EP 5 ยัยหัวไม้กวาดกับบทบาทเด็ก(หมา)คิว 2
1131 Words
พอเหล้าเข้าปาก ไอ้กามเทพใจบาปก็หันไปเฮฮากับเพื่อน ลอยแพฉันซะงั้น ตกลงมันพาฉันมาด้วยทำเพื่อ? เฮ้อ! ช่างเหอะ ถึงจะหนวกหูหน่อยแต่แสงไฟโอเค ฉันอ่านหนังสือรอละกัน พรุ่งนี้จะได้มีเหตุผลในการบุกจู่โจมอาจารย์สุดหล่อของฉัน เอาล่ะ! โจทย์ข้อต่อไปที่คริสโซให้ไว้ ลัลล้า~
‘When a dog growls, it'll make a rumbling noise, usually because it is ___.’
“...”
แปลได้แค่ dog คำเดียวค่ะคุณผู้ชม T^To
“คิวๆ”
“หือ?”
“นี่แปลว่าไร?” ฉันเอานิ้วจิ้มๆ สมุด แล้วเงยหน้าถาม แต่คิวปิดกลับอ้าปากหวอ ก่อนหุบปาก กะพริบตา แล้วเอาแก้วเหล้าแขกเหม่งฉัน! กรี๊ด!! อย่าทำของต่ำๆ แบบนั้นหกใส่หน้าผากฉันเซ่ แค่ได้กลิ่นนี่ก็แทบจะเมาอยู่แล้วนะยะ
“เธอจะมาเรียนอะไรตอนนี้วะ?”
“เอ๊ะ! นี่ฉันก็ยอมตามใจนายแล้วไง (พาไปไหนก็ไป) ที่จริงตั้งแต่เมื่อคืนนี้ด้วยซ้ำที่นายกวนฉันจนแทบไม่ได้นอน (โทรมาปลุกให้ลุกเชียร์บอลเป็นเพื่อนทางโทรศัพท์ตอนตีสอง) วันนี้ฉันเลยสอบคณิตตกเพราะลุกมาอ่านหนังสือตอนเช้าไม่ไหวเห็นป่ะ ทำอะไรไว้ก็หัดรับผิดชอบการกระทำของตัวเองมั่งสิ(วะ)คะ!”
“...”
อ๊าววว เงียบ! ทำไมพวกที่นั่งอยู่ในรัศมีเสียงฉันถึงพากันเงียบไปหมดซะงั้นอะ?
แล้วเสียงเป่าปากโห่แซวก็ดังลั่นห้องกลบเสียงเพลงร็อก แค่นั้นไม่พอ คนที่อยู่ใกล้เครื่องเสียงอันมหึมาอย่างกับภูเขาเหลียงซาน (เวอร์) ก็ยังหันไปเปลี่ยนซีดี เปิดเพลงรักหวานบรรลัย แล้วบรรยากาศก็ชักเปลี่ยนจากงานวันเกิดไปเป็นงานแต่งงานแทน เฮ้ย! ไม่ใช่!! พวกนี้ติ๊งต๊องว่ะ แล้วหมาคิวมันจะยกมือปิดหน้า กลั้นหัวเราะจนไหล่สั่นกึกๆ ทำไมเนี่ย
แถมยังรู้สึกถึงสายตาจิกกัดจากกลุ่มสาวเปรี้ยวเข็ดฟันทางมุมห้องที่นั่งเงียบมาตลอดนั่นอีก ฉันไปทำอะไรให้พวกเธอรึไง ทำหน้าเหมือนจะกัดหัวฉัน ตั้งแต่พวกเราเพิ่งเข้ามาเลยนะ
“โอเคๆ สอนก็สอน”
“ก็แค่เนี๊ย -*-“
“แต่ข้างนอกมันเสียงดังน่ะ เราไป ‘เรียน’ ใน ‘ห้องนอน’ กันดีกว่านะที่รัก ^-^”
“อาฮะ ไปก็ไป” ฉันเก็บสมุดปากกามากอดไว้ แล้วพยักหน้าหงึกหงักอย่างเห็นด้วย เพราะในห้องนอนยังไงๆ ก็ต้องเงียบกว่า สงบกว่าตรงนี้แหงซะ =w= พอคิวลุกขึ้นโอบไหล่ฉันพาเดิน พร้อมกับหันไปแตะปลายนิ้วที่หัวคิ้วกับเพื่อนๆ (จะทำไปเพื่อ?) เสียงแซว เสียงโห่ เสียงหัวเราะก็ยิ่งดังลั่น
คนพวกนี้ท่าจะประสาท -*-
“เดี๋ยวก่อน”
“...”
“คิว! ฉันบอกให้หยุดไง!!”
ฉันชะงัก เกือบสะดุดล้มเพราะแรงกระชากแขนจากทางด้านหลัง ยัยนี่เป็นบ้าอะไรฟะ! ปากเรียกคิวแต่มือฉุดแขนฉัน สมองส่วนเรียบเรียงคำพูดกับการกระทำของเธอมันชำรุดรึไงกัน
“นายจะทำแบบนี้กับเพื่อนฉันไม่ได้นะคิว!”
