EP 6 ตำนานรักดอกเหมย
1256 Words
“ทนไม่ไหวแล้วโว้ย! เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครกันวะ!!”
วงแตก!
สภาพตอนนี้คงบอกได้แค่นั้น =_=^
ทุกคนที่รายล้อมพวกเราต่างแตกฮือกันไปคนละทิศละทาง เมื่อฉันสวมวิญญาณนางยักษ์หันไปยกกระถางต้นไม้อันเขื่องขึ้นเหนือศีรษะ และกำลังจะขว้างออกไปด้วยอารมณ์ฟิวส์ขาดขั้นเทพ!
ฉันแค่อยากอ่านหนังสือ...
อยากติวภาษา...
แต่ทำไมต้องมาถูกทารุณกรรม(?) อยู่ที่นี่ด้วยฟะ! กร๊าซซซ!
“เฮ้ย ตัวเล็ก อย่า!!”
ระหว่างที่คนอื่นๆ พากันวิ่งไปหลบตามหลังโซฟาบ้าง หลังเคาน์เตอร์บ้าง ตามซอกตู้บ้าง ในเวลาแค่ไม่กี่วินาที =O=;; คิวปิดกลับพุ่งตัวเข้ามาพยายามยื้อแย่งกระถางต้นไม้จากมือฉัน ไม่ให้ขว้างไปใส่ยัยหัวไม้กวาดที่ยังยืนอึ้งอยู่กลางห้องนั่น
“แกปล่อยมือเดี๋ยวนี้นะไอ้หมาคิว!”
“ไม่ปล่อย! เธออยากติดคุกรึไงวะ”
“แค่กระถางต้นไม้นี่ไม่ตายหรอกน่า! อ๊ายยย คนอย่างตัวเล็กห้ามฆ่า! ห้ามหยาม! ห้าม...อื้อๆๆ >< อ่อนอั๋นเอี๋ยวอี้อ๊ะ (ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ)”
ฉันดิ้นพล่าน เมื่อคิวใช้มือแค่ข้างเดียวยื้อกระถางต้นไม้กับฉัน ขณะที่ยื่นมืออีกข้างมาปิดปากฉันเอาไว้ แล้วรีบตะโกนเรียกพวกเพื่อนผู้ชายที่แสนจะมาดแมน (วิ่งไปหลบก่อนใคร -*-) ให้มาดึงอาวุธเพียงหนึ่งเดียวในมือฉันไปจนได้ แงๆๆ ทำไมสาวน้อยบอบบางอย่างฉันต้องโดนรุมด้วยนะ
“หยุดดิ้นนะตัวเล็ก!”
ไม่หยุดโว้ย! กรี๊ดๆๆ ถ้าไม่ได้เอาเลือดหัวยัยนั่นออก ฉันยอมเป็นหมา!
“ปัดโธ่! ใครก็ได้เอาเหล้ามาแก้วซิ”
ฉันชะงัก หยุดดิ้นไปครึ่งวินาที! เพราะรู้ดีเลยล่ะว่าคิวปิดมันเรียกหาไอ้น้ำเปลี่ยนนิสัยนั่นมาทำไม ไม่เอานะ! พอมีคนวิ่งไปรินเหล้ามาให้แบบเพียวๆ รีบๆ งงๆ ฉันก็ยิ่งดิ้นพล่านพยายามปัดมือคิวปิด แต่มันก็รับแก้วใบนั้นมาจนได้ อ๊ายยย แกจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ!
“ฉันจะกรอกเหล้าเธอแน่ ถ้าเธอไม่ยอมหยุด!”
“T_T”
“เฮ้ย ตัวเล็ก...”
