หลังจากคืนแต่งงานใครจะรู้เล่าว่า ชีวิตของเธอมันจะต้องเปลี่ยนไปตลอดกาล เมือเธอกำลังถูกยัดเยียดให้ยอมรับในโลกแห่งความมืด ตัณหา และราคะอันน่าแขยะแขยง

ครั้งก่อน...เขาเคยเข้ามาในความผูกพัน ฝากบทเรียนครั้งยิ่งใหญ่ ไว้เป็นบาดแผลชีวิต เธอต้องใช้เวลาทั้งหมดที่มีเพื่อลบลืมทุกอย่างแล้วเริ่มต้นใหม่เลี้ยงลูกน้อยเพียงลำพัง ใครจะคิดว่าเมื่อหลายปีผ่านพ้นไป เขาจะกลับคืนมาอีกครั้ง ดั่งลมร้าวที่พัดหวน...

ในอีกมุมหนึ่งของคนบาป...ฉันไม่ได้อยากถูกตราหน้า ไม่ได้อยากให้ใครหยามหมิ่นว่าสิ้นคิด ยอมเป็นคนในที่มืดไร้ศักดิ์ศรี หากแต่ความจำเป็น มันก็บีบบังคับให้ฉันเผลอไผลล้ำเส้นกฎเกณฑ์ของการเป็น \'นางบำเรอ\' จนได้ ความเหงาและความเหว่ว้า ดึงดูดให้เขาเข้ามาชดเชยส่วนที่ขาดหายในชีวิต หลายครั้งที่พยายามผลักไสความรู้สึกนั้นและถอนตัวออกมา ถีบตัวเองให้หลุดพ้นจากคำว่า \'เมียน้อย\' แต่ท้ายที่สุดก็ไม่เคยเป็นผล จิตวิญญาณมันจมปลัก เกินกว่าจะดึงขึ้นมาจากบาปอันหอมหวานนั้น ได้เสียแล้ว...

หลังถูกกลั่นแกล้งจนงานหด อนาคตดับอนาถ ก็ยังมาเกิดเหตุเด็กช่างตีกัน และหล่อนก็หลงเข้าไปอยู่ในกลุ่มพวกนั้นด้วยความบังเอิญ จนต้องหนีตายเอาชีวิตรอด แถมจับพลัดจับผลู คว้าเอาใครก็ไม่รู้ที่ถูกยิงบาดเจ็บแบกขึ้นบ่าพกติดตัวมาด้วย... ก็เลยคิดว่าจะบวชชีล้างซวยเสียหน่อย ที่ไหนได้...ไปมาตั้งเก้าวัดก็ยังไม่มีที่ไหนยอมรับบวชให้ แถมพระองค์หนึ่งยังทักว่าไม่มีเกณฑ์จะได้บวช ให้รอไปก่อนเดี๋ยวดวงจะดีมีเฮง ผู้อุปถัมภ์ค้ำชูกำลังจะปรากฏตัว ชาวแก๊งก็เห็นด้วยว่างานนี้หล่อนต้องมีเสี่ยมีป๋ามาช่วยจุนเจือ ไม่ต้องทนทำงานหามรุ่งหามค่ำอีกแล้ว แต่พระท่านก็ทักขึ้นเสียก่อนว่า “ตามดวงแล้ว จะได้เด็กอุปถัมภ์นะโยม...” เด็กอะไรทีไหนกัน! ในเมื่อเป้าหมายที่อยากจะให้มาอุปการะคือชายในฝัน ที่เป็นรุ่นพี่ สมัยหล่อนเรียนมัธยมต้นต่างหาก

"ลูซิเฟอร์" สมญานามที่ใช้เรียกขานปีศาจร้ายในดินแดนต้องห้าม วีรกรรมอันเหี้ยมโหดสร้างความหวาดกลัวให้ชาวเมืองมาร์โซลีนหลายทศวรรษ แต่ก็ไม่มีใครคนใด...สามารถกำจัดลูซิเฟอร์ผู้นี้ได้สักทีแม้แต่บิดาของเขา

เส้นทางอันยาวไกล มันช่างโดดเดี่ยวเหว่หว้า อยากขอเพียงอ้อมแขนของใครสักคนมาโอบกอดเอาไว้ บรรเทา เยียวยาความเจ็บช้ำที่เคยผ่าน แค่อยาก...ถูกรักสักครั้งในชีวิต ====================== “คุณข่าน!” ร่างเล็กลุกยืนรวดเร็ว ตกใจไม่แพ้ชายหนุ่มที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา “เธอมาอยู่นี่ได้ไง...ตั้งแต่เมื่อไหร่” “แล้วทำไมคุณมาอยู่ที่นี่ คนอื่นๆ หายไปไหนกันหมด” เธอถามกลับ เท้าถอยหลังครูด สีหน้าและแววตาเคร่งขรึมของเขา บ่งบอกถึงความไม่พอใจรุนแรง เดิมที...เขาก็อคติกับเธอตั้งแต่แรกพบอยู่แล้ว “เธอใช่ไหมที่ทำลายวิทยุสื่อสารเรือ...คิดจะทำบ้าอะไร” “วิทยุ...ฉันไม่รู้เรื่องนะ ฉันลงเรือมา เพราะวันนี้มีทริปพาลูกค้าไปดำน้ำ มันเป็นหน้าที่ที่ฉันต้องคอยตามดูแล” “แต่ไม่ใช่เรือลำนี้!” “ปกติก็ใช้ลำนี้ทุกครั้งนี่คะ” “ยังจะเถียงอีก...ไม่มีใครบอกเธอหรือไง” “ไม่...ไม่มี...” ดาวพรายหลุบตาต่ำ ไม่คิดว่าจะมีการเปลี่ยนเรือกะทันหัน ก็เมื่อวานประชุมกันแล้วเป็นดิบดี “ทีนี้รู้แล้วก็ออกไปซะ!” เขาขยับ แล้วชี้มือไปด้านนอก หญิงสาวมองตามแล้วอ้าปากค้าง “คุณจะบ้าเหรอ จะไปที่ไหน ยังไง นี่มันกลางทะเลอ่าวไทยนะ” “ไม่ใช่ธุระของฉันนี่...ใครขอให้เธอมาด้วย ใครอยากอยู่บนเรือลำนี้กับเธอ” ชายหนุ่มกล่าวหน้าตาเฉย และจริงจัง “คุณกลับไปส่งฉันได้ไหม หรือไม่ก็...ไปแวะที่ไหนสักแห่ง แล้วติดต่อคนที่เกาะให้มารับ” ดาวพรายเสนอทางออก มองเขาด้วยแววตาตระหนกปนเว้าวอน “ไม่...” เสียงห้าวทุมเน้นย้ำชัดเจน แล้วก้าวเท้าเข้าไปกระชากร่างเล็กออกจากสโตร์ “ว้าย! คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ” ดาวพรายถลาไปตามแรงลากจูง ล้มลุกคลุกคลานแต่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ กระทั่งเขาผลักให้ยืนติดระเบียง “ไปซะ ดาวพราย...ฉันรู้ว่าเธอมาที่เกาะหมอกเพราะอะไร” “...” เด็กสาวเบิกตาตะลึง แล้วก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด เธอกลืนน้ำลายลงคอแล้วพึมพำกับตัวเอง “ร้ายกาจเหมือนที่พ่อบอกไว้จริงๆ” “ฉันบอกให้ไปให้พ้น!”