ปากว่า มือก็บีบข้อมือฉันแน่นขึ้นทุกทีด้วยแรงโทสะ หญิงสาวสวยจี๊ด เปรี้ยวจัด ที่ฉุดฉันไว้หายใจเข้าออกฟืดฟาดจนเนินอกกระเพื่อมขึ้นลงรุนแรงราวภูเขาไฟกำลังจะระเบิด =[]= ไม่สิ...อาจจะระเบิดไปแล้วก็ได้ เพราะยัยนี่กำลังพ่นลาวา (น้ำลาย) ออกมาเต็มหน้าฉันอยู่นี่ไง
“ตอนพวกนายคบกันฉันก็เดาไว้แล้วว่าผู้ชายสั่วๆ อย่างนายต้องทำให้เหมยเสียใจ! แต่ไม่คิดว่าเลิกกันไปแค่ไม่กี่วัน นายจะมักง่ายขนาดควงเด็กใหม่มาเย้ยเหมยถึงที่นี่!!”
เธอว่า พลางใช้มือข้างที่ว่างชี้ไปยังกลุ่มสาวสวยที่มุมห้อง ฉันเองก็เพิ่งเห็นว่าผู้หญิงคนหนึ่งกำลังซบหน้าลงกับสองมือตัวเองโดยมีเพื่อนคนอื่นโอบไหล่ปลอบใจ...ร้องไห้งั้นเหรอ?
“แล้วไง?” คิวถาม เสียงเรียบ หน้านิ่ง
แค่นั้นคนที่ตวาดแว้ดๆๆ มาตลอดก็ชะงัก อ้าปากค้าง เหมือนเรียบเรียงคำพูดไม่ทัน ก่อนกัดฟันกรอด มือที่คลายจากข้อมือฉันออกแรงบีบได้อีกรอบ
ชักทนไม่ไหวล่ะนะ -_-^
“นี่เธอ ปล่อยฉันได้ยัง? มันเจ็บนะ“ ฉันท้วงไปตอนยัยหัวไม้กวาด (ตั้งชื่อให้ตามสีผม) กำลังอ้าปากจะไซโคคิวต่อพอดี เธอเลยหันมามองจิกฉัน ก่อนหรี่ตาลงราวกำลังไตร่ตรองอะไรบางอย่าง แล้วยอมปล่อยมือแต่โดยดี
หากแต่ว่า...
‘เพี๊ยะ!’
“นี่สำหรับที่เธอทำให้เพื่อนฉันเสียใจ!”
ทั่วทั้งห้องเงียบกริบ...
แม้แต่คิวเองก็ยืนอึ้ง เหมือนไม่ทันคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ เสียงเพลงถูกใครสักคนหรี่ลงช้าๆ ขณะที่ฉันค่อยๆ ยกมือขึ้นแตะแก้มที่เริ่มชาเพราะแรงตบอย่างงงๆ
“เธอ...”
“...”
“ทำบ้าอะไรของเธอวะ!!”
ดูเหมือนคิวปิดจะตั้งสติได้ก่อนใคร...ไม่ดิ มันสติแตกก่อนใครเลยต่างหาก =[]=!! เพราะหมอนั่นกำลังจับแขนยัยหัวไม้กวาดเขย่าๆ จนหัวยัยนั่นแทบหลุด! ทุกคนยืนอึ้งกันอยู่นาน กว่าจะกรูกันเข้ามาห้าม แยกสองคนนั้นออกจากกัน และทันทีที่เห็นว่าคิวถูกเพื่อนผู้ชายหลายคนล็อกตัวไว้แน่นหนา ยัยหัวไม้กวาดก็กลับมาซ่าต่อ
“ทำมะ! แตะไม่ได้เลยรึไง?”
“เออ! คนนี้พิเศษ...ห้ามแตะ”
เสียงนั้นลอดไรฟันน่ากลัว พอกันกับสีหน้า...ฉันไม่เคยเห็นคิวปิดเอาจริงมาก่อนเลย เคยแต่โดนแกล้งเล่นๆ ไปวันๆ พอมาเจอแบบนี้ก็แอบเสียวสันหลังแทนยัยหัวไม้กวาดนี่จังแฮะ
“พิเศษ? ก็แค่เด็กกะโปโล! โตป่านนี้แล้วยังผูกหางม้าปัญญาอ่อน แล้วดูชุดสิ ใครเขาใส่ชุดนักเรียนออกมาเที่ยวกัน เห่ยซะไม่มี!”
ไม่ว่าเปล่า มือบางยังเอื้อมมาดึงผมหางม้าฉันกระตุก! ก่อนละไปดึงแขนเสื้อ แล้วเชิดหน้าใส่คิวที่พยายามพุ่งตัวเข้าหาเธอ แต่ถูกเพื่อนผู้ชายหลายคนรั้งไว้จนทำอะไรไม่ได้ ได้แต่กัดฟันกรอด ตะโกนสั่งเสียงเข้ม
“หยุดทำร้ายยัยนั่นซะที!”
“อ๋อ! หวงกันนักใช่มะ ได้...งั้นฉันจะทำให้นายดูว่าคนที่ทำให้เพื่อนฉันเสียใจ จุดจบมันจะเป็นยัง...!”
ผัวะ!!
เสียงนั้นทำให้ทุกคนในห้องอ้าปากค้าง...
เพราะมันคือเสียงหนังสือภาษาอังกฤษเล่มหนาในมือฉันที่ลอยไปกระแทกหน้ายัยบ้านั่นไง!!
- Writer