ฉันหยุดดิ้น แบะปาก ก่อนปล่อยให้น้ำตาไหลพรากๆ ด้วยความอัดอั้น ทั้งๆ ที่ตอนนี้ฉันน่าจะอยู่บ้าน ดูทีวี อ่านหนังสือ หรือเล่นเกม แต่ทำไมต้องมาถูกตบ ถูกด่า ถูกขู่ว่าจะกรอกเหล้าที่ฉันแพ้ขั้นเทพด้วยนะ แกก็รู้นี่ไอ้หมาคิวบ้า ว่าถ้าแอลกอฮอล์ไหลลงกระเพาะคราใด ตัวฉันจะกลายเป็นแผนที่โลก T[]T
ฮือ...เพราะหมอนี่คนเดียว เพราะไอ้บ้านี่คนเดียว ถ้ามันไม่ลากคอฉันมา ก็ไม่ต้องมาถูกตบ ถูกด่า ทั้งที่ไม่ได้ทำระยำอะไรเลยอย่างนี้หรอก!
“ไอ้เพื่อนบ้า ไอ้หมาบ้า คนเฮงซวย T_T”
ฉันว่าพลางทุบสองกำปั้นปั่กๆ ลงบนอกคิวแบบเน้นๆ แต่คนถูกทำร้ายร่างกายกลับถอนหายใจโล่ง รวบตัวฉันไปกอดไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว แล้วลูบท้ายทอยเบาๆ
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคนเก่ง”
“ฉันไม่ใช่เด็กนะ T^T”
“อะๆ งั้นถ้าหยุดร้อง จะให้กระดูกปลอมเอาป่ะ”
“ฉันไม่ใช่หมา TOT”
บรรยากาศมาคุค่อยผ่อนคลายลงเมื่อคิวกอดปลอบฉัน และโยกตัวไปมาอยู่แบบนั้น เสียงเพลงที่ดับไปค่อยคลอขึ้นมาใหม่ (ยังอุตส่าห์... =_=;;) ฉับซบหน้าลงกับอกคิวเพราะเหนื่อยเกินกว่าจะขืนตัว จึงไม่ทันเห็นว่าทางด้านหลัง พวกยัยตัวแสบพากันสะบัดก้นออกไปกันจนหมด
แต่ยังไม่ลืมส่งสายตาจิกคิวปิดเป็นการทิ้งท้าย...
[Special: Cupid talk]
วันนี้วันเกิดไอ้เม้ง
มันโทรมาเซ้าซี้ผมตั้งแต่ตอนเย็นให้ไปปาร์ตี้ที่คอนโดมัน ซึ่งที่นั่นน่ะ...แดนสวรรค์สำหรับพวกผมชัดๆ! ไอ้เม้งมันเป็นลูกคนเดียวของเถ้าแก่บริษัทจิ้งหรีดอัดกระป๋องส่งออกระดับประเทศ เตี่ยมันโคตรบ้างาน เลยเลี้ยงลูกชายด้วยเงิน แล้วเม้งมันก็ปลื้มชีวิตแบบนี้ด้วยสิ เลยขอเตี่ยซื้อคอนโดแถบริมแม่น้ำเจ้าพระยา เอาไว้ให้พวกผมมามั่วสุมกันเนี่ยแหละ เหอๆ
ทุกครั้งที่มันชวน ผมไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้ง แต่วันนี้ผมบอกปัดไปเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีเลยก็ว่าได้ ส่วนหนึ่งเพราะผมเพิ่งเลิกกับดอกเหมย...สาวหมวยหน้าใส แถมอากัปกิริยายังคุณหนูเต็มขั้น และผมมั่นใจเลยว่ายัยนั่นต้องมางานนี้ด้วย เพราะคุณเธอกับไอ้คุณเม้งเป็นญาติห่างๆ กัน
ที่ผมไม่อยากเจอเธอ ไม่ใช่ว่ายังหลงเหลือเยื่อใยหรืออะไรน้ำเน่าพรรค์นั้นหรอกนะ บอกตามตรงว่าเรื่องรักๆ เลิกๆ ผมถนัด เกิดมาเป็นลูกผู้ชายทั้งที จะจมปลักรักเดียวใจเดียวไปทำไมล่ะครับ ในเมื่อหล่อเลือกได้ ^_^ ในโลกของความจริงอันโหดร้ายนี่ไม่มีผู้ชายคนไหนไม่เจ้าชู้หรอก!