“ถึงหย่ากันแล้ว...พี่ก็ไม่ปล่อยหงส์หรอกนะ ระหว่างเราสองคน อยู่ทรมานกันไปเรื่อยๆ แบบนี้แหละ มันสะใจดี” =================== คิมหันต์คือคนที่อยู่กับเธอในทุกช่วงชีวิต ไม่ใช่เพราะเขาคอยเคียงข้าง แต่เป็นเจ้ากรรมนายเวรที่คอยจองล้างจองผลาญเธอต่างหาก ความสุขของเขาคือการได้เห็นความเจ็บปวดของเธอ และเขาทำได้ทุกอย่าง เพื่อให้เธอทรมาน ทุรนทุรายถึงที่สุด...

ลำนำรักร้าว....เรื่องราวของหญิงสาวคนหนึ่งที่เกิดมาพร้อมกับปริศนามากมายในชีวิต หล่อนถูกตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อย เป็นลูกของผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอาย ที่ทำให้ครอบครัวคนอื่นล่มจมแตกหัก แม่ของหล่อน...หนีไปกับผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าแย่งของเขามา และทิ้งหล่อนเอาไว้ให้เมียหลวงรับผิดชอบเลี้ยงดูท่ามกลางความเกลียดชังของเขา...ลูกชายคนเดียวของผู้ถูกกระทำให้เกิดปัญหาความร้าวฉานจนบ้านแตกสาแหรกขาด ความจริงที่ไม่อาจทำใจรับได้ทำให้เขาหนีหายไปอยู่เมืองนอกนานนับสิบปี และกลับมาพร้อมกับรักแท้ที่พร้อมจะสร้างอนาคตร่วมกัน แต่...ใครจะไปรู้เล่าว่า ลึกๆ แล้วความแค้นมันยังคุกกครุ่นอุ่นร้อนอยู่ไม่คลาย ยิ่งได้อยู่ใกล้ความชิงชังก็ยิ่งก่อตัว ไม่แปลก...ถ้าคนที่สูญเสียอย่างเขาจะเอาคืนให้สาสม สั่งสอนให้หล่อนรู้จักความว่าเจ็บปวดที่เขาและครอบครัวต้องทนแบกรับมาเสียบ้าง แม่กับลูก...เลือดชั่วๆ ที่อยู่ในตัวคงไม่ต่างกัน ------------------------------------- "ไสหัวจากบ้านฉันซะ! แล้วไม่ต้องกลับมาอีกที่นี่ไม่ต้อนรับกาลกิณีที่มีเลือดชั่วๆ อย่างเธอ" "พี่อาร์ม...ปล่อยนะคะพี่อาร์มเป็นบ้าไปแล้วเหรอ นี่มันดึกแล้วจะให้จันทร์เจ้าไปไหนคะ" หล่อนรู้ดีว่าเขาพูดจริงทำจริง ใจดวงน้อยแปลบปลาบหวิวเหมือนจะหลุดลอยไปตามแรงลากดึง อุตส่าห์หลบลี้หนีหน้าไม่ออกไปให้เขาเห็นวายยังถูกตามรังควาญจนได้ และที่สำคัญเขากำลังผลักไสหล่อนออกไปทิ้งข้างถนนหน้าบ้าน "อย่ามาเรียกฉันว่าพี่...ฉันไม่เคยคิดจะนับญาตินับเชื้อกับผู้หญิงกาลกิณีอย่างเธอ อย่าคิดว่ามีคุณแม่ให้ท้ายแล้วจะตีเสมอเป็นเจ้าของบ้านคนนึงได้นะ เพราะต่อไปนี้เธอ! ไม่ต้องเข้ามาเหยียบบ้านฉันอีกแล้ว จะไปไหนก็ไป!!!" ปัง! "ว้าย! พี่อาร์ม!!" ร่างเล็กถูกเหวี่ยงจนกระเด็นติดประตูรั้วที่ยังปิดสนิท แล้วยืนเท้าสะเอวทะมึงถึงจ้องหล่อนราวเป็นสัตว์เดรัจฉานน่ารังเกียจนักหนา "ออกไปซะ...ไม่มีเธอสักคนที่นี่คงสงบสุขมากขึ้น อีกหน่อยฉันจะแต่งงานพาเมียมาอยู่ที่นี่! ฉันไม่เห็นความจำเป็นว่าจะต้องเลี้ยงลูกเมียน้อยอย่างเธอไว้เป็นหอกข้างแคร่ทำไม" พรพระจันทร์น้ำตาไหลทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจจะร้องไห้ หัวอกของหล่อนแน่นจุกกับคำถาถางด่าทอต่างๆ นาๆ ที่เขาสรรหามาพ่นพูด ชายหนุ่มจะรู้บ้างไหมว่าหล่อนก็ไม่ได้อยากเกิดมาเป็นแบบนี้ ถ้าเลือกได้หล่อนคงไม่อยากมีชีวิตอยู่เป็นภาระ เป็นตัวปัญหาของใครหรอก....

เงามาลย์...เงา ของใครบางคนที่ยังผูกติดอยู่ในก้นบึ้งของความรู้สึกอย่างไม่มีวันลบเลือนได้ ความผิดที่เคยก่อมันติดค้างไม่ห่างหาย ติดตราตรึงใจหลอนหลอกให้ทุกย่างก้าวของชีวิตเต็มไปด้วยความทรมานเมื่อไม่อาจหาทางชดเชยแต่แล้ววันหนึ่ง...เงานั้นก็กลับมาเป็นรูปเป็นร่างอีกครั้งในฐานะ...แม่เลี้ยง ภรรยาคนใหม่ของพ่อ และเป็นคนละคนกับผู้หญิงที่เขาเคยก่อมลทินเอาไว้ให้ แต่กลับมีหน้าตาเหมือนกันราวกับพิมพ์เดียว แล้ว เขา...จะทำอย่างไรกับความรู้สึกที่บาปหนายิ่งกว่า ซึ่งกำลังก่อตัวขึ้นท่ามกลางความสับสนและจิตส่วนลึก ที่สั่งการให้คิดว่าเมียของพ่อเป็น...ผู้หญิงคนนั้น...

