดจำทุกสิ่งที่เขาทำกับเธอในตอนนี้และถ้ามีโอกาสเธอจะเอาคืนเขาให้สาสมแน่นอน
“อื้อออออ”
เธอร้องครางออกมาเสียงกระเซ่ามือเล็กจิกลงบนแผ่นหลังของชายหนุ่มอย่างระบายอารมณ์ ทั้งสองคนกอดรัดกันอยู่บนเตียงและทุกอย่างเขาเป็นคนรุกเร้าเองทั้งหมดเพราะดูเหมือนว่าหญิงสาวจะทำอะไรไม่เป็นเลย
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ที่เธอถูกเขาล่วงล้ำความเป็นชายเข้ามาในตัว เธอทั้งเจ็บและระบมไปหมดในครั้งแรกของตัวเองแต่ก็ต้องอดทนเอาไว้เพื่อให้มันจบๆไปแต่ดูเหมือนว่าเขาจะกินไม่หยุดเล่นเอาเธอสลดเหมือดอยู่ในอ้อมกอด หนูเล็กบิดตัวไปมาอย่างปวดตัวลืมตามองไปโดยรอบมองเห็นนาฬิกาบอกเวลาสี่ทุ่มกว่า เธอค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นก่อนจะสะกิดให้ชายหนุ่มตื่น
“คุณภวินตื่นค่ะ”
“ฉันเหนื่อย ง่วงด้วยจะนอน”
“คุณต้องไปส่งหนูกลับบ้านค่ะ”
เธอยังไม่ยอมแพ้เขย่าตัวชายหนุ่มจนเขารำคาญลืมตาขึ้นมามองเธออย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
“บอกให้โทรศัพท์ไปบอกที่บ้านไม่ใช่เหรอ ตกลงว่าพูดไม่ฟังใช่มั้ย”
หนูเล็กเงียบไปไม่กล้าตื้อเขาต่อ เธอแค่คิดว่าเขาได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วควรจะปล่อยเธอกลับบ้านสักที จะบังคับให้อยู่แบบนี้ไม่ได้หรอกนะ
“ฉันจะนอนมีอะไรอีกมั้ย”
“หนูหิวน้ำค่ะ คอแห้งมากเลย”
เธอบ่นออกมาเสียงอ่อยก้มหน้างุดๆไม่พูดเรื่องที่ทำให้เขาหงุดหงิดอีก ภวินถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหาแม่บ้านข้างล่าง
“เอาน้ำเย็นมาให้ผมที่ห้องนอนหน่อยตอนนี้เลยนะ เปิดประตูเข้ามาได้เลย”
เขาวางโทรศัพท์ลงก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่ตอนนึ้ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสบตากับเขา
“หิวน้ำก็กดโทรศัพท์ไปหาแม่บ้าน กดเลขศูนย์ตัวเดียวอยากได้อะไรก็บอกเดี๋ยวพวกเขาเอามาให้เองแหละ”
“ค่ะ”
และไม่นานแม่บ้านก็เปิดประตูเข้ามา หนูเล็กมองแม่บ้านก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อยเพื่อทักทาย
“น้ำค่ะถ้าต้องการอะไรโทรศัพท์มาได้เลยนะคะ”
“ขอบคุณนะคะ”
เธอเอ่ยขอบคุณก่อนจะหยิบแก้วน้ำเย็นขึ้นมาดื่มอย่างกระหายดื่มไปครึ่งแก้วก่อนจะชะงักไปเมื่อรู้สึกหนักๆช่วงไหล่ หญิงสาวเหลือบสายตาไปมองก็เจอใบหน้าของคุณภวิน
“มีอะไรเหรอคะ”
“กินด้วยหิวน้ำ”
เขาเอ่ยออกมาเสียงหวานหญิงเล็กส่งแก้วไปป้อนเขาถึงปากจนน้ำในแก้วอีกครึ่งที่เหลือหมด เธอเอาแก้วน้ำไปวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงก่อนจะหันไปสบตากับชายหนุ่ม
“โทรไปบอกที่บ้านสิฉันจะรอ”
“ก็ได้ค่ะ”
เธอค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นจากเตียงในสภาพทุลักทุเล ทั้งเจ็บทั้งแสบทรมานทั่วร่างกายแต่ก็ต้องอดทนเพื่อให้มันผ่านไปได้ ภวินมองตามหญิงสาวไปอย่างเอ็นดูก็สงสารแหละแต่ทุกคนก็ต้องมีครั้งแรกกันทั้งนั้นเดี๋ยวอีกหน่อยเธอก็ชินไปเองแหละ…
- Writer