และการเทหัวใจให้รักใครแค่คนเดียวไปตลอดชีวิต ชาตินี้ทั้งชาติผมคงทำไม่ได้หรอก...
เอ่อ จะนอกเรื่องไปทำเพื่อ? กลับมาที่สาวงามนามว่าดอกเหมยกันดีกว่า ยัยนั่นเป็นฝ่ายเข้าหาผมก่อน มาสารภาพว่าชอบ ตอนไอ้เม้งนัดรวมพลมาปาร์ตี้ผลาญเงินเตี่ยมันกันเล่นๆ นี่แหละ ตอนนั้นผมก็เตือนแล้วนะว่าผมคงจริงจังกับใครยาก ผมขี้เบื่อ จะทำให้คนดีๆ อย่างเธอเสียใจ เหมยก็ยังยืนยัน นั่งยัน นอนยัน ว่ารับได้ทุกอย่าง และรับปากหนักแน่นว่าจะไม่รั้งไว้ ถ้าผมทิ้งเธอไป
ผมเลยตกลงคบเอาไว้ กะว่าคนนี้จะคบแบบใสสะอาด -.- เพราะดูเธอไร้เดียงสาเอามากๆ ขี้เกียจมามีปัญหาทีหลัง แต่เชื่อไหมครับ? ผมมารู้ซึ้งถึงคำว่ามารยาหญิงมีไม่รู้กี่ล้านล้านล้านเล่มเกวียนก็เพราะเธอคนนี้แหละ! พอผมรักษาระยะห่าง เธอเองกลับแกล้งล้มบ้าง เซบ้าง พยายามอย่างมากให้ผมจับมือ หรือโอบไหล่เธอ นั่นเบาะๆ...ยังมีอะไรอีกหลายอย่างที่ผมไม่อยากสาธยาย =_=;; แต่ครั้งสุดท้ายคือเธอพยายามห้ามไม่ให้ผมกินเหล้า ที่คอนโดไอ้เม้งอีกเหมือนกัน พอผมรำคาญ ตวาดไป เธอกลับแย่งแก้วเหล้าเพียวๆ ในมือผมไปกระดกซะรวดเดียวหมดแก้ว!
ผมเอ๋อรับประทานไปเลย ก็เคยหลอกตัวเล็กกินเบียร์ตอนที่ไม่รู้ว่ายัยนั่นแพ้แอลกอฮอล์ คนกินไม่เป็นจริงๆ ต้องมีสำลักออกมาบ้างแหละ แต่ดอกเหมยไม่เลย! เธอยัดแก้วที่เหลือแค่น้ำแข็งเปล่าใส่มือผม แล้วหันไปกอดอกงอน พอผมง้อตามเสต็ป ก็เริ่มทำท่าคออ่อน เมาพับ
...ทั้งที่แก้มเธอยังไม่แดงเลยด้วยซ้ำ
แล้วสุภาพบุรุษอย่างผมก็ต้องพาเธอไปนอนสิ จริงป่ะ?
ตอนนั้นผมคิดแค่นั้นจริงๆ พอเธอเริ่มทำตัวไม่มีกระดูกสันหลัง เรียกเท่าไหร่ก็ไม่หือไม่อือ เอาแต่เบียดตัวเอนซบผมท่าเดียว ผมเลยอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอนเล็กที่ผมชอบมาซุกหัวนอนเป็นประจำ พอวางเธอลงบนเตียงเสร็จสรรพ ห่มผ้าให้เรียบร้อย กำลังจะเดินออกมาที่ห้องโถงที่เก่า
มือเล็กๆ นุ่มๆ ก็ดึงมือผมเอาไว้...
- Writer