“นั่นมันนางกินรีหรือไง...หรือเราถูกผีหลอก” ชายหนุ่มในชุดทหารพรานอุทานเบาๆ จังหวะหัวใจของเขาเต้นสั่นกับภาพหญิงสาวในสระน้ำเบื้องล่าง ตั้งแต่มาประจำการ ณ ชายแดนแห่งนี้ เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงชาวบ้านคนไหนสวยหยาดเยิ้มได้เท่านี้มาก่อนเลย จึงไม่แน่ใจนักว่าเธอคือมนุษย์ปุถุชน หรือผีป่านางไม้จำแลงกายมากันแน่ หรือจะเป็นนางกินรีมาถอดปีกถอดหางลงเล่นน้ำจริงๆ.. “นี่เรากำลังแอบดูผู้หญิงอาบน้ำเหรอ...โธ่เว้ย!” เสียงทุ้มในลำคอขบถกับตัวเองแล้วหันหลังให้ภาพนั้นทันที เขานั่งลงตรงโคนต้นไม้ใหญ่เป่าลมหายใจออกทางปากแล้วหลับตาลง เขาไม่รู้หรอกว่าเจ้าหล่อนเป็นใคร แต่ในกลางป่าแบบนี้มันเต็มไปด้วยอันตราย ทำไมเจ้าเธอช่างใจกล้าเปลือยกายลงเล่นน้ำได้อย่างชื่นมื่นไม่เกรงกลัวภัยใดๆ เลย ใจหนึ่งเขาอยากกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง อีกใจก็ห่วงว่าหากมีใครมาเห็นเหมือนอย่างที่เขาเห็น อาจจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอคนนั้นหรือเปล่า คิดแล้วก็นึกโมโหยิ่งนัก...เพราะปกติหญิงสาวชาวบ้านป่าในแถบนี้จะรักนวลสงวนตัวเพราะวัฒนธรรมที่ยังเข้มงวด การอาบน้ำในแม่น้ำลำธารพวกเธอจะไปกับเป็นกลุ่ม และนุ่งผ้าถุงป้องกันมิดชิดไม่ได้อล่างฉ่างเช่นนี้ แต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าเรือนกายเปล่าเปลือยของเธอทำให้เลือดในการของเขาฉีดพล่านเร่าร้อนทั้งสรรพางค์...

"รัก" คำที่ไร้ซึ่งตัวตนไม่สามารถจับต้องได้แต่กลับสร้างความสะท้านสะเทือนให้กับทุกคนที่หลงเข้าสู่ห้วงวังวนนั้น ไม่ได้ต่างจากเธอ หญิงสาวซึ่งถูกลวงล่อผูกมัดให้หลงอยู่กับความงดงามเพริดแพร้วหฤหรรษ์ โดยหารู้ไม่ว่าอีกด้านของมันที่มืดมิดทมิฬและเต็มไปด้วยการทำลายล้างจะเผาผลาญเธอให้เหลือเพียงเถ้าธุลีในวันหนึ่ง... เมื่อปฐมบทแห่งการล้างแค้นเปิดฉากขึ้น ความรักอันสวยหรูหวานล้ำ เสน่หาที่ตรึงใจไว้กับร่างกายซึ่งเคยหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกลับกลายเป็นเพียงมายาที่ไร้ซึ่งความความจริงใจ ความเจ็บปวดรวดร้าวจึงมาเยือน "อรุโณรีย์ วรวงค์นุเดช" หญิงสาวผู้บริสุทธิ์ เพราะเธอเป็นแค่หมากตัวหนึ่งที่ถูกชายหนุ่มรูปงามนามทอเลเมียส นิโคไลคัส หลอกใช้เป็นเครื่องมือให้คอยประหัตประหารบิดาของเธอเอง ท่ามกลางความพยาบาทที่ร้อนระอุ แม้แต่เสน่หาที่เคยเพียรป้อนให้กันก็ไม่สามารถดับกระหายความแค้นที่ทับถมอยู่ในใจของชายหนุ่มให้บรรเทาเจือจาง

"นี่เธอ...ผู้หญิงที่อาละวาดใส่ไอ้ภักษ์บนดาดฟ้าร้านบลูนี่" "ที่แท้ก็ได้ลูกหมาภักษ์ส่งมาจริงๆ ด้วย" น้ำเสียงตึงเครียดเล็ดรอดผ่านริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดของหล่อน ดวงตาวาวโรจน์แดงก่ำ หล่อนเปลี่ยนสวมชุดลำลองแล้วแต่คงยังไม่ได้อาบน้ำล้างหน้าดังนั้นราวินจึงจำหล่อนได้แม่นยำ หล่อนคือหญิงสาวที่มีปัญหากับภักษ์เมื่อเกือบๆ สองชั่วโมงที่ผ่านมาอย่างแน่นอน "ที่แท้เธอก็เป็นเมียน้อยไอ้ภักษ์นี่เอง...มิน่า" "ฉันไม่ได้เป็นเมียน้อยมัน...อย่ามาพูดหมาๆ นะ" หล่อนฮึดฮัดจ้องเขาด้วยความชิงชัง "ได้ภักษ์มันคิดยังไงถึงได้เอาสก๊อยอย่างเธอมานอนด้วย ไม่มีเกรดเลยจริงๆ" ชายหนุ่มตอกวาจาเชือดเฉือนเจ็บแสบ ทำเอาอีกฝ่ายลมออกหู หล่อนดิ้นอีกครั้งแต่ก็ต้องกลับมานอนหอบนิ่งอยู่ภายใต้ร่างใหญ่ที่คร่อมตระหง่านอยู่ดี ด้วยไม่อาจจะสู้กำลังวังชาของเขาได้ "มันใช้ให้แกมาทำอะไรฉัน...ฆ่าปิดปากงั้นเหรอ" "รุนแรงจัง...วิถีผู้ดีเขาไม่ทำกันหรอก" "หึ...วิถีผู้ดีเขาหลอกฟันผู้หญิงแล้วทิ้งอย่างเพื่อนแก หรือย่องเข้าบ้านคนอื่นทำตัวเป็นโจรกระจอกงั้นสิ" "อย่ามาปากดี...ฉันมานี่ไม่เกี่ยวกับไอ้ภักษ์หรือเรื่องที่เธอไปเป็นเมียน้อยเมียเก็บใครหรอกนะ ฉันแต่ต้องการตัวเธอ...เท่านั้น" "..." หล่อนงุนงง...ลำดับเหตุการณ์ไม่ถูก หากเขารู้จักกับภักษ์แล้วจะมีเหตุผลอื่นที่อยากได้ตัวหล่อนไปทำไมกัน ตลอดเวลาหลายเดือนที่เกิดเรื่องหล่อนหลบลี้ผู้คน เก็บตัวเพื่อป้องกันตัวเองจากภัยที่อาจจะคุกคามจากการกระทำของหล่อนเอง ซึ่งที่ผ่านมาทุกอย่างราบรื่นมาโดยตลอด จนทำให้หล่อนย่ามใจและกลับมาที่บ้านและไม่คาดฝันว่าอันตรายจะมาเยือนในเวลาเพียงเสี้ยวอึดใจเช่นนี้... "ต้องการตัวฉัน...ไปทำไม...เพื่ออะไร" "อันที่จริงเราควรจะได้เจรจากันดีๆ ถ้าเธอไม่เล่นตัวจนฉันต้องใช้วิธีนี้ แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าที่แท้เพราะเธอมีอาชีพเป็นเมียน้อยเมียเก็บถึงได้หาตัวยากนัก" "นี่ปล่อยฉันซะที! คุณพูดเรื่องอะไรฉันไม่รู้เรื่องด้วยเลย เราไม่เคยรู้จักกัน!!" "เราได้มีเวลาทำความรู้จักกันยาวๆ แน่...ตอนนี้ฉันคิดออกแล้วว่าควรทำยังไงดีกับผู้หญิงหิวเงินอย่างเธอ" ราวินยังคงปักใจเรื่องที่หล่อนเป็นน้อยจนทำให้ครอบครัวเพื่อนรักของเขาต้องสั่นคลอนอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนในประวัติศาสตร์ของภักษ์จอมเสเพล มันไม่ง่ายเลยถ้าจะต้องกล้ำกลืนฝืนใจมีลูกกับผู้หญิงที่เคยเป็นเมียน้อยของเพื่อน...ลูกของเขาไม่ควรมีแม่นิสัยต่ำตมเช่นนี้... แต่เขาก็ไม่มีทางเลือกใช่ไหม... "เธอต้องการเงินจากภักษ์เท่าไหร่" ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงทุ้มเนิบ "ฉันไม่ได้ต้องการเงิน...ฉันต้องการให้เขารับผิดชอบ! ในสิ่งที่เขาทำลงไป..." หล่อนหายใจแรงตามจังหวะของหัวใจที่เต้นถี่หนักขึ้น ความขลาดกลัวบรรเทาเบาบางลงอย่างน่าแปลกประหลาดทั้งๆ ที่เขาก็ยังคงมีท่าทีประสงค์ร้ายต่อหล่อน หัวข้อสนทนามันเรียกร้องความสนใจจากหล่อนมากกว่า "เธอควรหยุดได้แล้ว...เพราะถ้าเธอไม่หยุดฉันนี่แหละจะหยุดเธอเอง" "แกกับเพื่อนของแกมันก็สารเลวไม่ต่างกัน" "ฉันจะเป็นคนจ่ายเงินให้เธอเอง...และต่อไปนี้เธอต้องเลิกยุ่งกับภักษ์เด็ดขาด" "เพราะอะไร...แกเป็นใครกันแน่" หล่อนมองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเพื่อค้นหาคำตอบของคำถามนั้น แต่ก็พบเพียงความเวิ้งว้างว่างเปล่า "เพราะเธอต้องมาเป็นเมียฉัน...มาเป็นแม่ของลูกให้กับฉัน" "เรื่องบ้าอะไรกัน!! ฉันไม่ยอมทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นหรอก” หล่อนเถียงขาดใจ ออกแรงสะบัดข้อมือ ยังคงไม่ยอมลดละในการพาตัวเองสู่อิสรภาพแม้รู้ทั้งรู้ว่าเป็นไปไม่ได้หากชายปริศนาผู้นี้ไม่ยอมปล่อยเสียเอง เขาเป็นใครหล่อนยังไม่รู้จักเลย...ผู้ชายที่รู้จักกับภักษ์ซึ่งกำลังมีปัญหากับหล่อนจู่ๆ ก็บุกเข้ามาในบ้านแล้วยื่นข้อเสนอบังคับให้หล่อนยอมรับทุกคำบัญชาโดยไม่ถามความสมัครใจสักคำ "ฉันไม่ได้ถามสักคำว่าเธอจะยอมหรือไม่ยอม...แต่ฉันกำลังจะบอกว่า...เธอต้องทำ!!"

จากคนคุ้นเคยที่ต่างก็มีความผูกพันธ์แน่นแฟ้น ต้องกลับกลายมาเป็นเหยื่อสังเวยความแค้นจากอุบัติเหตุร้าย คนหนึ่งตกเป็นเหยื่อที่ถูกทารุณแสบสัน... อีกคนตกเป็นเหยื่อที่ถูกความแค้นครอบงำจนไม่รู้ผิดถูกชั่วดี... ------------------------------- "เธอต้องชดใช้ได้ยินไหมภาวนา!! เธอจะต้องชดใช้ในสิ่งที่เกิดขึ้น อย่าหวังว่ามีใครปกป้องเธอได้ตลอดเพราะฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหายใจอย่างเป็นสุขได้แน่!!!" "ไทม์พอแล้ว!!!" ณราชรีบปัดมือใหญ่ที่กำจับแขนของบุตรสาวแล้วบิดจนแทบหักขาดนั้นออกทันที เพราะอารมณ์ของทัพไทนั้นปรวนแปรจนจนไม่อาจควบคุมได้ คนเป็นพ่อย่อมเป็นห่วงสวัสดิภาพของลูกเป็นที่สุด "เอยขอโทษ...ฮือๆ เอยไม่ได้ตั้งใจ เอยไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้!!!" "เธอตั้งใจ! ฉันรู้ว่าเธอตั้งใจ!!" ชายหนุ่มยอมถอยห่างออกมาแต่ไม่ยอมรามือจากไปง่ายๆ เขาตะคอกอาละวาดด้วยความเกรี้ยวกราด ทุกคนปกป้องภาวนาโดยไม่นึกถึงความสูญเสียที่เขาต้องเผชิญกับมันอย่างโหดร้ายทารุณ เด็กฆาตกรที่คนนี้ไม่ควรได้รับความคุ้มครองดูแลใดๆ เลยเพราะหล่อนตั้งใจจะฆ่าเมียและลูกของเขาอย่างเลือดเย็น "เธอเกลียดเปรี้ยวมาตั้งแต่ไหนแต่ไร...พอเปรี้ยวกำลังจะมีลูกเธอก็ยิ่งอิจฉา กลัวลูกฉันจะมาแทนที่เธอ! กลัวตัวเองจะกลายเป็นหมาหัวเน่า เธอมันสารเลว!! เธอฆ่าได้แม้กระทั่งเด็กที่อยู่ในท้องของเปรี้ยว!" ชายหนุ่มยังคงชี้หน้าด่ากราดไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหม ภาวนากำลังตกอยู่ในภาวะเครียดอย่างหนัก... "ไม่จริง!! หนูไม่ได้ตั้งใจ หนูไม่ได้ฆ่าใคร ฮือๆ ๆ" "เธอฆ่าพวกเขา เธอมันฆาตกร!!" ชายหนุ่มถลาตัวเข้าไปหาร่างเล็กอีกครั้งโดยทุกคนต่างก็ช่วยกันขัดขวางดึงรั้งเขาเอาไว้ แต่แรงแค้นแรงอาฆาตของทัพไทช่างรุนแรงนักเขาสะบัดตัวออกและผลักณราชจนเข้าถึงตัวภาวนาจนได้ "ไทม์! ไทม์!!!" "กรี๊ด! อาไทม์!" ภาวนาถูกมือใหญ่จับล็อกแขนเอาไว้แล้วเขย่าผลักโดยไม่สนใจเลยว่าหล่อนยังอยู่ในอาการบาดเจ็บสาหัส เด็กสาวกรีดร้องในขณะที่ทุกคนก็พยายามช่วยเต็มที่ "คนที่สมควรตายคือเธอต่างหากภาวนา!! เธอมันไม่สมควรอยู่เป็นขยะถ่วงความเจริญคนอื่น!" "ไทม์ปล่อยลูกฉันนะ!!" ณราชหมดความอดทนแล้วเช่นกัน แม้จะเห็นใจที่ทัพไทสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักจนควบคุมสติไม่อยู่แต่เขาก็เป็นห่วงลูกสาวของตัวเองเช่นกัน ไม่อาจทนเห็นหล่อนถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตาได้ ปัง! เพล้ง!!! "กรี๊ด!!!" ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวาย ภาวนากรีดร้องด้วยความกลัวและเจ็บปวดจากการถูกปทุษร้าย ทัพไทถูกณราชเข้ามาดึงตัวออกแต่เขาก็ยังไม่สาแก่ใจพาลอาละวาดทำลายเครื่องมือแพทย์จนเสียหายเกลื่อนพื้น ผ้าปูที่นอนสีเขียวอ่อนเปื้อนปอนไปด้วยเลือดของภาวนาที่สาดกระเซ็นเนื่องจากสายน้ำเกลือถูกกระชากอย่างแรงจนเสาที่ใช้แขวนล้ม เข็มเจาะให้เข็มน้ำเกลือและยาหลุดออกจากมือเล็ก เลือดสดๆ ไหลสาดเป็นทางบนมือที่สั่นเทา "แกมันบ้าไปแล้วไทม์! คุณพ่อเรียกเจ้าหน้าที่หน่อยครับ" เพราะความโกละหนวุ่นวายทำให้ทุกคนลืมที่จะแจ้งกับทางโรงพยาบาลเสียสนิท ณราชที่แข็งแรงที่สุดเอาตัวเข้าขวางและดันให้ทัพไทอยู่ห่างจากภาวนาก่อนที่อะไรๆ มันจะเลวร้ายไปมากกว่านี้ เด็กสาวล้มฟุบไปบนที่นอนเปื้อนเลือดของตัวเอง...น้ำตารินหลั่งเป็นสายกับความเจ็บปวดที่ได้รับ

เพราะอุบัติเหตุไม่คาดฝัน ทำให้หล่อนต้องสูญเสียมารดาอันเป็นที่รัก หล่อนเจ็บปวด เคียดแค้น ชิงชังผู้ทำให้เรื่องเลวร้ายนั้นเกิดขึ้น แต่โชคชะตาก็ช่างซ้ำเติมให้เขากลายมาเป็นผู้อุปการะเด็กกำพร้าอย่างเธออีกจนได้ ความสัมพันธ์จึงยิ่งเลยเถิด...หัวใจถูกย่ำยีซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่จบสิ้น สำหรับใครๆ เขาคือผู้ชายอ่อนโยนแสนดี แต่สำหรับอัญญดาแล้ว อัศน์เดชไม่ได้ต่างอะไรจากมัจจุราชจากอเวจี ที่เข้ามาเพื่อพลาญพร่าทุกความสุขและความดีงามไปจากชีวิตของหล่อน

การแต่งงาน ครอบครัว....คือสิ้นสุดของความฝันสำหรับชีวิตคู่ แต่บางครั้งมันอาจเป็นจุดเริ่มต้นที่แท้จริงต่างหาก จุดเริ่มต้นของการใช้ชีวิต อย่างถ่องแท้.... ความรัก ความใคร่...ปรารถนาที่ไม่ซื่อตรง มันคือความสวยงามในอารมณ์แปลกใหม่ หรือคือบาปที่กำลังทำลายล้างทุกอย่างให้วายวอดกันแน่ ความบริสุทธิ์ในรักแท้ หรือจะแพ้มารยาในอารมณ์

‘ราเชนทร์’ ชายหนุ่มเจ้าของคาสิโนใหญ่ ผู้มีเบื้องหลังเต็มไปด้วยความเจ็บปวด มีอดีตที่แสนหดหู่และความรับผิดชอบใหญ่หลวง เขาใช้ชีวิตฟู่ฟ่าหรูหราเพื่อกลบเกลื่อนสิ่งเหล่านั้น ใช้ผู้หญิงเปลืองยิ่งกว่ากระดาษชำระ ไม่เคยจริงจังกับใคร เพราะหัวใจมันได้สาบสูญไปแล้วตั้งแต่ครั้งที่บิดาบังเกิดเกล้าได้พรากผู้หญิงที่เขารักไปเป็น ‘เมีย’ จนกระทั่งใครคนหนึ่งที่หายไปจากความทรงจำนานแสนนานได้ปรากฏตัวขึ้น เธอมาพร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่เลือนหายจนแทบลืมมันไปแล้ว ความเร่าร้อนจากผิวเนื้อยามอิงแอบแนบชิดตรึงใจเขา... เสน่หาที่เสพสมไม่รู้จักอิ่มไม่รู้จักเบื่อ ชายหนุ่มจึงยินดีเชื้อเชิญให้เธอ ‘น้องอาย’ ของเขาเข้ามาพำนัก อยู่ในส่วนที่ไม่เคยคิดว่าจะได้เปิดกว้างรับใครได้อีก แต่แล้ว...ความร้าวรานก็มาเยือนอีกครั้ง เมื่อแก้ววัลลาที่เราทั้งรักทั้งหลงและไว้ใจนั้นไม่ได้ซื่อตรงอย่างที่คิด ทุกอย่างที่เธอทำคือการหลอกลวง เสแสร้งให้ราชสีห์อย่างเขาตายใจ และทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่เขามีในภายหลัง แม้กระทั่งตัวเขาเอง จุดเริ่มต้นของการ ‘เอาคืน’ ที่แสบสันยิ่งกว่าจึงบังเกิดขึ้น เธอร้ายเขาแรง เธอเสแสร้งเขาย่ำยี จากชายหนุ่มแสนอ่อนโยนกลับกลายเป็นปีศาจที่ผุดมาจากอเวจี ที่ใครก็ไม่เคยได้พบเห็น แล้วนกร้อยร้อยเล่ห์อย่างเธอ...จะเอาตัวรอดจากนรกขุมนี้ที่ตัวเองเป็นคน จุดไฟแค้นโลกันต์ให้กลับมาเผาไหม้ตัวเองได้อย่างไร..........

รัก...ที่ครั้งหนึ่งจบลงด้วยความเจ็บปวด แต่หลีกหนีเท่าไหร่ก็ไม่เคยพ้นราวถูกจองจำเอาได้ด้วยโซ่ตรวน และในที่สุด ก็ถูกลากกลับมาให้จมจ่อมอยู่ในอเวจีอันดำมืดนั้นอีกครั้ง ด้วยน้ำมือของเขา ผู้ชายที่ทรยศต่อรักอันมั่นคง...

มันเป็นความวิปโยคของชีวิต เป็นความผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำอีก...และเมื่อรู้ทั้งรู้ว่าผิดแต่ยังทำ ก็ไม่ควรได้รับการอภัยด้วยประการทั้งปวง... เขาเข้าใจดี หากวันนั้นเขาเดินออกไปจากชีวิตของรัมภาดาเสีย ต่างคนต่างอยู่ไม่ต่อเยื่อต่อใย ก็คงไม่ต้องมีบทสรุปอันเลวร้ายอย่างเช่นวันนี้... และวาปีก็คงไม่ถูกดึงลงมาเกลือกกลั้วจนมีมลทินสาหัส แต่มันก็สายไปแล้ว... "วาว..." เขาเอ่ยพึมพำ สายตาไม่จดจ้องเจ้าของชื่อที่นั่งอยู่ใต้อาคารอีกฝั่งอย่างไม่ลดละ สายฝนพรั่งพรูเป็นม่านน้ำกางกั้นเพียงบางเบา ระยะห่างไม่กี่เมตรจากศาลาที่เขายืนอุ้มลูกมองหล่อนอยู่ตอนนี้ แต่ความห่างเหินประหนึ่งมีกำแพงสูงใหญ่ดักขวางอยู่ตรงหน้า เส้นทางดูเลือนลางห่างไกลสุดขอบเหว สองมือกอดลูกสาววัยแปดเดือนที่กำลังหลับสนิทไว้แน่นกว่าเดิม อยากตะโกนร้องห้ามพิธีการที่เกิดขึ้นให้หยุดเสียแต่กลับไม่อาจทำได้อย่างที่หวัง ความผิดบาปที่ก่อ ความเลวระยำที่เคยกระทำต่อวาปีมันจุกแน่นเป็นมวลมหาศาลสะกดเอาไว้ คนจะบวช...จะอุทิศชีวิตให้กับศาสนา มารผจญเช่นเขามีสิทธิ์อะไรไปขัดขวาง "โยมคงเป็นสามีของสีกาวาว...ไม่รู้หรืออย่างไรว่าก่อนหน้านี้สีกาเคยกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย แต่พวกเด็กวัดกับแม่ชีช่วยเอาไว้ สีกาเลยตัดสินใจบวชเรียนเสียที่นี่ตลอดชีวิต..." พระท่านเล่า และเหลือบมองไปยังแม่น้ำตาปีซึ่งอยู่ติดกับวัด เขาทำลายหล่อนมาตั้งแต่แรก และต่อมาเมื่อรู้ว่าหล่อนท้องและหนีไปคลอดลูกก็ตามไปพรากลูกมาจากอก เพื่อบีบบังคับ เพื่อกดดันให้หล่อนคลานเข่ากลับมาศิโรราบแก่เขา แต่วาปีเข้มแข็งกว่านั้นมากนัก...เมื่อไม่ได้ชีวิตและลูกน้อยคืนใจ หล่อนจึงเลือกที่จะละทิ้งทุกอย่าง เดินทางไปสู่อีกโลกหนึ่งที่คนใจมาร อย่างเขาจะไม่มีวันเข้าถึงตัว เมื่อไม่ทนอยู่ในโลกเดียวกันได้ ก็ต้องไปยังโลกหน้า แต่ในเมื่อประตูของโลกหน้ายังไม่เปิดต้อนรับ ทางเดียวที่ยังพอมีเหลือสำหรับหล่อน คือเข้าสู่โลกพระธรรม...

คำสัญญา...สำหรับบางคนอาจเป็นเพียงถ้อยคำที่พูดไปเพราะความรู้สึกในชั่วขณะหนึ่ง แล้วก็เลือนลบหายไปตามกาลเวลา แต่กับบางคน มันคือการใช้ทั้งชีวิตเพื่อรักษามันเอาไว้ เมื่อคำสัญญาถูกทำลาย นั่น...ก็หมายถึงลมหายใจที่สูญสลายสิ้นไปด้วย หากแต่ความแค้นยังฝังแน่นเกินเยียวยา เขา...จึงทำทุกวิธีทางเพื่อเอาคืนเธอ หญิงสาวซึ่งเคยเป็นที่รักยิ่งให้รู้สึกรู้สาถึงเจ็บปวดทรมานเสียบ้าง จากผู้ชายแสนดีสุภาพอ่อนโยน ความรักที่ผิดหวังเปลี่ยนเขาให้กลายเป็นสัตว์ร้ายที่ใครก็ไม่อาจขัดขวางต้านทานได้...

ความแค้นฝังลึกสุดหัวใจ จะจองจำเธอเอาไว้ด้วยบาปที่ตนเองไม่ได้ก่อ ความเจ็บปวดทุกข์ทรมานที่ชายหนุ่มปรารถนา...คือสิ่งที่เธอต้องสังเวย ------------------------------- “กรี๊ด!” เสียงแหลมกรีดร้องด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ก็เกิดอาการจุกเจ็บกะทันหัน เธอตื่นจากนิทรากลางคัน ลืมตามองไปรอบๆ อย่างหวาดผวา ร่างของเธอลงมานอนกองอยู่บนพื้นในสภาพมีผ้าห่มห่อพันรอบกาย สายตาสาดมองไปรอบๆ ก็เห็นร่างใหญ่ในฝันร้ายยืนเท้าสะเอวอยู่บนกระท่อมไม้ไผ่เหนือศีรษะของเธอ “ตื่นได้แล้ว อย่ามาทำตัวขี้เกียจสันลังยาวที่นี่ เธอมีงานต้องทำ” “...” มาเรียมเริ่มคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา ดวงตาแดงกล่ำกลอกกลิ้งคลอหน่วยสติเต็มไปด้วยความสับสน เธอไม่ได้ฝันไป...ความเลวร้ายที่เกิดขึ้นก่อนทุกอย่างจะดับวูบมันคือความจริง เธอได้ถูกพรากเอาความสาวที่ควรหวงแหนไปเสียแล้วด้วยความโหดร้ายทารุณ... “ไปอาบน้ำ...นี่เสื้อผ้าของเธอ!” “โอ๊ย!” ยังไม่ทันขาดคำ เสื้อผ้าสีมอซอก็ถูกปาใส่หน้าจนหญิงสาวต้องหันหน้าหลบอัตโนมัติ แต่มันก็ยังโดนอยู่ดี เธอไม่มีเวลาในการตั้งสตินานนัก ร่างเล็กสั่นเทาค่อยๆ คลายผ้าห่มออกแล้วรวบเก็บเสื้อผ้าที่เขาโยนให้มากอดเอาไว้ เหลือบมองผู้ชายที่ทำร้ายเธอซึ่งกำลังก้าวเท้าเหยียบบันไดลงมา เขาเดินผ่านตัวเธอไปแล้วส่งสัญญาณมือให้เดินตาม มาเรียมรู้ดีว่าไม่มีทางเลือกอื่นให้เธอเลย รอบๆ นี้คงมีคนอื่นๆ ที่เธอพบเจอก่อนหน้าคอยควบคุม ไม่มีทางที่เธอจะหาทางหนีได้ง่ายๆ เลย หญิงสาวสำรวจพบว่าเธอไม่ได้สวมเสื้อผ้าของตัวเองแล้ว และความรู้สึกก็บอกให้รู้ว่าภายในร่มผ้านั้นไม่มีชุดชั้นในสวมทับแม้แต่ชิ้นเดียว เธอพอจะนึกออกว่ามันถูกเขาทำลายไม่เหลือชิ้นดีตั้งแต่ตอนนั้น ยับเยิน...ไปพร้อมๆ กับชีวิตทั้งชีวิตของเธอ

ความรัก...หรือความต้องการกันแน่หนอ ที่ทำให้เขาฉีกทุกกฎเกณฑ์ของความดีงามเพื่อจะได้ครอบครองเธอ บาป จารีต ศีลธรรม สิ่งไหนจะหยุดยั้งความระห่ำล้ำลึกของจิตใจที่โหยหาแต่จะจองจำตัวเธอได้บ้าง เมื่อคนอย่างเขา สามารถทำลายทุกขวากหนามทั้งหลายให้พังพินาศย่อยยับไปต่อหน้าต่อตา หากมัน...จะขัดขวางความความปรารถนา ไม่ว่าสิ่งเหล่านั้นจะเป็นอะไร หรือใครก็ตาม หรือแม้กระทั่ง ลูกชาย...ของตัวเอง

หล่อนคือเด็กในปกครองของภรรยาเขา ที่ผลิกผันกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต ซึ่งเขา...ไม่ได้ต้องการ พิศวาสที่ไม่ปรารถนาเกิดขึ้นจากความไม่ตั้งใจ แต่มันกลับผูกมัดทั้งคู่เอาไว้ด้วยความรักที่ล้ำลึกและแสน...ทรมาน

อวตารของเหมราชคือเทพบุตรที่คอยเกื้อหนุนเธอเสมอ ปรนเปรอเอาใจมอบความสุขให้จนล้นสำลัก หากแต่ ตัวตนที่แท้จริงเขาคือปีศาจจากขุมอเวจี ผู้พรากเอาความดีงามทั้งชีวิตไปอย่างไม่มีวันทวงคืนกลับได้ ------------- เวรกรรมแท้ๆ บาปหนาเหลือเกินแล้ว พรากผัวพรากเมียเขาไม่พอ ยังสร้างความกระทบกระเทือนให้กระทั่งเด็กตัวน้อยๆ ที่ยังบริสุทธิ์ไร้เดียงสาคนหนึ่งด้วย หากยังเห็นแก่ตัว เห็นแก่ความอยู่รอดของตัวเอง อาจมีเรื่องเลวร้ายตามต่อกันมาอีกก็เป็นได้ ใช่ว่าอยากดำรงตำแหน่ง 'เมียเก็บ' อยู่อย่างนี้ มันไม่หลงเหลือความภาคภูมิใดๆ ให้กับชีวิตเลยแม้แต่น้อย นับว่ายิ่งตกต่ำย่ำแย่ และมีแต่ปัญหาร้ายๆ ประเดประดังเข้ามา

รัก...ไม่มีถูกไม่มีผิด มีแต่รักหรือไม่รัก ความรัก...ไม่ใช่รางวัลของความดี ทำดีหรือไม่ดีไม่ได้มีผลอะไร...เพราะคนไม่รักก็คือไม่รัก ----------------------------------- คุณเชื่อในเรื่อง ‘รักแท้’ ไหม เคยคิดหรือเปล่าว่าจะมีใครสะกดหัวใจของคุณไว้ แค่เพียงครั้งแรกที่เจอในช่วงเวลาสั้นๆ และหวั่นไหวทุกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องราวประทับใจเหล่านั้น แต่เขาไม่เคยจำ... ผ่านไปเนิ่นนาน... ในวันหนึ่งเมื่อฝันของคุณเป็นจริงขึ้นมา คุณได้อยู่เคียงข้างเขา ได้เป็นของเขา... คุณกลับพบว่าไม่มีอะไรเหมือนอย่างที่วาดฝันเอาไว้เลย ไม่มีเจ้าชาย ไม่มีความดีงามใดๆ ในตัวเขาที่คุณเคยศรัทธา... ทุกๆ วันมีแต่ความเลวร้ายที่คอยบั่นทอนให้จิตใจล่มสลาย ทุกๆ อย่างในตัวคุณไร้ค่าสำหรับเขา คุณไม่เคยได้เป็นคนสำคัญ และไม่มีวันได้เป็น คุณเป็นได้แค่เงาของใครบางคนที่เขาไม่เคยลืม แล้วคุณยังจะรักเขาได้เหมือนเดิมไหม ยังคงคิดว่าเขาคือ ‘รักแท้’ ของคุณหรือเปล่า....

"หมดแรงไปเสียแล้ว...ฉันยังไม่อิ่มเลยนะรู้ไหม หึ หึ หึ" เขาบอกแต่ก็ไม่คิดจะต่ออีกยกหรอกนะ แค่นี้คนในอ้อมแขนก็ช้ำระบมมากพอแล้ว ชายหนุ่มมอบจุมพิตหนักๆ ลงบนหน้าผากมนอีกครั้ง รวบร่างเปลือยมาแนบแผงอกแล้วปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งเพราะความเหนื่อยและอ่อนเพลียลงบ้าง การแสดงความรักในครั้งนี้ นอกเสียจากความเป็นไปตามธรรมชาติของเขาแล้ว ชายหนุ่มยังต้องการสอนให้ ตมิสารับรู้ว่าความเจ็บปวดที่เธอหวาดกลัวมันไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อการเสพสุขเลยแม้แต่น้อย หากแต่เพียงเธอเปิดใจ การดำเนินชีวิตคู่ก็จะเป็นไปอย่างปกติสุขเฉกเช่นคนอื่นๆ กัณฑ์รพีรู้ตัวดีว่าถึงแม้เขาจะมีความต้องการที่รุนแรงดุเดือด แต่มันก็เป็นแค่รสนิยมที่เกิดขึ้นกับผู้หญิงคนเดียวเท่านั้น คือเธอ และความรุนแรงในการเสพรักของเขามันก็ไม่ได้เกินกว่าเหตุถึงขึ้นจะต้องมาพลั้งมือให้ใครคนใดคนหนึ่งต้องถึงแก่ชีวิตหรือบาดเจ็บสาหัสได้หรอก

เขา...ขังเธอไว้ในกรงหัวใจ ซ่อนเก็บเอาไว้เพียงเพื่อบำเรอเสน่หา ---------------------------------------- เธอเปรียบเสมือนนกน้อยไร้รัง ต้องเปียกปอนลมฝนหนาวสั่นร่อแร่จวนใจจะขาด แล้วจู่ๆ ใครบางคนก็อ้าแขนต้อนรับแบ่งปันความอบอุ่นให้ เธอจึงไม่รอช้าที่จะโผเข้าสู่อ้อมกอดนั้นอย่างเต็มใจ เขาคือแสงสว่าง คือคนที่ฉุดหล่อนขึ้นมาจากความเดียวดายอ้างว้าง และเป็นความสวยงามของชีวิตที่เหลืออยู่ เธอทุ่มเท...เธอทุ่มใจ ยอมทุกอย่างเพื่อจะได้เป็นส่วนหนึ่งของเขา โดยไม่เคยระแวงเลยว่า เธอไม่ใช่ตัวจริง... เมื่อใครอีกคนของเขากลับมา...เธอและลูกในท้องก็ไม่ได้เป็นที่ต้องการอีกต่อไป ทุกอย่างพังครืนลงพร้อมๆ กับหัวใจดวงน้อยที่แตกสลายไม่เหลือชิ้นดี จนไม่อยากเชื่อเลยว่า ผู้ชายที่เคยฉุดหล่อนขึ้นมาจากขุมนรกอันดำมืด กับคนที่ผลักไสหล่อนให้จมลงสู่หุบเหวอันเลวร้ายยิ่งกว่า...ก็คือคนคนเดียวกัน

เนื้อทองเป็นกำพร้าแม่ตั้งแต่ยังจำความไม่ได้ พออายุได้สามขวบพ่อก็พาเข้ามาทำงานที่ไร่ของนายจ้างเก่าซึ่งผันตัวเองจากผู้รับเหมามาทำปลูกผลไม้ปลูกพืชเกตษรส่งออก เด็กสาวถูกเลี้ยงดูโดยผู้ชายตัวโตๆ ก็คือพ่อเพียงลำพัง ได้รับความเมตตาจาก 'นายใหญ่' และ 'นายผู้หญิง' เป็นอย่างดีเพราะเป็นเด็กฉลาด ช่างพูด พออายุได้หกขวบเจ้าของไร่ก็ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้งคู่ อัศเวทย์หรือนายแทนลูกชายคนเดียวจึงต้องกลับมาจากเมืองนอกกลางคันทั้งที่ยังเรียนไม่จบเพื่อสานต่อความตั้งใจของบิดามารดา ดูแลไร่แห่งนี้ในฐานะเจ้าของไร่คนใหม่อย่างเต็มตัว เนื้อทองเติบโตมาท่ามกลางสังคมของชาวไร่ชาวสวนที่เป็นผู้ชายเสียส่วนใหญ่ หล่อนจึงไม่ใคร่เรียบร้อยนัก กะโหลกแก่นแก้ว แต่ก็มีความอดทนสูงเหมือนพ่อ หล่อนเรียนรู้ทุกอย่างมาจากผู้ให้กำเนิด จนกระทั่งเมื่ออายุได้สิบสองปี พ่อก็พาหล่อนระหกระเหินไปยังถิ่นฐานอื่นอีกครั้ง เนื้อทองไม่อยากจากไร่ ไม่อยากจากทุกคนที่หล่อนรักไปเลย แต่ก็จำใจต้องตามบิดาที่มีเหตุผลส่วนตัวในการจากไปหนนั้น แต่แล้วหกปีต่อมา 'นายแทน' ก็ตามหาตัวหล่อนและพ่อให้กลับมาทำงานในตำแหน่งหัวหน้าคนงานอีกครั้ง ...พ่อก็ยอมเพื่ออนาคตของหล่อน กลับมาคราวนี้อะไรหลายๆ อย่างเปลี่ยนไป นายแทนแต่งงานกับอดีตพยาบาลสาวสวยชื่อพี่หม่อน พี่สาวใจดีที่นิสัยต่างจากนายราวฟ้ากับเหว พี่หม่อน...คือนางฟ้าแสนดีสำหรับเนื้อทอง แต่พี่หม่อนสุขภาพไม่ค่อยดีนายจึงหวงและเป็นห่วงมาก นายรักพี่หม่อน พี่หม่อนก็รักนาย ส่วนเนื้อทอง...เป็นเด็กที่สร้างแต่ความรำคาญหูรำคาญตาให้นายอยู่เสมอจนถูกดุอยู่ร่ำไป แต่ก็ได้พี่หม่อนคอยปกป้องเสมอ การมีพี่หม่อนเป็นช่วงชีวิตที่เนื้อทองรู้สึกมีความสุขที่สุด แต่ความสุขสำหรับหล่อนมันไม่เคยยั่งยืน วันหนึ่งพี่หม่อนก็จากไป...พร้อมๆ กับความเกลียดชังของนายแทนที่มีต่อหล่อนก็ได้ก่อตัวขึ้น เขาพร้อมที่จะทำลายหล่อนเพื่อบรรเทาความคับแค้นในใจอยู่ทุกเวลา...

บาปใดๆ ไหนเล่า...จะหอมหวานเท่าบาปสวาท ------------------------ ปัง!! เพล้ง!! ขวดแก้วนั้นถูกปาเต็มแรงบุรุษไปกระทบกับประตูห้องที่สายตาคมเข้มเขม่นมองเคร่งขรึม เศษแก้วแตกกระจายเกลื่อนพื้น น้ำเมากระเด็นติดทั้งประตู ฝาผนังและพื้นตามแรงอารมณ์กราดเกรี้ยว หากนึกย้อนกลับไปคิดทบทวนดีๆ สัตตบงกชเป็นคนเอาเหล้าเข้ามาให้เขาก่อนจะขอตัวขึ้นไปนอน และเขาก็นั่งดื่มจนดึก...หลังจากนั้นก็ไม่รู้ตัวเลยว่าเกิดอะไรขึ้นจนกระทั่งช่วงเช้า ทั้งที่...การดื่มก็ถือเป็นเรื่องปกติสำหรับเขา ต่อให้เมาแค่ไหนก็ไม่เคยไร้สติจนเลอะเลือนความทรงจำสูญสิ้น...อย่างเช่นเมื่อคืนที่ผ่านมา สันกรามขบเข้าหากันแน่นจนเกิดเสียงกรอดผ่านไรฟันหันกลับมาเปิดประตูห้องตัวเองแล้วย่างเท้าเข้าไปทันที มือนึงดึงประตูกระแทกปิดไม่เบาแรงนักตามอารมณ์ที่กำลังฉุนเฉียว นี่เขาต้องนอนร่วมบ้านกับผู้หญิงที่เพิ่งทำให้ครอบครัวของเขากับภรรยาแตกหักไม่มีชิ้นดีอย่างนั้นเหรอ ในคืนที่ฝนฟ้ากระหน่ำตกไม่ลืมหูลืมตา เมียรักต้องจากจรหนีไปอยู่ไหนเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่รู้ แต่คนก่อปัญหาร่วมกับเขากลับยังอาศัยอยู่ภายใต้หลังคาบ้านที่เพิ่งถูกสุมไฟจนวายวอด